Επειδή το τελευταίο διάστημα, με τη σχετική  Εκπομπή της ΕΡΤ3 και τώρα με τα βάσανα τους με τα χιόνια, οι Κεχαγιάδες είναι συνεχώς στο προσκήνιο, τους αφιερώνουμε  ένα ποίημα της Βαρβάρας Βαγιάκου Βλαχόπουλου, με πολύ σεβασμό και αγάπη! (Και η φλασιά, με βάση τα παραπάνω:  Γιατί δεν διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι μια Γιορτή για τους ΚΕΧΑΓΙΑΔΕΣ, όπως η Γιορτή του Αγρότη, στην Ατσική;)

Η φωτογραφία είναι με μια ζωγραφιά του Θεόφιλου το 1933, Τελεία !

 

Στης μάντρας τα τραφώματα

(Από το ομώνυμο βιβλίο της Βαρβάρας Βαγιάκου Βλαχόπουλου)

Γλώσσα σκληρή

γλώσα τραχιά της αγροτιάς η γλώσσα

 

Σκληρή δουλειά

ο ήλιος την ιδρώνει

ο ήλιος τη στεγνώνει

 

Ήλιος και ξεροβόρι

ολημερίς δουλεύουν συνεταίροι

να κάμουν το πετσί της αγροτιάς τραχύ

 

Χαράζει σα χαμόγελο ή μερα στο μαντρί!

πάνω στα αμνότροφα λιβάδια

ανάμεσα στα στάχυα τα σπαθόλιγνα

το δέρμα αυλακώνει

 

Λαμπρόδωρη η Δήμητρα

ή ωριμάστρα των καρπών

ή ηλιοχαρισμένη

με κίνηση ανάλαφρη

ανασύρει τον αμφορέα

γεμάτο Λήμνια γη.

 

Πίσω απ’το δείλι η μέρα σκορπά

βουβές οι μυλόπετρες,

τα ρωγοβύζια λαφρωμένα

γεμάτη ή καρδάρα στη γωνιά,

δεμένη και ή θημωνιά δίπλα στο βοσκοράβδι

στο σταμνοστατη ή δροσιά μες το λαγήνι,

τα βατράχια στα ρυακόνερα κοπαδιαστά

νανουρίσουν τη μελαγχολία.

 

Στα μάγουλα τα χωνεμένα,

στο καψαλισμενο το πετσί,

στα χελωνόπετσα τα ροζιασμενα χέρια,

εκεί απόψε θα κουρνιάσει το φεγγάρι

παρέα του ή απαντοχή!

 

Γίγαντες κεχαγιάδες λαμνοκόποι

 

Στης μάντρας τα τραφώματα

μείνετ’ακουμπισμένοι,

πιστοί στη Λήμνια γη

τη γη την πολυθρέφτρα

με τις φωτιές του Ηφαιστου αναμμένες να σφυρηλατούν

τις πέτρες τις πολύφλεβες.

 

Πέτρα κι απαντοχή πάνε μαζί

Μείνετ’ εκεί…μην αφαλοκοπείτε

έχετε ιστορία να φυλάτε

 

…κι αν λαχταράτε κάποια διαδρομή και σείς

σε τούτη την Ολύμπια ηρεμία

το λευκόχερο φεγγάρι νάτο,

περσεύουν τ’άστρα σε τούτη την πατρίδα

πιάστε το μίσχο τ’ουρανού

ανοίξτε τη φαρέτρα

Απόλλωνες κι Αρτέμιδες γενήτε

σημαδέψτε φεγγάρια ,αστέρια, κομήτες,

σοδιάστε μορφια

χαρείτε την αιώνια πρεμιέρα

μην αποξεραθείτε

 

Μακάρι να μας σήκωνε κι μας τούτος ο μίσχος

Μακάρι να μην το’χαμε γευτεί

εκείνο το μελίγευστο σπειρι ροδιάς

Εμείς…

Εμείς που λιποτάκτες της ψυχής μας

επιλέξαμε τη δυσμενή μετάθεση στη πόλη!

Όλη ή ζωή από ένα βήμα ξεκινά!!