Για το 6 χρόνια κλειστό Γυμνάσιο: Δε σας το χαρίσαμε, σας το ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗΚΑΜΕ.

ΜΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΒΑΓΙΑΚΟΥ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ,ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ 6  ΧΡΟΝΙΑ  ΓΥΜΝΑΣΙΟ  ΜΥΡΙΝΑΣ:-  Φωτογραφία Βασ. Πρωτόπαπας

Ένα μικρό απόσπασμα από το Ανάβλεμμά μου . Το αφιερώνω σε αυτούς που κατέχουν τις καρέκλες και μας αγνοούν Δεν είναι μόνο πρακτικό το θέμα κύριοι … είναι και συναισθηματικό και ηθικό .

Δε σας τα χαρίσαμε, σας τα ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗΚΑΜΕ.

Επιτέλους έφτασα. Να η βαριά σιδερένια πόρτα…. Αυτή που φυλάκισε την ψυχή για πάντα. Τις καθημερινές άνοιγε κατά το ένα τέταρτο της για να περάσουμε εμείς τα λιγοστά παιδιά του Ρωμαίικου. Τα άλλα και περισσότερα έμπαιναν απ’ την άλλη πόρτα, που έβλεπε στον κεντρικό δρόμο του Κάστρου. Έτσι ήταν η επίσημη ονομασία της πόλης μέχρι το 1955, που μετονομάστηκε Μύρινα επί δημαρχίας Νικολάου Καραβία

Η μεγάλη αυλή του Γυμνασίου γέννησε και φυλάκισε χαρές, λύπες, αγωνίες όνειρα. Στο βάθος το νεοκλασικό κομψοτέχνημα, που χτίστηκε απο το Παλλημνιακό σχολικό ταμείο .

Στολίδια του τα γύψινα στεφανώματα των παραθύρων και το μεγάλο μπαλκόνι με τα κολωνάκια, βασίλειο της γαλανόλευκης, που χόρευε με τις δοξαριές των κυμάτων τ” αντικρινού γιαλού.

Τα χιλιοπατημένα μαρμάρινα σκαλοπάτια της κεντρικής εισόδου ημέρευαν με την ψαλμωδία της πρωινής προσευχής και τράνταζαν απ’ την ταραχή της ψυχής μας όταν δεν το είχαμε διαβάσει το ρημάδι το μάθημα….Τα ψηλόλιγνα παραθύρια άφηναν τα όνειρα να πετάξουν… .τα όνειρα, που τόσο εύκολα εύρισκαν το γλάρο για να τα ταξιδέψει.

Τα βήματα μου βαραίνουν. Η ψυχή έχει σφηνώσει, ο νους τρέχει, ξαναζεί Ι Παρελάσεις. εκδρομές, θεατρικές παραστάσεις, γυμναστικές επιδείξεις, χορωδίες.

μαντολινάτες… .εξετάσεις… .απολυτήριο, διαγωγή κοσμιωτάτη έξοδος.

Ξεμάγκωσε ψυχή μου, πρέπει να βιαστείς, ο ήλιος έγειρε, έρχεται το αγιάζι, θα κρυώσεις.

Γλυκιά. ολόφωτη αυλή της ζωής μου. Ποιο αγιάζι έχει τη δύναμη να περουνιάσει ένα

κορμί που περιπλανιέται στο φως σου;