Από τον μπακλαβά στο τσίζκεϊκ

Από τον μπακλαβά στο τσίζκεϊκ

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Τον καιρό των παππούδων και των γιαγιάδων μας δεν υπήρχε η σημερινή αφθονία και ποικιλία γλυκών και παγωτών. Δεν υπήρχαν καν παγωτά και τα λιγοστά ζαχαροπλαστεία τα κύρια γλυκά που έφτιαχναν και σέρβιραν ήταν γλυκά ταψιού, δηλαδή τα γνωστά μας σιροπιαστά, μπακλαβά, κανταΐφι, τουλούμπες, σαραγλί, φοινίκια, σάμαλι, λουκουμάδες σαμσάδες και γαλακτομπούρεκο.

Από τότε βγήκε και η έκφραση, «Η ουσία είναι μία, και ο μπακλαβάς γωνία», επειδή τα γωνιακά κομμάτια του μπακλαβά στο ταψί έπλεαν μέσα στο σιρόπι και τα προτιμούσε ο κόσμος.

Μερικά σέρβιραν επίσης πουτίγκα ή γιαούρτι με μέλι, μεγάλες μερίδες από μια τεράστια τσανάκα.

Υπήρχαν και ελληνικές πόλεις ολόκληρες, που ο κόσμος τις ήξερε από τα γλυκά που έφτιαχναν, όπως π.χ. η Βέροια για το περίφημο ραβανί, οι Σέρρες για τον ακανέ, τα Φάρσαλα για τον χαλβά, το Πανόραμα Θεσσαλονίκης για τα τρίγωνα, η Κατερίνη για το γαλακτομπούρεκο κ.ά.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν παχύσαρκοι άνθρωποι, όλοι ήταν αδύνατοι – πολύ φυσικό αφού ξεπατωνόντουσαν στη δουλειά. Δεν υπήρχαν διαβητικοί ούτε χοληστερίνη και τριγλυκερίδια, επειδή όλοι έτρωγαν υγιεινές τροφές και, κυρίως, έκαναν καθημερινή αναγκαστική άσκηση στα χωράφια και τις άλλες γεωργικές δουλειές.

Ακόμα και ο καφές ήταν βαρύγλυκος – όχι σκέτος όπως τον προτιμούν πολλοί σήμερα.

Σήμερα όλοι αποφεύγουν τα πολύ γλυκά και το γυρίσανε στα ημίγλυκα ή και τα άγλυκα, όπως π.χ. τσίζκέϊκ, τούρτα με ξινόμηλα, χυμό από ρόδι, γκρέιπφρουτ κλπ. Επίσης τα αναψυκτικά με στέβια και χωρίς ζάχαρη.

Ένας στους τρεις σήμερα είναι διαβητικός ή στα πρόθυρα της ινσουλίνης. Μόλις το ζάχαρο ξεπεράσει τους 110 βαθμούς και η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη τους 6, τότε αμέσως ο γιατρός διατάζει και απαγορεύει τα γλυκά, τα παγωτά και τις σοκολάτες.

Μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις, σε καμιά γιορτή κλπ. μια φορά το μήνα επιτρέπεται να τρως ένα μικρό κομματάκι λαχταριστό σιροπιαστό γλυκό ή ένα παγωτό περιχυμένο με μπόλικο λαχταριστό σιρόπι.