Ανάμνηση ή θραύσματα μιας μέρας

Ανάμνηση ή θραύσματα μιας μέρας

Γραφει (καθε Παρασκευή)  η Χριστινα Κάβουρα

Και ποιες ήταν οι καλύτερες ώρες του Σχολείου ?  Μα σίγουρα αυτές της εκδρομής !

Και οι χειρότερες ? Μα αυτές όταν είχαμε διαγώνισμα μαθηματικών και είμαστε αδιάβαστοι !

Όταν η πραγματικότητα σκληραίνει, όταν στην τηλεόραση και στα μέσα ενημέρωσης παρελαύνουν βιαστές, παιδοβιαστές,  παιδόφιλοι,  και ένα σωρό άλλοι διεστραμμένοι, όταν κλείνεις την τηλεόραση μην αντέχοντας να δεις  τις ειδήσεις, τότε  – τουλάχιστον εγώ – ψάχνω μια όμορφη ανάμνηση ….. αθωότητας !

Οι μέρες αυτό τον Οκτώβρη ήταν ζεστές, με έναν ήλιο από πάνω μας τεράστιο και ελπιδοφόρο που  σκόρπιζε  μια ζέστη  μη αναμενόμενη για Οκτώβρη και εγώ  θυμόμουν τις μέρες στο «πλωτό μας Γυμνάσιο»  όταν μαζεμένοι πρωί στον αυλόγυρο φωνάζαμε όλοι μαζί

ΕΚΔΡΟΜΗ !  ΕΚΔΡΟΜΗ !

Ναι ο καιρός μου έφερνε στο νου εκδρομές, ώρες πρωϊνές και μαγικές στο νησί όταν δεν θέλαμε να κλειστούμε στις τάξεις μας, όταν δεν μπορούσαμε να κλειστούμε στις τάξεις μας, όταν θέλαμε να απολαύσουμε τη μέρα !

Θυμάμαι εκδρομές Ανοιξιάτικες,  φθινοπωρινές ακόμα και χειμωνιάτικες με παλτά, όταν χαιρόμασταν τις Αλκυονίδες του Γενάρη.

Συνήθως πηγαίναμε στον Αυλώνα, μια διαδρομή γνωστή δίπλα σε μια θάλασσα ήμερη, γαλήνια και γαλάζια ! Περπατούσαμε χαρούμενοι και κατά το δυνατόν απροβλημάτιστοι, ο κόσμος , αυτόν που ξέραμε, ήταν καλός χωρίς σκιές,  όμορφος   μέχρι ιδανικός !

Τα τέρατα είχαν μετακομίσει σε άλλους κόσμους, άλλους μακρινούς γαλαξίες και εμείς  δεν τα ξέραμε καν !

Οι αναμνήσεις έρχονται κύματα – κύματα αποφορτισμένες,  και ο χρόνος γελά με τους τότε προβληματισμούς μας,  η ζωή γελά με όλα εκείνα τα δευτεριάτικα πρόσωπα που αγχωμένα με το μάθημα των Αρχαίων, πίστευαν ότι εκείνη η ατέλειωτη ώρα ήταν ότι χειρότερο στον κόσμο  μας.

Οι Δευτέρες ήταν δύσκολες ! Για εκδρομή την Δευτέρα μετά το Σαββατοκύριακο δεν υπήρχε περίπτωση. Έπρεπε να υποστούμε τις Δευτέρες και οι περισσότεροι ήμασταν αδιάβαστοι !

Τα περισσότερα παιδιά πήγαιναν στο χωριό τους για την Κυριακή, εμείς οι ταλαίπωροι κάναμε μάθημα και το Σάββατο, κάτι που ίσως δεν  ξέρουν οι νεώτεροι,  και γύριζαν το πρωί της Δευτέρας για το Γυμνάσιο.

Που να χωρέσει και το διάβασμα σε ένα μισό Σάββατο και μια Κυριακή!  Θέλαμε όλοι,  αυτοί που μέναμε Μύρινα και οι άλλοι που έφευγαν για τα χωριά τους, να δούμε φίλους να πάμε ΣΙΝΕΑΚ, να πάμε οπωσδήποτε στη βόλτα του Κυριακάτικου απογεύματος,  επίσης ο Εκκλησιασμός ήταν υποχρεωτικός, κάπου δεν έμενε και πολύς χρόνος για διάβασμα, ίσως για ένα … πασάλειμμα που δεν ήταν ποτέ αρκετό !

Λοιπόν το πρωί εκείνης της Δευτέρα ήταν μελαγχολικό και δύσκολο. Έβρεχε κιόλας !

Ο αείμνηστος  κυρ  Διαματάρης  μπήκε  φορτσάτος στην τάξη,  πρώτη ώρα Αρχαία, αν είναι δυνατόν,  σκορπώντας τον τρόμο ! Φαίνεται δε  θα είχε περάσει καλά το Σαββατοκύριακο !

Άνοιξε τον Κατάλογο ! Άκρα του τάφου σιωπή !  Ποιος θα ήταν ο … τυχερός ?  Τελικά οι «τυχεροί» ήταν πολλοί γιατί άρχισε από το Αλφα, προχωρούσε ακάθεκτος στο Βήτα, πήρε σβάρνα το Γάμα, η τάξη εκεί μπροστά στην έδρα είχε γεμίσει τρομαγμένα παιδιά τα περισσότερα αγόρια.  Ο συμμαθητής μας ο Αντωνάκης – καλή του ώρα όπου και να βρίσκεται – πήγαινε πίσω – πίσω  στην …. Μάζωξη,  κρυβόταν πίσω από τους άλλους, ήταν και  μικροκαμωμένος, μέχρι που χώθηκε κάτω από το θρανίο του !

Ο κυρ Διαματάρης άστραφτε και βρόνταγε !  Μόλις ανακάλυψε ότι κανείς από την ομάδα εξέτασης δεν ήταν διαβασμένος ξέσπασε : Τενεκέδες, σκερβελέδες, γκαζοτενεκέδες λούζοντας τους παρισταμένους  με πολλά τέτοια κοσμητικά επίθετα !

Κάποια στιγμή θυμήθηκε τον Αντωνάκη ! Πρέπει να αναφέρω ότι η μνήμη του Κυρ Διαματάρη  ήταν εξαιρετική ! Που είναι ο Αντωνάκης φώναζε !

• Κύριε δεν ήρθε   ακόμα, άργησε το λεωφορείο του
• Πως άργησε το λεωφορείο του. Αφού εγώ τον είδα!
• Λάθος κάνετε κύριε !

Ε, ήταν και μέρες δύσκολες, τώρα βγαλμένες μέσα από την ανάμνηση και σε αντιπαράθεση με τους προβληματισμούς της σημερινής μέρας,   πασπαλισμένες με τη χρυσόσκονη του χρόνου,  μοιάζουν  εκθαμβωτικά ωραίες,  μοναδικές, αγαπημένα θραύσματα  μνήμης!

Αναζητώντας μέσα από παλιές εικόνες χαμένης αθωότητας, θυμάμαι και το σκωπτικό τραγουδάκι μας :

Ο πράσινος κατάλογος είναι νεκροταφείο

Και όποιος δεν κάθεται καλά, τον πάνε στο γραφείο

Εποχές, μνήμης, ομορφιάς, καθημερινών μικρών θαυμάτων !!!