ΔΙΠΛΗ ΑΠΩΛΕΙΑ: Βαρτουή Πολυταριδου, Μανώλης Λαμπαδαριδης

Έφυγαν,  σχεδόν ταυτόχρονα,  απο τη ζωή η  Βαρτουή Πολυταρίδη και ο Μανώλης Λαμπαδαρίδης. Ήταν πολύ γνωστοί  και αγαπητοί στην  κοινωνία της Λήμνου και η διπλή αυτή απώλεια  δημιούργησε αίσθηση!  

Η κηδεία της Βαρτουής Πολιταρίδου έγινε  την Κυριακή 4/8/19 στην Αγια Τριάδα και του Μανώλη Λαμπαδαρίδη  τη Δευτέρα 5/8/19 στην Παναγία του Τσας. Θα είναι “πλεονασμός” να αναφέρω με πλήθος κόσμου. Η.Κ.  

Η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου με άμεση σχέση  ζωής και με τους δυο έγραψε το παρακάτω κείμενο.  

ΔΥΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΦΥΓΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.
Πάνε στον δρόμο τον χωρίς γυρισμό, εδώ στην Λήμνο του καλοκαιριού, πάνε με τις τελευταίες θαλασσινές αύρες, δύο φίλοι της καρδιάς που μαζί τους συμπορεύτηκα μια ολόκληρη ζωή.
Είναι ο αγαπημένος μου ξάδερφος Μανώλης.
Και είναι η αγαπημένη μου φίλη Βαρτουή.
Τώρα, λίγες ώρες πριν έμαθα πως έφυγε και εκείνη, έτσι ξαφνικά, έτσι χωρίς να μας προετοιμάσει. Από τα νήπια χρόνια μας φίλες, με μια καθαρή όμορφη φιλία, που τη χαιρόμουν.
Η Βαρτουή. Μητέρα δυο εκλεκτών παλικαριών, που την λάτρευαν, του Παντελή και του Ανδρόνικου.
Αγαπημένη μας φιλενάδα, σήμερα ράγισε η φωτογραφία που δεκαετίες τώρα έδειχνε τα πέντε νεανικά προσωπάκια μας να χαμογελούν. Οι πέντε φίλες που κρατήσαμε την καθαρότητα της φιλίας μας μέσα από άπειρα κύματα ζωής.
Σου ευχόμαστε καλό σου ταξιδι.
Φεύγεις γεμάτη απο την αγάπη των δικών σου, γεμάτη από την αγάπη που έδωσες και απο τις καλοσύνες που έκανες μια ζωή.

Κι εσύ αγαπημένε μου Μανώλη, με τις άπειρες ευαισθησίες σου και με τα υπαρξιακά σου πάντα ερωτηματικά που ώρες ατέλειωτες τα κουβεντιάζαμε κάθε φορά, Όμως την τελευταια μας συνάντηση στην Λήμνο δεν ήταν τυχερό να την παραγματοποιήσουμε, δεν προφτάσαμε, ο δρόμος που σε πήρε ήταν πιο γρήγορος. Και είναι απίστευτα οδυνηρό να συνειδητοποιεί κανείς πως δεν γίνεται πια, δεν πρόφτασε ή δεν μπόρεσε.
“Το παραμύθι μας όμορφα το ζήσαμε” της είπες λίγο πριν, “όμως τέλειωσε”.
Τέλειωσε. Όπως τελειώνουν όλα τα παραμύθια του εφήμερου βίου μας. Και τώρα πας κι εσύ με τις ίδιες θαλασσινές αύρες του καλοκαιριού, πας στον δρόμο τον χωρίς γυρισμό – θυμάμαι τότε που είχες διαβάσει το βιβλίο αυτό, πόσες ατέλειωτες ώρες το κουβεντιάζαμε.
Φεύγεις γεμάτος από την αγάπη που έδωσες, από την αγάπη που πήρες. Απλόχερη αγάπη. Μόνον αυτή μένει στο τέλος. Κι εσύ την έζησες σε όλη την διαδρομή της ζωής σου.

“Κλαδία κυπαρίσσου” στο διάβα σας, αγαπημένη μου Βαρτουή,
αγαπημένε μου Μανώλη.
Απο άλλους δρόμους σας είχα στην καρδιά μου, όμως μαζί βρεθήκατε να περπατάτε σήμερα.