ΕπιλεγμέναΠεριοδικό

ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΛΗΜΝΟ Του Σταύρου Τραγάρα !

ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΛΗΜΝΟ

Του Σταύρου Τραγάρα !

“όρεν’θα” μαζί με τους χοιρινούς κεφτέδες ήταν τα πιο θελκτικά πιάτα … Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα ωραία τραγούδια…

Καλή χρονιά σε όλους συμπατριώτες. Επ’ ευκαιρία μιας ωραίας δημοσίευσης του Ηλία, είπα να γράψω δυο κουβέντες για την παλιά πρωτοχρονια στην Ατσική, «τ’ Αγιοβασλιού», όπως την θυμάμαι σαν παιδί. Το πρωί – πρωί λοιπόν της πρωτοχρονιάς αρχίζαμε να λέμε τα κάλαντα από σπίτι σε σπίτι. Τότε δεν τα λέγαμε απ’ την παραμονή, αλλά ανήμερα. Επίσης ήταν τα μόνα κάλαντα που λέγαμε, τώρα βλέπω τα λένε και τα Χριστούγεννα, και των Φώτων. Προσεγγίζοντας το κάθε σπίτι, φωνάζαμε: «Γεια χαρά κι Αγιοβασίλ’ς», φαντάζομαι ήταν ισοδύναμο με το «να τα πούμε;». Τρίγωνα, ή άλλα μουσικά όργανα δεν είχαμε. Το κάθε παιδάκι είχε το καλαθάκι του για να βάζει τα κεράσματα, καρύδια, κάστανα, φουντούκια, φιστίκια αράπικα (φούλια), αμύγδαλα, κουραμπιέδες, μανταρίνια και μήλα φιρίκια.

Πηγαίναμε σε όλα τα σπίτια του χωριού. Σχεδόν όλοι μας έδιναν και χρήματα. Μισή ή μια δραχμή, μερικοί δίφραγκο, και οι συγγενείς τάληρο. Είναι εντυπωσιακό αφού τα χρόνια ήταν δύσκολα και χρήματα δεν υπήρχαν, όμως οι άνθρωποι κανόνιζαν να έχουν μερικά γι’ αυτό το σκοπό. Βλέπω σήμερα στις πολυκατοικίες οι άνθρωποι δεν ανοίγουν στα παιδιά, ή ανοίγουν για μια δυο παρέες και τέρμα.

Για φαγητό στο σπίτι, σχεδόν πάντα είχαμε χοιρινό απ’ το οικόσιτο γουρούνι, συνήθως με σέλινο. Απαραιτήτως κεφτέδες, πάλι απ’ τον κιμά που έκοβε η μάνα μου απ’ το χοιρινό.

Στην Ατσική και τα γύρω χωριά, δεν ξέρω για τα υπόλοιπα της Λήμνου, απαραίτητα στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, που βρισκόταν στην καλή κάμαρα του σπιτιού, ήταν οι ξηροί καρποί, αυτοί που αναφέρονται παραπάνω, και τα φρούτα, κυρίως μήλα φιρίκια και μανταρίνια. Τότε δεν ξεχωρίζαμε ξηρούς από φρούτα, αλλά όλα τα τοποθετούσαμε κάτω απ’ την ετικέτα «φρούτα». Φρούτα δηλαδή ήταν και τα καρύδια, φρούτα και τα μήλα. Τα φουντούκια με το τσόφλι ήταν άφθονα και απαραίτητα, ενώ τώρα τα βρίσκει κανείς μόνο σε ειδικά μέρη πωλήσεως. Επίσης είχαν μια ιδιαίτερη προτίμηση, που δεν μπόρεσα μέχρι τωρα να εξηγήσω, στα μανταρίνια και όχι στα πορτοκάλια κι απ’ τα μήλα στα φιρίκια.

Αυτό που προσέδιδε μια ξεχωριστή λάμψη, ήταν ένα κοτόπουλο νερόβραστο, το οποίο μετά η νοικοκυρά το περνούσε απ’ το τηγάνι και το ρόδιζε. Αυτό έμπαινε ολόκληρο σε μια πιατέλα απ’ την παραμονή κιόλας και περίμενε τις παρέες που άρχιζαν να έρχονται από το απόγευμα της πρωτοχρονιάς, για να ευχηθούν, ως και αργά το βράδυ μερικές φορές. Η “όρεν’θα” μαζί με τους χοιρινούς κεφτέδες ήταν τα πιο θελκτικά πιάτα του τραπεζιού. Και πάντα έμενε λειψή να περιμένει τους επισκέπτες, χωρίς το πίσω μέρος, το “κωλουράδ”, αφού κάποιο παιδικό χέρι το “ξεστραμπούλιζε” στη ζούλα. Οι κεφτέδες ήταν επίτηδες μικροί, οι λεγόμενοι μεζεδοκεφτέδες. Στην Ατσική οι παρέες ήταν αρκετά μεγάλες, 15 ή και παραπάνω άτομα. Ήταν μόνο άντρες. Αυτοί πήγαιναν πρώτα στα σπίτια τα δικά τους. Μια παρέα ας πούμε 15 ατόμων, είχε κιόλας εξασφαλισμένα 15 σπίτια. Η παραμονή σε κάθε σπίτι ήταν ολιγόωρη, άντε μισή ώρα, για να προλάβουν όλα τα σπίτια. Το κέρασμα ήταν σχεδόν αποκλειστικά ρακί, και σπάνια κρασί.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα ωραία τραγούδια, που τραγουδούσαν όλοι, συνήθως παλαιικά. Δεν έλειπαν οι αμανέδες από τους καλλίφωνους. Ακόμα θυμάμαι ένα αμανέ, που άκουσα ως παιδάκι στο πατρικό σπίτι μας, από τον συχωρεμένο εδώ και πολλά χρόνια Ατσικιώτη Στέλιο Λαγό (πατέρα του Μάκη).

Φωτογραφία η Πλατεία της Ατσικης όπως ειναι σήμερα

 

 

 

 

 

Google NewsΑκολουθήστε το LimnosNea.gr - ΡάδιοΆλφα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσειςαπό την Λήμνο και τον κόσμο.

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button