2024
Περιοδικό

Για τη μαμά μου, Καίτη Καραμαλούδη

Για τη μαμά μου, Καίτη Καραμαλούδη

Είναι ειλικρινά πολύ δύσκολο να γράψεις ακόμα και δυο αράδες για τον γονιό σου που έχει φύγει, έστω και πλήρης ημερών. Ίσως  γιατί δεν μπορείς να πιστέψεις το ποτέ ξανά, όταν είχες να κάνεις με έναν άνθρωπο με ανοιχτό μυαλό, ζωντανό και δραστήριο μέχρι την τελευταία στιγμή.  Η κα Καίτη αγαπούσε πολύ πέρα από εμένα και τις εγγόνες της, τον Βαγγέλη της, τη Λήμνο και τις γάτες. Γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη το 1927, βρέθηκε στην Ελλάδα και ακόλουθα «ερωτική μετανάστρια» στη Λήμνο, ως δασκάλα, στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια που το νησί είχε  φτώχια,  πολλά παιδιά αλλά και  σχολειό ακόμα και στο πιο μακρινό  χωριό. Στην Ατσική πρώτα, και μετά στον αγαπημένο της Κοντιά. Τους μαθητές της τους θυμόταν, παππούδες κι αυτούς πια, με το μικρό τους έναν έναν και τους καμάρωνε. Και χαιρόταν, όπως μ’ εκείνην από τις αγαθές  ψυχούλες του χωριού που κάθε καλοκαίρι περνούσε απ’ το σπίτι μας και της απήγγειλε με περηφάνια το ποιηματάκι που τους είχε μάθει στην πρώτη.

Σα χάνεις τους γονιούς σου αισθάνεσαι ορφανός. Κόβεται ο ομφάλιος λώρος. Έχεις όμως την αγάπη τους, τις αρχές και τις αξίες τους, συμπαραστάτη στο δικό σου δρόμο..

Σας ευχαριστώ όλους, οι ευχές σας θα τη συνοδεύουν στο μεγάλο της ταξίδι…

Φωτεινή Ε. Καραμαλούδη

Αθήνα. Πάσχα 1924

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Δείτε Επίσης
Close
Back to top button