Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι και όχι μόνο

Γράφει η Χριστίνα (Χρυσούλα) Κάβουρα

Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι και όχι μόνο

Είναι όμορφα τα καλοκαίρια,  με έναν ήλιο κοσμοκράτορα  και χαρούμενο, χωρίς σκιές,  να φωτίζει μια πλάση ονειρική λες, να στραφταλίζει η θάλασσα, να μην χορταίνουμε την ομορφιά της ειδικά εμείς που ζούμε στην ….  Εξορία !

Κόσμος να πλημμυρίζει το νησί, να ανεβοκατεβαίνει στην τόσο ιδιαίτερη και αγαπημένη αγορά της Μύρινας, να περιδιαβαίνει τους γιαλούς, να πίνει καφέ το πρωί θαυμάζοντας το λιμάνι, να σεργιανίζει το βραδάκι στο Ρωμέϊκο περιμένοντας τη μαγική δύση του ήλιου εκεί πίσω από το Άγιο Όρος ενώ μια πανδαισία χρωμάτων βάφει τον ουρανό με τα ουράνια χρώματα του Θεού !

Καλοκαίρια, χαρισμένα άνωθεν,  καλοκαίρια που τα περιμένουμε ανυπόμονοι μέσα στην κλεισούρα του χειμώνα,  τα περιμένουμε κατά το δυνατόν ανέμελα,  καλωσορίσματα με φίλους που αναμένουμε να τους βρούμε στο νησί,  να μας  παντέχετε  μηνάνε  οι  συμμαθητές,  όλοι εμείς που γυρίζουμε τα καλοκαίρια στην Εδέμ, σε μια Εδέμ δική μας, γεμάτη ομορφιά και νοσταλγία, ναι είναι μοναδική η Εδέμ γεμάτη φως και ανάμνηση !

Ήταν ανέμελο αυτό το καλοκαίρι ? Ήταν όπως το φανταζόμαστε ? Κάλυψε τις προσδοκίες μας ? Νομίζω ότι ανεβάσαμε πολύ τον πήχη των προσδοκιών μας και κανένα καλοκαίρι πια δεν μπορεί να τον φθάσει !  Εκεί στην αγαπημένη παραλία των γλάρων, τη γεμάτη βότσαλα και θαλάσσιες ανεμώνες, εκεί ξεφύτρωσαν και πικρά θαλασσόχορτα που μας πίκραναν, που έκλεψαν την ανεμελιά του καλοκαιριού, που μας ανάγκασαν να σκύψουμε σε αποχωρισμούς  για τους οποίους δεν ήμασταν έτοιμοι,  για τους οποίους δεν θα είμαστε ποτέ έτοιμοι !

Άνθρωποι που αγαπήσαμε έφυγαν,  εγκατέλειψαν την πορεία σε τούτη τη γη, αμαυρώνοντας την ομορφιά του καλοκαιριού,  ενώ το  καλοκαίρι  συνέχιζε ακάθεκτο χωρίς να συμμερίζεται τα δράματα των ανθρώπων !

Υπάρχουν και χρόνοι δύσκολοι, ή έστω πιο δύσκολοι όπου το σύμπαν έχει συνωμοτήσει μια ακατανόητη για εμάς συνομωσία   και εμείς που μένουμε πίσω έχουμε όλες αυτές τις αναπάντητες  ερωτήσεις που μας πληγώνουν !  Ερωτήσεις που τις αντιμετωπίζουμε με δέος και έκπληξη μέσα στη ζωή ημερών που τις περιμέναμε να έχουν περισσότερη συμμετοχή στα δύσκολα δρώμενα μιας μη αναμενόμενης καθημερινότητας.

Γράφω αυτές τις γραμμές τα βάζοντας χρόνο  ανάμεσα  στο καλοκαίρι που πέρασε και στο καλοκαίρι που θα έρθει ,  αντιμετωπίζοντας  τις απώλειες  μέσα από  μια αποδοχή ίσως, μέσα από μια παραίτηση ίσως,  αφού στέκομαι απολύτως αδύναμη  μπροστά στα περίεργα υφάδια της μοίρας. Ξαναγυρίζω αθέλητα στους παλιούς μας μύθους,  όπου οι Μοίρες, κατά την  μυθολογία μας , είναι οι θεότητες που ορίζουν και ενίοτε προλέγουν τη γέννηση και την πορεία της ζωής των ανθρώπων. Ο βασικός μύθος, Θεογονία τού Ησιόδου, αναφέρει ότι οι μυθικές αυτές θεότητες ήταν τρεις: η Κλωθώ, η οποία παρουσιαζόταν ως υφάντρια και εθεωρείτο ότι έκλωθε τις τύχες τού βίου, η Λάχεσις (από το ρήμα λαγχάνω), η οποία παρουσιαζόταν να τραβάει το νήμα και εθεωρείτο ότι όριζε τα συμβάντα τού βίου, και η Άτροπος (από το επίθετο ἄτροπος «άκαμπτος – αναπότρεπτος, αμετάβλητος»), η οποία παρουσιαζόταν να κόβει το νήμα τής ζωής και εθεωρείτο ότι όριζε τον θάνατο. Αντίστοιχες με τις ελληνικές ήταν οι ρωμαϊκές μυθικές θεότητες που αποκαλούνταν Fata ή Parcae.

Ελπίζοντας σε πιο ανέμελα καλοκαίρια, γεμάτα ανθισμένα γιασεμιά, ήμερες θάλασσες,  μέρες με  καλές ειδήσεις   και σε έναν ήπιο χειμώνα,  εύχομαι σε όλους μας καλούς, ηλιόλουστους  καιρούς.