“Το Ξυλινο Τείχος”… και εμείς !

ΓΡΑΦΕΙ: ο  Νίκος Ιώβης

Ύστερα από την τεράστια απήχηση και την ενθουσιώδη υποδοχή των αναρτήσεών μου που αφορούν παρουσίαση βιβλίων που διάβασα και αγάπησα, (ενδεικτικά Μ.Ο. 10 like), παρουσιάζω αδιόρθωτος ων, σήμερα, «Το Ξύλινο Τείχος» της Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου .

Παραδεχομαι εξαρχής ότι η κοινή μας Λημνιακή καταγωγή ίσως με κάνει λιγότερο αντικειμενικό, αλλά, νά, η Μαρία Λαμπαδαριδου Πόθου δεν έχει απολύτως καμία ανάγκη των δικών μου πρεσβειών.
Μια καταξιωμένη εδω και στο εξωτερικό λογοτεχνις, θεατρική συγγραφεας, ποιήτρια, δοκιμιογράφος, μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας, πολυβραβευμένη και πολυδιαβασμενη. Μέχρι και διδακτορικά γράφτηκαν στην Ευρώπη για το έργο της.
Το βιβλίο της «πήραν την Πολιν, πήραν την…» πρεπει να βρίσκεται σε όλες τις βιβλιοθήκες που σέβονται τον εαυτό τους.

Πρόσφατα λοιπόν διάβασα «Το Ξύλινο Τείχος». Ένας Ηροδοτος της σύγχρονης εποχής, μια γραφή λυρική, γλαφυρή, ανθρώπινη, με μια ομηρικού τύπου επανάληψη κοσμητικών επιθέτων, μια επιτυχημένη συγγραφική προσέγγιση των προγόνων μας και προβολή των ιδεών τους, των δοξασιών τους, των δεισιδαιμονιών τους.
Ο κεντρικός ήρωας ο δούλος, είλωτας, ελεύθερος πολίτης Αλκαμενης, χρησιμεύει με επιτυχία ως ο συνδετικός κρίκος της Αθήνας, της Σπάρτης, της Λήμνου και της Ιωνίας.
Η περιγραφή από τη συγγραφέα των τριών μέγιστων ελληνοπερσικών μαχών (μετά τον Ηροδοτο) θα έπρεπε να διδάσκεται από το βιβλίο αυτο στα σχολειά μας. Ο Αλκαμενης που συμμετέχει και στις τρεις, με προνομιακή σχεση με τους πρωταγωνιστες τους, αφηγείται τόσο αυτές όσο και τα δικά του πάθη και παθήματα.
Κύρια και καίρια η επισήμανση της Υβρης. Που τελικά κατέστρεψε τους «χρυσοφόρους Μηδους».

Χρόνια έρευνας και τεκμηρίωσης, βαθιά γνώση της Ιστορίας, όπως λέει η ίδια «βγήκα πιο πλούσια και πιο μυημένη από την καταβύθιση μου στα βάθη του χρόνου, … , από το μαγικό ταξίδι της ψυχής στον εαυτό της».
Ευχαριστώ, τουλάχιστον εγώ προσωπικά, τη μεγάλη αυτή συγγραφέα!