Περιοδικό

Το σπιτι μας

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ

Γράφει ο Γρηγόρης Μανινάκης

Το 1954 στο Κάστρο- έτσι λεγόταν μέχρι τις 20/9/1955 η σημερινή Μύρινα- είχαμε νοικιάσει ένα τεράστιο παλιό διόροφο σπίτι 7 δωματίων. Η αρχοντική πόρτα εισόδου* από χοντρό ξύλο κι ‘ένα βαρύ σιδερένιο ρόπτρο, ήταν μισοκατεστραμένη από τα χρόνια.

*Eδώ η “πορτα εισόδου” αρκετά χρόνια αργότερα όπως απαθανατίστηκε από τον αείμνηστο και μοναδικό σε ταλέντο φωτογράφο- καλλιτέχνη Κώστα Ελευθεράκη.

 

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΟ 1954

 

Στο ισόγειο ήταν το χωλ, η κουζίνα με χωμάτινο δάπεδο (με την βροχή και την υγρασία γινόταν λασπώδες ), ένας βοηθητικός χώρος κάτι σαν αποθήκη με πηγάδι και μια ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στο πρώτο όροφο. Εκεί είχε 2 δωμάτια και πρόσβαση στην τουαλέτα που στην πραγματικότητα ήταν μια πρόσθετη (ξύλινη) εξωτερική κατασκευή όπου το διαβρωμένο ξυλο έμπαζε βροχή, χιόνι και κρύο τον χειμώνα και ευτυχώς αεράκι και δροσιά το καλοκαίρι. Μια άλλη σκάλα οδηγούσε στον δεύτερο όροφο και σε τρεις κρεβατοκάμαρες με μεγάλα παράθυρα που άφηναν να μπαίνει άπλετο το φως του ήλιου. Εκεί πάνω, μέρα και νύχτα είχαμε συντροφιά, θα το ’λεγες και νανούρισμα, το «γουργούρισμα» και τα περπατήματα των περιστεριών, που είχαν φωλιάσει στην οροφή, μπαίνοντας από τις τρύπες στο ξύλινο διάζωμα. Εκτός απο τη «συντροφιά» των περιστεριών, είχαμε μόνιμη παρέα και τις παντός χρώματος αδέσποτες γάτες που μπαινόβγαιναν εύκολα και άφοβα μέσα στο σπίτι και πολλές φορές χώνονταν και γεννούσαν μέσα σε αποθηκευτικούς χώρους, κυρίως στα ντουλάπια κάτω απο τις εσωτερικές ξύλινες σκάλες. Με όλο αυτό το «γατομάνι» τα ποντίκια στην γειτονιά ήταν είδος προς εξαφάνιση και δεν θυμάμαι ποτέ να έχω δει έστω και ένα να κυκλοφορεί μέσα η έξω από το σπίτι. Μπροστά στο σπίτι υπήρχε τότε και ενα μεγάλο δέντρο που μετά από χρονια “θυσιάστηκε” στο βωμό της “τουβλο-τσιμεντο-κρατίας”

 

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button