Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη

Γράφει ο Θεόδωρος Δημητριάδης

Χρησιμοποιούμε την παροιμία για να δείξουμε ότι μια μόνο ένδειξη δεν αρκεί για να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα.
Πολύ παλιά η παροιμία. Την είπαν πρώτοι στην αρχαία Ελλάδα ο Αριστοτέλης και ο Αίσωπος, για να δείξουν ότι με την πρώτη καλοκαιρία, με την άνοδο της θερμοκρασίας και τις ανθισμένες αμυγδαλιές, δεν σημαίνει ότι έρχεται οπωσδήποτε και η άνοιξη που περιμένουμε. Και οι δυο, Αριστοτέλης και Αίσωπος, αντί για το πουλί κούκος είπαν για το χελιδόνι.

Ο Αριστοτέλης έλεγε: «Το γάρ έαρ ούτε μία χελιδών ποιεί ούτε μία ημέρα» (Την άνοιξη ούτε ένα χελιδόνι την κάνει ούτε μία μέρα).
Η αρχική αναφορά αποδίδεται στον Αίσωπο σε έναν από τους μύθους του, σύμφωνα με τον οποίο, ένας σπάταλος νέος ξόδεψε όλη του την περιουσία απερίσκεπτα και το μόνο που του είχε απομείνει ήταν ένα πανωφόρι. Όταν λοιπόν μια μέρα παρατήρησε ένα χελιδόνι να πετάει στον ουρανό, πίστεψε πως είχε έρθει η άνοιξη και ότι το πανωφόρι του ήταν πλέον άχρηστο, ώστε το πούλησε κι αυτό για να βγάλει λίγα ακόμη χρήματα. Ο χειμώνας όμως δεν είχε τελειώσει, το κρύο επανήλθε και ο βιαστικός νέος δεν είχε πως να ζεσταθεί. Το χελιδόνι που είχε δει δεν ήταν αρκετό για να φέρει και την άνοιξη.
Η αρχική φράση διατηρήθηκε μέχρι σήμερα με την γνωστή μας παραλλαγή «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη».