ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ – Ίσως μας σώσει ο αγιασμός των υδάτων

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ – Ίσως μας σώσει ο αγιασμός των υδάτων

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Πρόλαβα πριν απαγορευτεί, ξανά, το ψάρεμα λόγω καραντίνας, να πάω να ρίξω την πετονιά μου, όχι τόσο για να πιάσω ψάρια, όσο για να ξεφύγω από την κλεισούρα και τη μουρμούρα, να ανασάνω λίγο θαλασσινό οξυγόνο και ιώδιο.

Εκεί στην ακροθαλασσιά ήμασταν μαζεμένοι πολλοί αποφυλακισμένοι ερασιτέχνες ψαράδες. Όλοι πιστεύαμε ότι με την πολύμηνη καραντίνα, που απαγορεύτηκε και το ψάρεμα, τα ψάρια θα έχουν ησυχάσει ανενόχλητα από καλάμια, δίχτυα, λαμπούτες, συρτή, παραγάδια, καθετές και ψαροτούφεκα. Ότι θα έχουν πολλαπλασιαστεί, θα τρώνε σαν τρελά και θα κάνουμε πάρτι.

Στήσαμε τα καλάμια μας και περιμέναμε με τις ώρες, αλλά μάταια, δεν κουνήθηκε τίποτα, ούτε τσιμπιά, ούτε λέπι.

Αρχίσαμε τότε να λέει ο καθένας τη γνώμη του, τι να φταίει, η υπεραλίευση με τις ανεμότρατες που σκουπίζουν τον βυθό, η μόλυνση με τα φυτοφάρμακα που κατεβάζουν τα ποτάμια, ο καιρός, η φουσκοθαλασσιά, τα δολώματα, κάποιο αεροπλάνο ψηλά που άφησε μια άσπρη ουρά σαν να ψέκασε, η παγκοσμιοποίηση, ο κορωνοϊός, οι Κινέζοι, ο Σώρος, κανένας γκαντέμης στην κυβέρνηση ή στην παρέα μας…

Όπως λέει και η Μαρινέλα, αναρωτιόμασταν «Τι να φταίει, τι να φταίει, που δεν πήγαμε μπροστά, δεν μετρήσαμε το κύμα και τον άνεμο σωστά»…

Στο τέλος συμφωνήσαμε με έναν παλιό και έμπειρο ψαρά:

«Μάγκες, πάμε να φύγουμε, μη περιμένετε άδικα. Ψάρια θα πιάσουμε μετά τα Θεοφάνια. Αν δεν αγιαστούν τα νερά δε θα δούμε φως…».