2024
Περιοδικό

Αναζητώντας τη χαρά

Αναζητώντας τη χαρά

Μέρος πρώτο.  Τα γλέντια και τα μοιρολόγια

Γράφει ο Κ. Σκούρας

k.e.skouras@gmail.com

Ας πάμε για λίγο  στην Ήπειρο. Στη δική μας αλλά και πιο πάνω, στη ‘’Βόρεια Ήπειρο’’ που σήμερα τη λέμε Νότια Αλβανία.

Λαός βασανισμένος, φτωχός, αποκλεισμένος, στα κακοτράχαλα βουνά.

Στην Ήπειρο λοιπόν- ακόμα και σήμερα – κάθε πανηγύρι, κάθε οικογενειακή γιορτή, κάθε εκδήλωση χαράς  ξεκινάει με ένα μοιρολόι. Με ένα βαθύ πόνο για τους ανθρώπους που χάθηκαν και όσοι έμειναν τους πενθούν,  για την ξενιτειά  που τη  θεωρούσαν  μισό θάνατο, για την φτώχεια και την αρρώστια.  Ακόμα και για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.

Και στη Θεσσαλία το είχαμε αυτό και το θυμάμαι.  Από το γάμο δεν έλειπαν τα κλάματα. Ξύριζε ο κουρέας το γαμπρό στο σπίτι και καθώς έπαιζε το κλαρίνο όλοι οι συγγενείς θυμούνταν με κλάματα  όλους τους συχωρεμένους που δεν ήταν εκεί να τον καμαρώσουν. Αν δε ήταν ορφανός,  νόμιζες πως  ήταν κηδεία. Σε λίγο όμως άρχιζε το τραγούδι και ο χορός.

Κόβαμε τη Βασιλόπιτα την πρωτοχρονιά, και εκτός από το φλουρί που ήταν συνήθως ολόκληρη δραχμή, υπήρχε μέσα ένα άχυρο για τη σοδιά, ένα κεραμιδάκι για το σπίτι,  δυο τρίχες από την ουρά του αλόγου για τα ζώα. Ελπίζαμε ότι ο νέος χρόνος θα είναι καλύτερος , ότι θα κερδίσουμε κάτι  και ήμασταν χαρούμενοι

( Καλή Χρονιά 1961. Άμα κερδίσουμε το Λαχείο Συντακτών θα πάμε να δούμε θάλασσα! – ΤΑ ΜΠΛΟΚΙΑ (mplokia.gr) ) 1

Στη γωνιά του δωματίου που συγκεντρωθήκαμε για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι , η γιαγιά έκλαιγε με αναφιλητά. Της χαϊδεύαμε τα μαλλιά και της λέγαμε:  θα κερδίσεις και εσύ. Μην κλαις  γιαγιά. Σήμερα είναι Πρωτοχρονιά ……

-Αχ  ο θείος σου, είναι στα ξένα. Ποιος ξέρει τι να κάνει;  Αχ! η αδερφή μου η Όλγα πέθανε ένα μήνα μετά τη γέννα. Δυο χρόνια με περνούσε.. Ο  ανιψιός μου μεγάλωσε στην ορφάνια. Ο ξάδερφός μου είναι ακόμα στην εξορία. Που κοιμάται με τέτοια παγωνιά;  Η μάνα μου φέτος σχωρέθηκε. Αχ να της κάνω ένα τρισάγιο μόλις σηκωθεί το χιόνι. Κόσμος πολύς χάθηκε στον πόλεμο.    Όλους τώρα τους θυμάμαι……

– Έλα γιαγιά ήρθε η σειρά σου. Αν να!  κέρδισες το σπίτι!.

 Ξέχναγε το κλάμα η γιαγιά και μας γέμιζε με φιλιά και ευχές. Ερχόταν στο τραπέζι και συμμετείχε στη χαρά μας.

Έτσι είναι η ζωή μας.  Ένα ασταμάτητο κυνήγι της χαράς και της ευτυχίας. Μια ακροβασία του μυαλού και των συναισθημάτων μας. Ισορροπιστές μεταξύ κατάθλιψης και αναισθησίας. Από το μοιρολόι  στο γλέντι, από τη θλίψη στη χαρά,  το ένα μετά το άλλο και το ένα μέσα στο άλλο.

Στο κυνήγι αυτό της χαράς πολλές φορές γελιόμαστε και νομίζουμε ότι αγοράζεται ή χαρίζεται. Κάνουμε Λάθος. Δεν είναι η χαρά συσκευασμένο προϊόν στα ράφια των SUPER MARKET  ούτε εξασφαλίζεται με ένα  εισιτήριο σε κάποια πολυτελή δεξίωση. Αυτά είναι μια προσωρινή ευχαρίστηση,  μια μικρή αναλαμπή που κρατάει όσο η ομορφιά των πυροτεχνημάτων. Μια μικρή φλόγα  είναι που σβήνει με το πρώτο αεράκι. Μας ζεσταίνει για μια στιγμή και χάνεται.

Που θα ψάξουμε να βρούμε την πραγματική χαρά που έχει βάθος και διαρκεί;

Σας αφήνω όμως τώρα, πρέπει να πάω κάπου που πιστεύω  ότι θα με κάνει χαρούμενο. Και θα μου το συγχωρέσετε   γιατί πιστεύω ότι αξίζει.  Θα τα πούμε ξανά σύντομα.

Κ. Σκούρας

Μύρινα  25-01 -2024

Σημείωση:

  1. Παλιότερο διήγημά μου που αναφέρεται στην Πρωτοχρονιά του 1961 στο χωριό Κυψέλη Καρδίτσας

 

https://www.youtube.com/watch?v=N8HzQhRpe4U

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button