Τι παιχνίδια έπαιζαν τα παιδιά παλιά

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

 

Εάν παρακολουθήσει κανείς τα σημερινά παιδιά θα δει να βυθίζονται όλο και περισσότερο στους υπολογιστές, σε παιχνίδια που τα παρασύρουν μέσα σε πλασματικούς κόσμους, συχνά έξω από την πραγματικότητα. Και το χειρότερο, μακριά τη φύση, την επαφή και την συναναστροφή με άλλα παιδιά.

 

Δεν ήταν έτσι παλιά. Η έλλειψη παιχνιδιών ωθούσε τότε τα παιδιά σε ευρηματικές και αυτοσχέδιες λύσεις για την ψυχαγωγία τους.

Εκτός από το πιο συνηθισμένο ποδόσφαιρο, με πάνινη μπάλα, να θυμηθούμε μερικά από αυτά εμείς οι παλιότεροι που τα ζήσαμε και τώρα τα θυμόμαστε με νοσταλγία.

 

Μακριά γαϊδούρα

Παιζόταν από δυο ομάδες αγοριών και ένα άλλο παιδί που έκανε τη

μάνα, ο οποίος  στέκονταν όρθιος και ακουμπούσε το πίσω μέρος του σώματός του σε σταθερό μέρος (τοίχο – δέντρο κ.λ.π.).

Τα παιδιά της μιας ομάδας έσκυβαν το ένα πίσω από το άλλο  και ο πρώτος απ’ αυτούς μπροστά από τη μάνα. Έτσι γινόταν η μακριά γαϊδούρα (καμάρα). Τα παιδιά της άλλης ομάδας πηδούσαν πάνω τους με τρόπο, ώστε να μην πέσουν και να υπάρχει χώρος για τους επόμενους. Προσπαθούσαν να φθάσουν όσο πιο μπροστά γίνεται, ώστε όλη η ομάδα να καβαλικέψει και να μην πέσει όλο το βάρος στους τελευταίους της άλλης ομάδας και πέσουν.

Το πρώτο παιδί που πηδούσε τραγουδούσε

“Αντζουλίνα ματζουλίνα κι στουν κόλους μια σουλίνα πόσα είνι τούτα δω;” δείχνοντας στην μάνα κάποια δάχτυλα του χεριού του. Ένα παιδί από την άλλη ομάδα, την κάτω, έπρεπε να μαντέψει σωστά. Αν μάντευε σωστά ή αν κάποιος έπεφτε από τη γαϊδούρα, τότε έχανε η πάνω ομάδα και έπρεπε να αλλάξουν ρόλους, να πάρουν τη θέση  της άλλης ομάδας, αλλιώς συνέχιζαν μέχρι να χάσουν το παιχνίδι και πάει λέγοντας.

 

Σκαμνάκια

Όταν είχανε πολύ λίγο χρόνο για κάποιο παιχνίδι αλλά υπήρχε όρεξη για κάτι γρήγορο, τα σκαμνάκια ήταν ότι καλύτερο. Δηλαδή  έσκυβαν όλα τα παιδιά με τη σειρά και σε απόσταση το ένα από το άλλο περίπου τρία μέτρα  ή και λιγότερο αν δεν υπήρχε χώρος. -Το τελευταίο παιδί στηρίζοντας τα χέρια του στις πλάτες των σκυμμένων παιδιών περνούσε από πάνω τους  μέχρι τον τελευταίο, οπότε ερχόταν η σειρά  του για επίκυψη και να συνεχιστεί το παιχνίδι μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για το τέλος του διαλείμματος γιατί συνήθως αυτή τη λίγη ώρα  μπορούσαν να ξεμουδιάσουν και να γελάσουν με τις τούμπες που έκαναν διάφοροι αδέξιοι συμμαθητές τους.

 

Σκλαβάκια

Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ισοδύναμες ομάδες και οριοθετούν ένα χώρο που τον ονομάζουν “λημέρι”. Τα δυο “λημέρια” βρίσκονται σε απόσταση το ένα από το άλλο, ενώ στη μέση χαράσσεται μία γραμμή, το “σύνορο”. Όταν δοθεί το σύνθημα, τα παιδιά και των δύο ομάδων τρέχουν προς το “σύνορο” και προσπαθούν να πιάσουν τους αντιπάλους. Όταν τους πιάσουν, τους θεωρούν αιχμαλώτους και τους μεταφέρουν στο “λημέρι” τους. Εκεί οι αιχμάλωτοι “τα σκλαβάκια” περιμένουν τους συμπαίκτες τους να τους ελευθερώσουν. Νικήτρια  είναι η ομάδα που θα συλλάβει τους περισσότερους αιχμαλώτους, δηλ. τα περισσότερα “σκλαβάκια”.

 

Καμήλα

Η Καμήλα παίζονταν από δυο ομάδες αγοριών και ένα παιδί από την κάθε ομάδα που ήταν σκυφτή έκανε τον καμηλιέρη. Τα παιδιά της μιας ομάδας αγκαλιάζονταν σε κύκλο με τα κεφάλια σκυμμένα προς τα κάτω. Αυτή ήταν η καμήλα. Τα άλλα παιδιά προσπαθούσαν να ανέβουν στην καμήλα χωρίς να τους κλοτσήσει ο καμηλιέρης. Ο καμηλιέρης  προσπαθεί να χτυπήσει με μια  ζώνη τους αντίπαλους και όποιον  χτυπήσει βγαίνει εκτός παιχνιδιού (καίγεται). Αν ο καμηλιέρης κάψει όλους τους παίχτες τότε κερδίζει η ομάδα του. Αν η καμήλα πέσει, συνήθως από το βάρος ή κακή τοποθέτηση, τότε κερδίζει η ομάδα που προσπαθεί ν’  ανεβεί και συνεχίζεται.

 

Τα κεραμιδάκια

Αποτελείται από δυο ομάδες με τον ίδιο αριθμό παιχτών. Η μία ομάδα προσπαθεί να σχηματίσει ένα πύργο από μικρά κομμάτια κεραμίδας, που βρίσκονται μέσα σε ένα κύκλο, με μια μπάλα, συνήθως από ραμμένα κομμάτια ύφασμα. Χωρίζονταν λοιπόν σε δυο ομάδες. Η μια ομάδα έπρεπε να στήσει τις κεραμίδες τη μία πάνω στην άλλη.

Ένα παιδί ήταν πίσω από τη στήλη με τα κεραμίδια και μάζευε τη μπάλα που έριχναν από την άλλη ομάδα στην προσπάθειά τους να τα ρίξουν τον μικρό πύργο από κομμάτια κεραμίδας.

Αφού τα  έριχναν, η μία ομάδα με την  μπάλα προσπαθούσε να πετύχει παίχτες από την άλλη ομάδα, να τους κάψει,  οι οποίοι προσπαθούν με τη σειρά τους να στήσουν τις κεραμίδες στην αρχική τους θέση.

Όποιος καίγονταν  έβγαινε από το παιχνίδι. Όταν καίγονταν όλοι τελείωνε και το παιχνίδι. Αν η αντίπαλη ομάδα προλάβαινε να χτίσει τον πύργο πριν τους κάψουν, ήταν αυτοί νικητές..

 

Σαλίγκαρος  
Με ένα ξύλο, μια κεραμίδα ή ένα αιχμηρό αντικείμενο  χαράζουν στο έδαφος ένα σαλίγκαρο που έχει αριθμημένα μομμάτια και με κλήρωση ορίζουν πιο παιδί θα παίξει πρώτο και θα χαράξει τα “πατήματα”. Το πρώτο παιδί αρχίζει το κουτσό, πετώντας το κεραμίδι του στο πρώτο πάτημα. Εκεί θα πηδήσει  κουτσοπόδι και πάλι  κουτσοπόδι  θα σπρώξει το κεραμίδι του στο δεύτερο πάτημα κ.ο.κ. ως το κέντρο του σαλίγκαρου, όπου έχει δικαίωμα να πατήσει και με τα δυο πόδια για να ξεκουραστεί λίγο. Κατόπιν επιστρέφει με τον ίδιο τρόπο.
Αν φτάσει έξω ομαλά, τότε κάνει ένα γύρο. Αν είτε το κεραμίδι του πέσει στη διαχωριστική γραμμή, είτε το πατήσει, είτε πατήσει κάτω και με τα δύο πόδια, τότε βγαίνει από το παιχνίδι και αρχίζει το δεύτερο. Κερδίζει όποιο παιδί κάνει τους περισσότερους γύρους.

 

Κολοκυθιά

Οι παίκτες – από 5 ως 10 – κάθονται γύρω – γύρω και βγάζουν έναν αρχηγό, συνήθως από τα πιο μεγάλα απ’ τα παιδιά. Καθένας απ’ τους παίκτες παίρνει έναν αριθμό. Κάθε παίκτης πρέπει να θυμάται καλά τον αριθμό του, γιατί απ’ αυτό θα εξαρτηθεί αν θα κερδίσει ή θα χάσει.

Πρώτος μιλάει ο αρχηγός και λέει:

– Έχω μια κολοκυθιά που κάνει 5 (π.χ.) κολοκύθια!

Μόλις αναφέρει αυτόν τον αριθμό, εκείνος που έχει το 5, πρέπει αμέσως να σηκωθεί και να πει:

– Και γιατί να κάνει πέντε;

– Και πόσα θέλεις να κάνει; Ρωτάει ο αρχηγός.

– Να κάνει (π.χ.) 2.

Μόλις ακούσει τον αριθμό του εκείνος που έχει το δύο, πρέπει αμέσως να σηκωθεί και να πει: «Και γιατί να κάνει δύο;» και το παιχνίδι συνεχίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο.

-Αν κανείς ακούσει τον αριθμό του και δεν σηκωθεί ή σηκωθεί ακούγοντας τον αριθμό που έχει άλλος ή πει ανύπαρκτο αριθμό, τότε χάνει και πρέπει να δώσει ενέχυρο. Αυτό το ενέχυρο πρέπει να είναι κάτι το ατομικό του, π.χ. το μαντήλι του, το βραχιόλι του κλπ. Όλα αυτά ο αρχηγός τα βάζει κατά μέρος και τα σκεπάζει μ’ ένα μαντίλι ή μ’ ένα κομμάτι ύφασμα.

Όταν τελειώσει το παιχνίδι, ο αρχηγός βάζει το χέρι του κάτω απ’ το μαντίλι, τραβάει ένα-ένα τα ενέχυρα και φωνάζει:

Κι αυτός εδώ, τι πρέπει να κάνει;
Οι άλλοι, όλοι μαζί, φωνάζουν.
-Να λαλήσει σαν πετεινός ή να γκαρίξει σαν γάιδαρος  ή να περπατήσει με τα τέσσερα, ή ότι άλλο σοφιστούν.

Την τιμωρία αυτή, πρέπει ο τιμωρημένος να τη δεχτεί με κέφι και να κάνει τους άλλους να γελάσουν. Επίσης  ο αρχηγός, αν θέλει, δεν περιμένει να τελειώσει το παιχνίδι για να επιβάλλει τις τιμωρίες, αλλά μόλις κάνει κάποιος ένα λάθος, τον βάζουν αμέσως να εκτελέσει την τιμωρία του.

 

Μπιζζζζζ

Μαζεύονται τα παιδιά και αποφασίζουν ποιος θα τα “φυλάει”. Αυτός λοιπόν κάθεται σ’ ένα σκαμνί ή στέκει σκυφτός και βάζει το δεξί του χέρι κάτω από την αριστερή του μασχάλη, κρατώντας την παλάμη ανοιχτή προς τα επάνω, ενώ με το αριστερό του χέρι κρατάει κλειστά τα μάτια του.

Οι άλλοι παίκτες στέκονται προς τ’ αριστερά του και ένας απ’ αυτούς τον πλησιάζει, του χτυπάει την ανοιχτή παλάμη και ύστερα απομακρύνεται μαζί με τους άλλους. Όλοι χοροπηδούν γύρω του και στριφογυρίζουν το δάχτυλο τους φωνάζοντας “Μπιζζ!”
Αυτός που τα φυλάει πρέπει να μαντέψει ποιος τον χτύπησε. Αν τον ανακαλύψει, τότε αυτός παίρνει τη θέση του αλλιώς το παιχνίδι συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο.

 

Η σβούρα

Η σβούρα είναι ξύλινη σε σχήμα κώνου και στην κάτω άκρη έχει ένα μεταλλικό καρφί. Μπορεί να περιστραφεί με δύο τρόπους. Με ένα σχοινάκι που τυλίγεται  γύρω – γύρω από τη σβούρα και τραβιέται απότομα ή στρίβοντας το κεφάλι της με τα δάκτυλα. Όποια σβούρα γυρίζει περισσότερη ώρα από τις άλλες είναι νικήτρια.

 

Σπασμένο τηλέφωνο

Το παιχνίδι παίζεται με όσους παίχτες θέλετε. Τα παιδιά κάθονται στη σειρά και ο πρώτος λέει μία λέξη στο αυτί του δεύτερου, ο δεύτερος στον τρίτο, κ.ο.κ.  έτσι ώστε να φτάσει στον τελευταίο. Αν ο τελευταίος βρει την αρχική λέξη, τότε πηγαίνει μπροστά και λέει τη δική του.

 

Στεφάνια και ρόδες

Τα στεφάνια και οι ρόδες ήταν παιχνίδι ατομικό και ομαδικό. Τα περισσότερα παιδιά είχαν από ένα  μεταλλικό στεφάνι διαφόρων μεγεθών (συνήθως από βαρέλια, καρότσια, κάρα, κλπ) ή από ρόδα καουτσούκ. Με ένα σύρμα σκληρό  κατάλληλα διαμορφωμένο  για να σπρώχνει το στεφάνι ή την ρόδα ώστε να κυλάει.

Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούνταν αυτοσχέδια τροχοφόρα και γίνονταν αγώνες για το ποιος έχει το καλύτερο και γρηγορότερο.  Ήταν δηλαδή κάτι σαν την FORMOULA 1 και όλοι ήτανε Σουμάχερ !!! και είχανε την ψευδαίσθηση ότι είχανε αυτοκίνητο !!!

 

Τριότα – εννιάρα

Σχεδιάζονταν πάνω σε μια πλακοειδή   πέτρα, σε χαρτί, στο έδαφος κλπ  και παίζονταν σαν τη σημερινή τρίλιζα, χρησιμοποιώντας διάφορα αντικείμενα ώστε να τοποθετούνται σε ευθεία γραμμή και παρόμοια ήταν  η εννιάρα.

 

Σφεντόνα

Ξύλινο, με πετσάκια και λάστιχο κλώνο ή σαμπρέλα. Επικίνδυνο και απαγορευμένο παιχνίδι που έφτιαχναν οι μεγαλύτεροι, αφού εύκολα κάποιος μπορούσε να τραυματιστεί πολύ σοβαρά εάν χτυπούσε στο πρόσωπο ή στο κεφάλι με τις πέτρες που εκτοξεύανε.

Το χρησιμοποιούσαν για να κυνηγήσουν πουλιά, ιδίως στις διακοπές των Χριστουγέννων που τα σπουργίτια, τα κοτσύφια και άλλα γέμιζαν τις αυλές, άλλα και για να συναγωνιστούν στην σκοποβολή. Αρκετές φορές σπάζανε και κανένα τζάμι!

 

Τα μήλα

Δύο παιδιά χωρίζονται και αποτελούν τα “τέρματα”. Χαράζονται δύο γραμμές σε απόσταση δέκα περίπου βήματα η μια από την άλλη. Οι δυο υτές γραμμές είναι τα τέρματα και πίσω από αυτές τις γραμμές στέκονται οι δυο παίκτες. -Αριστερά από τις γραμμές χαράζεται μια άλλη που από πίσω της πηγαίνουν και στέκονται τα υπόλοιπα παιδιά.

Με κλήρο ορίζουν ποιος από τα τέρματα θα ρίξει πρώτος την μπάλα για να χτυπήσει ένα από τα παιδιά που βρίσκονται στο κέντρο. Αυτά τα παιδιά πρέπει όλη την ώρα να τρέχουν από την μια άκρη στην άλλη για να μην χτυπηθούν. Αν αυτός που θα ρίξει την μπάλα δεν πετύχει κανένα, τότε βγαίνει και στέκεται πίσω από την αριστερή γραμμή. Με τη σειρά του ρίχνει την μπάλα ο άλλος.

Όταν το παιδί που πετάει την μπάλα για να χτυπήσει κάποιο από τα παιδιά  για να φύγει από το παιχνίδι,τότε αν κάποιο παιδί πιάσει την μπάλα και την κρατήσει, κερδίζει ένα μήλο και δεν βγαίνει από το παιχνίδι. Αν πάλι κάποιο παιδί πιάνει πολλά μήλα ,μπορεί να χαρίσει σε κάποιο άλλο που έχει φύγει από το παιχνίδι και έτσι ξαναμπαίνει, ή τα κράτα για το τέλος που μένει για να κερδίσει. Όταν χτυπηθεί μια φορά αφαιρείτε ένα μήλο, και έτσι ξαναρχίζουν το παιχνίδι με τους ίδιους παίχτες .

Όταν μείνει μονάχα ένα παιδί στο κέντρο τότε παίζονται τα μήλα, δηλαδή θα χτυπηθούν δώδεκα μπαλιές, έξι από κάθε τέρμα – ένα είδος ποδοσφαιρικού πέναλτι. Πρώτα ρίχνει ο ένας λέγοντας “Ένα μήλο”, έπειτα ο άλλος “Δύο μήλα!” κ.λ.π.
Το παιδί που είναι στη μέση τρέχει και κάνει κάθε είδους κινήσεις ώστε να αποφύγει την μπάλα. Αν χτυπηθεί τότε χάνει και το παιχνίδι ξαναρχίζει με νέα τέρματα. Αν τα καταφέρει να μην χτυπηθεί έχει το δικαίωμα να ξανακαλέσει όλους του παίκτες και να αρχίσει το παιχνίδι με τα ίδια τέρματα.

Η μικρή Ελένη

Τα κοριτσάκια σχηματίζουν έναν κύκλο, που κοιτάζει προς τα μέσα. Στο κέντρο κάθεται ένα κοριτσάκι, που κάνει τάχα ότι κλαίει. Τα άλλα γυρίζουν γύρω-γύρω και τραγουδούν:

Η μικρή Ελένη, κάθεται και κλαίει. γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της.

Σήκω απάνω, πλύνε τα μάτια, κοίταξε τον ήλιο κι αποχαιρέτησε!

Το κοριτσάκι, τότε, που κάνει την Ελένη, πλένει δήθεν τα μάτια της και κοιτάζει τον ήλιο κι ύστερα σηκώνεται ξαφνικά και πιάνει μια απ’ τις άλλες, που γίνεται εκείνη Ελένη με τη σειρά της.

 

Δεν περνάς κυρά Μαρία

Πιάνονται απ’ το χέρι και σχηματίζουν κύκλο, ενώ ένα κορίτσι από τα μεγαλύτερα, η κυρα-Μαρία, στέκεται στη μέση. Αρχίζουν να γυρίζουν γύρω γύρω και τραγουδούν, ενώ η κυρα-Μαρία προσπαθεί να περάσει ανάμεσά τους.

Που θα πας κυρα-Μαρία, δεν περνάς δεν περνάς, που θα πας κυρα-Μαρία, δεν περνάς, περνάς!

 

Θε να πάω εις τους κήπους δεν περνώ, δεν περνώ, θε να πάω εις τους κήπους δεν περνώ, περνώ!

 

Τι θα κάνεις εις τους κήπους δεν περνάς, δεν περνάς, τι θα κάνεις εις τους κήπους δεν περνάς, περνάς!

 

Θα μαζέψω 2 βιολέτες δεν περνώ, δεν περνώ, θα μαζέψω 2 βιολέτες δεν περνώ, περνώ!

 

Τι θα κάνεις τις βιολέτες δεν περνάς, δεν περνάς, τι θα κάνεις τις βιολέτες δεν περνάς, περνάς!

 

Θα τις δώσω της καλής μου δεν περνώ, δεν περνώ, θα τις δώσω της καλής μου δεν περνώ, περνώ!

 

Και ποια είναι η καλή σου δεν περνάς, δεν περνάς και ποια είναι η καλή σου δεν περνάς, περνάς!

 

Η καλή μου είν’ (η Ελένη π.χ.) δεν περνώ, δεν περνώ, η καλή μου είν’ η Ελένη δεν περνώ, περνώ!

 

-Μόλις ακούσει τ’ όνομά του το κορίτσι που ανέφερε η κυρα-Μαρία, φεύγει απ’ τον κύκλο και μπαίνει στη μέση και τότε είτε γίνεται αυτό  κυρα-Μαρία και το παιχνίδι συνεχίζεται έτσι είτε στέκεται στο πλάι της κυρα-Μαρίας, που συνεχίζει ν’ αναφέρει σε κάθε επανάληψη του τραγουδιού κι από μια φιλενάδα της, ώσπου δε μένουν πια αρκετά κορίτσια, για να σχηματίσουν κύκλο κι έτσι το παιχνίδι τελειώνει.

 

Κρυφτό

Σε αυτό το παιχνίδι μπορούν να παίξουν από 3 άτομα και πάνω. Ένα παιδί φυλάει (μετράει π.χ.  έως το 200 π.χ. 5, 10, 15, 20, 25…). Μόλις τελειώσει, λέει  «φτού  και  βγαίνω»  και  αρχίζει να ψάχνει για τα κρυμένα παιδιά.

Όταν βρει ένα παιδί λέει “φτου” και το όνομα του παιδιού. Το παιδί μπορεί, όταν αυτός που φυλάει είναι μακριά να πει “φτου” και το όνομα του παιδιού που φυλάει. Το τελευταίο παιδί πρέπει να πει “φτου ξελευθερία” για να ξαναφυλάξει το ίδιο παιδί. Άμα αυτό δεν γίνει, τότε φυλάει το παιδί που “έφτυσε” πρώτο.

Πουν’ το  πουν’ το,   το δαχτυλίδι  

Στήνονται τα παιδιά σε σειρά. Κάποιο από τα παιδιά κρύβει στα χέρια του ένα δαχτυλίδι, συνήθως ψεύτικο. Έπειτα προσπαθεί ν’  αφήσει στα χέρια κάποιου από τα παιδιά που είναι στη σειρά το δαχτυλίδι, λέγοντας το τραγουδάκι:
«Πουν’ το, πουν’ το, το δαχτυλίδι, ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις!»
Το καθένα από τα παιδιά έχει μια ευκαιρία να μαντέψει ποιος έχει το δαχτυλίδι. Όποιος μαντέψει σωστά παίρνει το δαχτυλίδι και το δίνει  στο επόμενο παιδί. Το παιχνίδι συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο.

 

Πατώ

Είναι ένα ατομικό παιχνίδι. Τα παιδιά σχηματίζουν τετράγωνα ή παραλληλόγραμμα στο έδαφος. Ο παίκτης πηδά με κλειστά μάτια , με ένα ή δύο πόδια , ανάλογα με το τετράγωνο στο οποίο πρέπει να πατήσει.

Τελειώνοντας κάθε προσπάθεια ρωτά: Πατώ; .Εάν η απάντηση είναι θετική, δηλαδή αν πατά διαχωριστικές γραμμές χάνει και βγαίνει από το παιχνίδι .Αν είναι αρνητική ,συνεχίζει έως ότου χάσει .Για κάθε επιτυχημένη προσπάθεια σημειώνεται υπέρ του παίχτη ένας πόντος .

 

Κυνηγητό

Τα παιδιά χαράζουν πάνω στο χώμα μια γραμμή για αφετηρία και ορίζουν το τέρμα,  που είναι ένα δέντρο ή μια πέτρα στημένη στο χώμα. Ύστερα ορίζεται με λαχνό  αυτός που θα τα φυλάει.

Μόλις δοθεί το σύνθημα, τα παιδιά τρέχουν να φύγουν και αυτός που τα φυλάει, τρέχει να τα πιάσει, ενώ εκείνα με διάφορους ελιγμούς προσπαθούν να τον αποφύγουν και να φτάσουν στο τέρμα.

Μόλις φτάσουν, πρέπει να  χτυπήσουν το τέρμα, να  φτύσουν και να φωνάξουν “έφτυσα”.
Αν ένα παιδί χτυπηθεί στον ώμο απ’ αυτόν που τα φυλάει, πριν φτάσε στο τέρμα  ή αν ξεχάσει να φτύσει, τότε καίγεται και τα φυλάει αυτό με τη σειρά του.

 

Ποδαράκια

Ένας τρόπος για να χωριστούν σε δύο ομάδες τα παιδιά ήταν “τα ποδαράκια”. Οι δύο αρχηγοί στέκονταν σε μικρή απόσταση μεταξύ τους και αρχίζουν να περπατάνε βάζοντας τη φτέρνα του παπουτσιού στη μύτη του άλλου, με τη σειρά (εναλλάξ). Όποιος “πατήσει” πρώτος το παπούτσι του άλλου, αυτός επιλέγει πρώτος παίκτη για την ομάδα του και φυσικά επέλεγε τον καλύτερο.

 

Κουτσό

Παίζονταν με δυο ομάδες παιδιών, που συμμετείχαν αγόρια και κορίτσια. Κάνανε με αιχμηρό αντικείμενο (πέτρα ή ξύλο) ένα κύκλο στο χώμα με διάμετρο περίπου 2 μέτρα, που ήταν και η έδρα.

Η ομάδα που ήταν στον κύκλο έπρεπε αφού βγει απ’ αυτόν στο ένα πόδι (κουτσό) να καταφέρει να κλωτσήσει κάποιον παίκτη από την αντίπαλη ομάδα, διαφορετικά έπρεπε να γυρίσει στον κύκλο γιατί απαγορεύονταν να κυκλοφορεί κάποιος  απ’ την ομάδα του κύκλου έξω απ’ αυτόν με τα δυο πόδια γιατί έδινε το δικαίωμα στην άλλη ομάδα να τους κλωτσήσει αυτή.

 

Περνά περνά η μέλισσα

Τα παιδιά, από 6 και πάνω, διαλέγουν από τα πιο μεγάλα, δυο μάνες και η κάθε μια παίρνει με κλήρωση τον ήλιο ή το φεγγάρι. Οι δύο μάνες σχηματίζουν με τα χέρια τους μια καμάρα και στέκονται όρθιες στη μέση. Τα υπόλοιπα παιδιά σχηματίζουν μια γραμμή, το ένα πίσω απ’ το άλλο, κρατημένα απ’ τη μέση ή απ’ τη ζώνη τους. Όπως έχουν σχηματίσει τη σειρά προχωρούν προς την καμάρα τραγουδώντας:

«Περνά, περνά η μέλισσα, με τα μελισσόπουλα και με τα παιδόπουλα!»

Όταν φτάσουν μπρος την καμάρα οι 2 μάνες τα ρωτούν:
Από πού ερχόσαστε;
Από τα βουνά (π.χ.)

-Και τι έχετε φορτωμένα;

-Σταφύλια  και ρεβίθια (π.χ.)

-Περάστε μέσα.

Σηκώνουν λοιπόν τα χέρια τους και τα παιδιά περνούν κάτω από την καμάρα, βουίζοντας σαν τις μέλισσες. Την ώρα που είναι να περάσει το τελευταίο, οι δύο  μανάδες κατεβάζουν τα χέρια τους και το κρατούν κι ύστερα το ρωτούν σιγά, ώστε να μην ακούσουν τα άλλα:

-Τι θέλεις, τον ήλιο ή το φεγγάρι;

-Το παιδί θα πει τον ήλιο ή το φεγγάρι και τότε θα πάει πίσω απ’ αυτή που πήρε τούτο το όνομα και θα πιαστεί απ’ τη μέση της. Το παιχνίδι συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο, μόνο που κάθε φορά, τα παιδιά λένε ότι έρχονται από άλλο μέρος και φέρνουν διαφορετικά πράγματα, μέχρις ότου μοιραστούν όλες.

Την τελευταία τη ρωτούν πια φανερά, αν θέλει τον ήλιο ή το φεγγάρι κι όταν διαλέξει πιάνεται, πίσω απ’ όλα τα άλλα παιδιά. Τότε η μια μάνα βγάζει τη ζώνη της και την απλώνει στην άλλη και η κάθε μια τους κρατάει από μιαν άκρη και με τα παιδιά από πίσω της την τραβάει προς το μέρος της. Όποια πάρει την άλλη, νικάει.

 

Τυφλόμυγα  

Παίζεται από δύο παιδιά και πάνω. Στην αρχή όλοι τραβάνε έναν κλήρο για να δούνε ποιος θα τα φυλάει. Αυτός κλείνει τα μάτια του με ένα μαντήλι . Την ώρα που τα έχει κλειστά τα παιδιά ανακατεύονται.

Όποιο  παιδί πιάσει (η τυφλόμυγα) πρέπει να βρει πως το λένε δηλαδή ποιο είναι. Αν το αναγνωρίσει τότε αυτό το παιδί κάνει τη τυφλόμυγα. Και έτσι αυτό συνεχίζεται.

 

Λύκε λύκε είσαι εδώ;

Ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά κάνει τον λύκο, που πάει και κρύβεται πίσω από ένα θάμνο ή ένα δέντρο. Τα άλλα παιδιά, με επικεφαλής ένα απ’ τα μεγαλύτερα, που θα είναι η «μάνα», πιάνονται στη σειρά, το ένα πίσω απ’ το άλλα και πλησιάζουν το κρησφύγετο του λύκου, απαγγέλλοντας ρυθμικά:

«Πήγε ο λύκος στο βουνό, μες στο δάσος το πυκνό τριγυρνώ και τραγουδώ:

Λύκε, λύκε είσαι δω;»
Ο λύκος απαντάει: -Εδώ είμαι!
Τα παιδιά ρωτούν: -Και τι κάνεις;

Ο λύκος: -Βάζω το πουκάμισό μου! (ή Τώρα σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι μου!)

Τα παιδιά απομακρύνονται, κάνουν ένα νέο γύρο, πάντα πιασμένα το ένα πίσω απ’ το άλλο και σταματούν πάλι έξω απ’ το κρησφύγετο του λύκου, λέγοντας το ίδιο τραγουδάκι. Ο λύκος εξακολουθεί να ντύνεται και τους απαντάει πάντα: «Βάζω το παντελόνι μου» ή «φοράω τα παπούτσια μου» ή δίνει άλλες αστείες απαντήσεις, όπως: «Ξυρίζω τα μουστάκια μου», ανάλογα με την ηλικία του και με την ετοιμότητά του. Στο τέλος λέει: «Βάζω το καπέλο μου» ή «παίρνω το μπαστούνι μου και σας κυνηγώ» και τότε τα παιδιά σκορπίζονται φωνάζοντας:

«Λύκε, λύκε φτάσε με, σαν μπορείς και πιάσε με!»

Ο Λύκος τρέχει από πίσω τους και τα κυνηγάει. Όποιο παιδί φτάσει, βγαίνει από το παιχνίδι. Αυτό γίνεται ώσπου να τα πιάσει όλα ή ώσπου να κουραστούν τα παιδιά.

Γύρω γύρω όλοι

Τα παιδάκια σχηματίζουν έναν κύκλο και βάζουν το πιο μικρό στη μέση. Ύστερα πιάνονται από τα χέρια και γυρίζουν τραγουδώντας:

Γύρω-γύρω όλοι, στη μέση ο Μανόλης, χέρια, πόδια στη γραμμή

όλοι κάθονται στη γη!

-Κάθισε, Μανωλάκη !

Με το: «όλοι κάθονται στη γη!», όλα τα παιδάκια κάθονται χάμω και τεντώνουν τα πόδια τους προς το κέντρο. Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο «Μανώλης».

Μπίλιες (βόλους)

Χαράζουμε στο χώμα ένα τρίγωνο και μέσα σ’ αυτό ο κάθε παίχτης βάζει δυο – τρεις από τους βόλους του. Σε μια απόσταση 4-5 μέτρων στήνεται μια πέτρα, ο μπάστακας. Τα παιδιά ρίχνουν τους βόλους τους προς τον μπάστακα και όποιος φτάσει πιο κοντά παίζει πρώτος.

Ο παίχτης ρίχνει με τον αντίχειρα το βόλο του στο τριγωνάκι με σκοπό να χτυπήσει έναν από αυτούς που ήταν μέσα και να τον βγάλει έξω, οπότε και τον κερδίζει. Εάν κάποια στιγμή χάσει και ο βόλος του μείνει μέσα στο τρίγωνο, ο αμέσως επόμενος παίχτης χτυπώντας το βόλο κερδίζει όλους όσους είχε μαζέψει ο προηγούμενος ως τότε.