Η γάτα από την Μύρινα

Η γάτα από την Μύρινα

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Η είδηση της ημέρας είναι ότι χάθηκε ο Τίτο, ο γάτος που ταξίδευε με το αεροπλάνο στην Βολιβία. Το κλουβί που τον μετέφερε βρέθηκε ανοιχτό και η αεροπορική εταιρία που τον ψάχνει επιστράτευσε και συνεργάζεται με ένα μέντιουμ σκυλιών!

Το μέντιουμ επικοινώνησε μαζί του και αποφάνθηκε ότι είναι καλά στν υγεία του και ότι δεν κινδυνεύει.

Κινητοποιήθηκε επίσης η πυροσβεστική, η αστυνομία και ειδικά εκπαιδευμένοι διασώστες του βολιβιανού ΕΚΑΒ!

Ο συγκεκριμένος γάτος έχει πολύ ισχυρή όσφρηση και πολλές φιλοζωικές οργανώσεις προτείνουν να ερευνηθεί η κουζίνα του εστιατορίου στο αεροδρόμιο…

Μια παρόμοια περιπέτεια είχε και η Λούα, μια γάτα από την Μύρινα στη Λήμνο, χωρίς, πάντως, να γίνει τόσο διάσημη όπως ο Βολιβιανός Τίτο. Η ιστορία έχει ως εξής:

Συναντιούνται δυο φίλοι στη Μύρινα.

–           Έχω μια γάτα, πολύ ζωηρή και ζημιάρα. Την αγαπώ, αλλά θέλω και να την ξεφορτωθώ. Τι να κάνω;

–           Πολύ εύκολο. Την παίρνεις με το αυτοκίνητο, πηγαίνεις 8 χιλιόμετρα μακριά στα Θέρμα, και εκεί, πίσω από τα λουτρά και την ταβέρνα, την αφήνεις μέσα στα πυκνά δέντρα. Όλο και κάποιος θα την περιμαζέψει, ή θα βρει κάτι να τρώει απ’ την ταβέρνα. Στο γυρισμό πίνεις μερικά ουζάκια με μεζέδες στην ταβέρνα, γεμίζεις το μπετονάκι σου με νερό από τη βρύση, παίρνεις και μερικά γλυκά κουταλιού και χαλβά από τη βιοτεχνία Αχιλαδέλη, που είναι εκεί κοντά, …κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά !

Πράγματι, αυτό κάνει, αλλά μετά από 2 μέρες η γάτα έχει επιστρέψει στο σπίτι, στη Μύρινα.

–           Αυτή τη φορά θα την πας πολύ μακριά, στην άλλη άκρη της Λήμνου. Θα περάσεις τον Κορνό, Αη-Δημήτρη, Λιβαδοχώρι, το αεροδρόμιο, το Βάρος, τον Κότσινα με το άγαλμα της Μαρούλας και τις ταβέρνες στο λιμανάκι, θα διασχίσεις το Ρεπανίδι, το Κοντοπούλι, θα πας στην Ηφαιστεία με τα αρχαία, τη λίμνη Αλυκή με τα φλαμίγκος, μετά στα Καβείρεια με τη σπηλιά του Φιλοκτήτη και τη Νεφτίνα με την παρθένα αμμουδιά. Κι αφού περάσεις την Παναγιά και την Πλάκα, θα την αμολήσεις εκεί στον φάρο, με θέα την Ίμβρο στο βάθος της θάλασσας. Στο γυρισμό τρως σε κάποια απ’ τις ταβέρνες στο Κοντοπούλι, ή τις ψαροταβέρνες στο Μούδρο κάτω στη θάλασσα. Περνάς κι απ’ το Καρπάσι με τη βιοτεχνία Χρυσάφη, και παίρνεις μερικά τυριά καλαθάκι, γιαούρτι πρόβειο ολόπαχο και παραδοσιακό, σιροπιαστά γλυκά ταψιού και βενιζελικά, κι …όλα μέλι – γάλα !

Πράγματι, αυτό κάνει, αλλά μετά από 5 μέρες η γάτα έχει επιστρέψει στο σπίτι, στη Μύρινα.

–               Μία λύση μόνο απέμεινα. Αυτή τη φορά θα  την βάλεις μέσα σε ένα τσουβάλι. Θα περάσεις τις ανηφοριές και κατηφοριές με τις στροφές, τον Κορνό, τις Σαρδές, την Παπιά και το Κατάλακο, και θα φτάσεις στο Γομάτι με τα 6 χιλιόμετρα απέραντη ρηχή αμμουδιά. Από εκεί με τα πόδια αριστερά, δεξιά, πάλι αριστερά, τρία χιλιόμετρα στροφές μέχρι το τουριστικό παρατηρητήριο και τη βρύση στους αμμόλοφους –Πάρε και τη φωτογραφική μηχανή να τραβήξεις μερικές καταπληκτικές φωτογραφίες. Από εκεί αριστερά ανεβοκατεβαίνεις τους τρεις πρώτους αμμόλοφους, δεξιά, πάλι δεξιά, το μονοπάτι μέσα στις πικροδάφνες, αριστερά έναν κατσικόδρομο με θυμάρια και αστιβιές, περνάς δύο μάντρες, πάλι δεξιά. Στην τρίτη στροφή αριστερά κοντά στα γκρέμια, θα αντικρίσεις δεξιά υπέροχη θέα τα Φαλακρά, αριστερά το νησί Σεργίτσι και τον Μούρτζουφλο, και στο βάθος του πελάγους τη Σαμοθράκη και τη Θάσο.  Εκεί την αμολάς τη γάτα και ησυχάζεις !  Όλο και κάποιο αγριοκούνελο θα βρει για να φάει να επιζήσει.

Στο γυρισμό περνάς από την ταβέρνα στις Σαρδές, τρως σπιτικά φλομάρια με κόκκορα, με μεζεδάκια και Λημνιό μοσχάτο κρασάκι νέκταρ.

Μετά από μερικές μέρες οι δυο φίλοι ξανασυναντιούνται.

–               Πολύ εξαντλημένο και αδύνατο σε βλέπω. Τι έγινε, την ξεφορτώθηκες;

–               Άστα, πού να στα λέω! Έκανα ό,τι μου είπες, αλλά μετά από τόσες  στροφές, ανηφοριές και κατηφοριές, έχασα τον προσανατολισμό μου. Mέχρι να φτάσω στο μέρος εκείνο απέναντι από το Σεργίτσι και τη Σαμοθράκη, χάθηκα και δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω,  χώρια που είχα πεθάνει  στην κούραση και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Ο Θεός με λυπήθηκε, πάντως, και επέζησα, και δεν άφησα τα κόκαλά μου σε κάποια αστιβιά ή πικροδάφνη εκεί στην ερημιά.

Ευτυχώς είχα τη γάτα μαζί μου. Την έβγαλα από το τσουβάλι, μπροστά αυτή, από πίσω εγώ – ήξερε το δρόμο της επιστροφής-,  κούτσα-κούτσα γυρίσαμε πίσω…