Αδερφός στον Αδερφό

Αδερφός στον Αδερφό

Γράφει ο Γρηγ. Μανινάκης,  απο την Αμερικη,  στον Αδελφο του Νικο (φωτογραφία) , ο οποιος εφυγε προωρα απο τη  ζωη,  σε ηλικια 60 ετων, στη Ν. Αφρικη…  

 Εφυγες   νωρίς αδερφε μου,  και το άκαιρο του χωρισμού  αυτού  πονάει.

Και  νοιωθω  την  καρδια μου  λυπημένη και βαριά  γιατί τα χρόνια φύγανε  τόσο βιαστικά και τόσο  γρήγορα  , που  δεν  καταφέραμε να  γνωριστούμε και να κουβεντιάσουμε  οσο θέλαμε …οσο  θά’ πρεπε.   

 Εκατσα λοιπόν ώρες πολλες  να  αναστήσω  αναμνήσεις και  στιγμές απ’ τα περασμένα ,  κρυμμένες  για χρόνια  μέσα σε άλμπουμ και παλιές  φωτογραφίες.

 Ειδα τη  μάννα μας  να σε κρατα  μωρό  κολλημμένο  πανω στο στήθος της  κι’ εσένα να γεύεσαι αχόρταγα   το πρωτο γάλα της ζωής. 

 Είδα   τον εαυτό μου να σε κρατάει  απ’ το χέρι , στα πρωτα σου βήματα, μεχρι  τα πεντε σου χρονια  ,  πριν φύγω  απο την Λήμνο , για την Αμερική  το 1963.

 Μέσα απο τις φωτογραφίες  θυμηθηκα  ,  και καποια  σποραδικά , σύντομα και μικρα καλοκαίρια που ερχόμουν  για διακοπές , που   σ’εβλεπα ν’ αντρειώνεσαι  χρόνο με τον χρόνο,  και ν’ αγαπας με παθος την μπάλα …το ποδοσφαιρο .

 Ηταν όμως η διαφορά  στα χρονια μας   μεγάλη , για την ηλικία μας  τότε,  και δεν ειχαμε πολλά κοινα να  κουβεντιασουμε .  Τι κριμα..!!

 Σε θυμάμαι  ήπιο, ηρεμο  και  χαμηλών τόνων ,  ενα αθόρυβο, λιγομίλητο   καλωσυνάτο παιδί χωρις  απαιτήσεις  και  χωρίς γκρινιες . 

Κι’ απ’ οτι  λενε  ολοι  οι ανθρωποι  της ζωής  σου ,  ολοι αυτοι που σε γνωρισανε καλλιτερα , ολα αυτα τα χρονια ,  ΕΤΣΙ ΕΜΕΙΝΕΣ  ΜΕΧΡΙ  ΣΗΜΕΡΑ.  Καλωσυνάτος ,  συμπονετικός, χαμογελαστός , λιγομίλητος  …ενα  μεγάλο ΠΑΙΔΙ..

 Περί  τα τέλη του ’70  ήρθες στην Αμερικη  ….. !!

Μειναμε μαζι για λιγα χρονια …εκανες τις σπουδες σου  και  μετά έφυγες στην Νοτιο Αφρικη  κοντα στην αδερφή μας την Αλεξία  το 1984. 

 Απο τοτε ως τα σήμερα  ο καθένας  μας χαραξε τον δρομο της δικης του ζωης και σχεδον χαθήκαμε.  Η απόσταση εκανε τα  34  αυτα χρόνια να περασουν  πολύ  , μα παρα πολυ  …γρήγορα ….!!

 ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ  ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ  ΤΗΝ  ΖΩΗ ΜΑΣ  ΝΑ  ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ    ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΜΟΝΟΝ ΣΤΙΓΜΕΣ  …..ΟΣΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΑΜΩΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ  !!   

Το 2003 στο γαμο του ανηψιου μας του Νίκου στην Αφρικη και το 2010 στον γάμο της  ανηψιάς μας Γιουλίνας, στην Αθήνα.

 Ετσι , τι κρίμα, δεν  γνωριστήκαμε   σαν πατεράδες και σαν σύζυγοι οικογενειάρχες,   σαν θείοι , ο καθένας μας για τα παιδια του άλλου,   ουτε καν σαν ενήλικα αδερφια  οσο ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ  και οσο ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ 

ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ  !!  

 Ξερω ομως οτι αγάπησες με το ιδιο παθος οπως  κι’εγω  την ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ… αυτό  που τοσο  ειχε αγαπήσει   και ο πατέρας μας  ο πρώτος διδάξας και τους δυο μας. .!!

 Τωρα, εκει  που πας  στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ,  ξερω θα βρεις βουνά και κάμπους  για κυνήγια .  και πολλές απέραντες αλάνες και γήπεδα   να κλωτσάς  την μπαλα.

 Οσο για τα χρόνια που μας ξεπέρασαν βιαστικα  χωρίς  να κουβεντιάσουμε   οσο έπρεπε ,  μην ανησυχεις. 

Θάρθει ο καιρός  που θα ξανανταμωσουμε  και τότε δεν θα  αφήσουμε ουτε  μια στιγμή να  παει χαμένη !! 

 Ως τοτε να’ σαι σιγουρος  δεν θα σε ξεχασει ποτε,  κανενας απο εμάς.

Καλό σου ταξίδι Νίκο,  αδερφέ μου, ελαφρύ ας ειναι το χωμα που θα σε σκεπάσει.