Ανατολικά της Εδέμ

Ανατολικά της Εδέμ

 Της Χριστίνας Κάβουρα

Τώρα που ο χρόνος στενεύει  τώρα που καλούμαστε κάποιες φορές να αντιμετωπίσουμε ότι δεν θέλουμε, αισθανόμαστε ότι δεν θα είμαστε έτοιμοι ποτέ για μια τέτοια αντιμετώπιση.

Οι φίλοι μας  αυτά τα γνωστά αλλά και τόσο άγνωστα αγαπημένα πλάσματα, απροσδόκητα, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ονειρικά έως αλλοπρόσαλλα !

Θέλω  να μιλήσω για τους φίλους μας,  τους παλιούς, αυτούς που γνωρίζουμε μια ζωή, αυτούς που σέρνουμε από παιδιά μαζί μας,  αυτούς που έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην ψυχή μας ! Φίλους που τους ξέρουμε από πάντα, που μας ακολουθούν από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, που μας επέλεξαν ή τους επιλέξαμε άγνωστο το γιατί, κάτι μας έδενε μαζί τους,  άγνωστες δυνάμεις    μας έφερναν κοντά, αόρατα νήματα  μπλεκόταν στις ζωές μας και τις ένωναν, νήματα άφθαρτα και καθοριστικά.  Ήταν μαζί μας στο τραίνο της ζωής (καλύτερα ας μην μιλάω σήμερα για τραίνα)  σε όλο το ταξίδι, κάποιους χάσαμε σε κάποιες στάσεις, βιώσαμε δύσκολους αποχωρισμούς και τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα στο τραπέζι !

Οι φίλοι μας αυτοί οι  τόσο γνωστοί άγνωστοι, οι τόσο απρόβλεπτοι είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μας, γιατί όντας όντα κοινωνικά έχουμε ανάγκη από τους φίλους μας, και όντας όντα ευαίσθητα, βασιζόμαστε στην αγάπη τους.

Τους παλιούς μας φίλους, τους γνωρίζουμε καλά, γνωρίζουμε τις αντιδράσεις τους, τις αδυναμίες τους, τις αγάπες τους. ‘Όσο μεγαλώνουμε αισθανόμαστε πιο ασφαλείς κοντά τους, είναι οι φίλοι που δεν θα μας προδώσουν  ποτέ, ή και να μας προδώσουν είναι οι μόνοι που συγχωρούμε γιατί οι ρίζες της φιλίας αυτής είναι βαθιές, κάποτε και περίπλοκες.   Φίλοι που γνωρίζουν επίσης τα τρωτά σημεία μας, που τα αποδέχονται, που η αγάπη τους δεν είναι ρηχή, αντίθετα είναι μεγάλη και ανθεκτική αφού άντεξε στο χρόνο και άνθισε πάνω στις ίδιες καθοριστικές αναμνήσεις ενός σχολείου, μιας τάξης που έβλεπε στη θάλασσα ενός διαλείμματος που είχε εκτός των άλλων και ένα μαλλιοτράβηγμα τότε που σαν παιδιά ήταν και το μαλλιοτράβηγμα στο πρόγραμμα, ή το μοίρασμα μιας φέτας ψωμιού με σπιτική μαρμελάδα. Όλοι έχουμε τέτοιες αναμνήσεις, όλοι θυμόμαστε ιστορίες αστείες ή δύσκολες από φίλους που για άγνωστο λόγο, πολλές φορές χωρίς καν να έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα ή  κοντινούς χαρακτήρες, μιλούσαν στην ψυχή μας και μιλούν ακόμα.

Μιλώ με τους φίλους ή τις φίλες από εκείνη την εποχή των θαυμάτων και δεν χρειάζεται να πω πολλά, να εξηγήσω να διευκρινίσω. Όλα είναι εύκολα, απλά, κατανοητά, παρήγορα.

Ο κόσμος γίνεται φωτεινότερος,  πιο χαρούμενος πιο ελπιδοφόρος απλά και μόνο χάρη στην ύπαρξη τους.

Βλέπω στα πρόσωπα των φίλων και των φιλενάδων μου το χρόνο που πέρασε, που σμίλεψε σκληρά αυτά τα τόσο οικεία και όμορφα πρόσωπα, και μέσα από ρυτίδες ή αφαιρώντας τες, βλέπω πάλι τα παιδιά που μαζί  παίζαμε  με τις λάσπες στο ποτάμι ή κρυφτό τα βράδια στα γύρω στενά  ή ακόμα καλύτερα τότε που τρέχαμε με τα υποτιθέμενα άλογά μας, τα καβαλημένα καλάμια μας που έπαιζαν το ρόλο του αλόγου. Πιο σπάνια παίζαμε και με κάτι ταλαίπωρες και ταλαιπωρημένες κούκλες. Είχαμε  όμορφα ομαδικά παιγνίδια τότε,  να θυμηθούμε το τσιλίκ-τσομάκ (πολύ μου άρεσε μεταξύ μας, ιδιαίτερα όταν το κομμάτι του κινούμενου ξύλου έχανε παντελώς το στόχο του και προσγειωνόταν εκεί που δεν έπρεπε!), τον μαρμαρωμένο βασιλιά, τη μπερλίνα,  και ένα σωρό άλλα που γεννούσε η αστείρευτη φαντασία μας.

Έχουμε φίλους που χάσαμε στην πορεία, που ήλθαν στη ζωή μας σαν κομήτες από το πουθενά και χάθηκαν σαν κομήτες στο πουθενά ακολουθώντας ανεξέλεγκτες περίεργες τροχιές που δεν καταλάβαμε ποτέ, που δεν μας έλειψαν και ιδιαίτερα όταν έφυγαν, που κατά τη διάρκεια  του χρόνου που ήμασταν μαζί δεν περάσαμε  και άσχημα, αλλά δεν είχαμε ποτέ τη σύνδεση της παιδικής μας ηλικίας  ζώντας σε ένα νησί  σε μια μοναδική χρονική περίοδο!

Για φίλους που γνώρισα αρκετά μεγάλους δεν μπορώ να βρω μέσα στο πρόσωπό τους το παιδί, έχω ανάγκη παλιών φωτογραφιών για  να  προσδιορίσω τα νιάτα τους !  Έχω φίλους, που μου έχει κολλήσει η ιδέα ότι ήταν πάντα μεγάλοι,  σαν να μην υπήρξαν ποτέ παιδιά !

Έχουμε φίλους που έφυγαν, που υπάρχουν σαν οντότητες σε μια άλλη διάσταση πια,  που μας λείπουν, ιδιαίτερα τις χρονιάρες μέρες, που τους αναζητούμε μέσα από σιωπές,  αναμνήσεις, επικλήσεις και μονολόγους ! Πιάνω τον εαυτό μου να χύνω λίγο κρασί εν είδει  χοής αν τύχει και έχουμε μάζωξη στα Ρηχά της Εδέμ ή να  μιλώ στις φωτογραφίες  καθώς ξεσκονίζω τη βιβλιοθήκη.

Ύστερα πάλι στρεφόμαστε στους φίλους που μας απόμειναν και προσευχόμαστε να είναι καλά, να είναι καλότυχοι και χαρούμενοι. Βέβαια είναι φορές που  ο εγωϊσμός μας, μας κάνει από κτητικούς μέχρι ανυπόφορους αλλά έτσι είναι αυτά τα συναισθήματα,  δύσκολα με  μια δόση παράνοιας.  Αλλά  οι φίλοι δεν μας «κρατούν τούρκικο» το ξέσπασμά μας ή τη γκρίνια μας ή την «περίεργη»  – για να το θέσω κομψά –  διάθεσή μας γιατί είναι οι φίλοι μας και ξέρουν να μας αποδέχονται όπως είμαστε ή να αποδέχονται μια λάθος στιγμή !

Συνήθως στην πάροδο των χρόνων μαθαίνουμε τα «επίκτητα» του χαρακτήρα του φίλου μας, ξέρουμε την παραξενιά του και αυτός ξέρει τη δική μας γιατί ο χρόνος μας φιλοδώρησε  και με παραξενιές και με μονομανίες και με ένα σωρό άλλα «προτερήματα» που ή δεν είχαμε πριν ή τα είχαμε από πάντα και με τα χρόνια εντάθηκαν.  Αυτά τα «προτερήματα» των φίλων μας τα σεβόμαστε απόλυτα, όπως  σεβόμαστε τη φιλία που όταν είναι πραγματική είναι ανεκτίμητη ! Και πάντα πρέπει να συντηρούμε τις φιλίες μας , οι οποίες σφυρηλατήθηκαν με τον καιρό όπως και ο χαρακτήρας μας αλλά χρειάζονται πάντα αγάπη και «πότισμα» για να ανθίζουν.

Χαίρομαι τους φίλους μου πλάσματα υπέροχα, μοναδικά, κάποτε αλλοπρόσαλλα, ποτέ ερμητικά κλειστά,  άξια εμπιστοσύνης, δοτικά, ευαίσθητα, σπάνια,   χαοτικά – αλλά όλοι μας έχουμε τα πάνω  και τα κάτω μας –  με γενναία δόση χιούμορ και με κατανόηση !  Και ύστερα οι φίλοι αλληλοσυμπληρώνονται  και μέσα από μια φιλία εξελισσόμαστε, θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο !

Εύχομαι σε όλους τους φίλους μου ,  σε όλους τους φίλους  αναγνώστες, να είναι  καλά. Άλλωστε  φιλία σημαίνει αγάπη και μάλιστα καθαρή, βαθειά αγάπη, ζεστή απ’  το  περίσσευμα της   καρδιά μας !!!