Απεργίες και απορίες

Απεργίες και απορίες

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Η χώρα μας κατέχει το ρεκόρ απεργιών. Κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε και μια απεργία, στάσεις εργασίας, κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες, πορείες, καταλήψεις, τρακτέρ στους δρόμους κλπ.

Για παράδειγμα, απεργούν οι υγειονομικοί για την πρόσληψη γιατρών σε κενές οργανικές και άγονες θέσεις, για να πάρουν τις εφημερίες που δικαιούνται και είναι απλήρωτοι, οι εκπαιδευτικοί για προσλήψεις, οι αγρότες για φτηνό πετρέλαιο και αποζημίωση από τον ΕΛΓΑ κλπ.

Όλα αυτά τα αιτήματα οι αρμόδιοι υπουργοί και οι άλλοι που παίρνουν τις αποφάσεις, τα ξέρουν πολύ καλά. Οφείλουν να τα ξέρουν γιατί αυτή είναι η δουλειά τους και γι’ αυτό εκλέχτηκαν. Και γι’ αυτό παίρνουν και τους μεγάλους μισθούς. Μάλιστα τα ήξεραν και πριν εκλεγούν, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Τότε φώναζαν ότι είναι απόλυτα δίκαια και ότι όταν εκλέγουν θα τα ικανοποιήσουν. Είναι όλοι μορφωμένοι, δικηγόροι κλπ.

Όχι μόνο αυτής της κυβέρνησης, που έχουμε σήμερα, αλλά και της προηγούμενης, και της προ-προηγούμενης, και της παρα-προ-προ-προηγούμενης κλπ.

Μια ζωή απεργίες λοιπόν.

Απλή απορία:

Αφού τα αιτήματα των απεργών είναι δίκαια, και η κυβέρνηση τα ξέρει πολύ καλά, γιατί δεν τα ικανοποιεί πριν οι απεργοί φτάσουν στην απελπισία και την απεργία;

Και μια άλλη ακόμα πιο απλή απορία:

Οι απεργοί, γιατί ξαναψηφίζουν εκείνους που είχαν υποσχεθεί να λύσουν τα προβλήματα τους, αλλά δεν το έκαναν;