Η Ιστορια μιας Πιστόλας !

Οι Πιστόλες ήταν το βασικό “εργαλείο” για ένα εντυπωσιακό γεμάτο εκρήξεις  και “βρόντος” για να συνοδέψει τον Παπά,  ο οποίος  τα μεσάνυχτα του Μ. Σαββάτου  έψαλε το  Χριστός Ανέστη οπότε γινόταν αυτό που λέμε και σε άλλες   περιπτώσεις ” Ανάστα ο Κύριος”

Όλο το προηγούμενο του Πάσχα διάστημα στις 10ετιες 1950, 60, που εγώ θυμάμαι,    γινόταν προετοιμασίες και βελτιώσεις στα τοπικά μηχανουργεία της Μύρινας  και δοκιμές. Στο Ανδρωνι, με βασικό ανταγωνιστή το Τσας,   υπολογίζω  γύρω στις   15 με 20 πιστόλες. Για τους μικρούς  μέχρι 13, 14 χρονω ήταν  οι Τάπες ,   τα “Κλειδιά” και  τα βαρελότα  για τις ηλικίες που αποχωρούσαν από τη χρήση της Πιστόλας ήταν  και τα κυνηγητικά  όπλα, απ τα παράθυρα κατά  την περιφορά του Επιταφίου, γιατι και τοτε η περιφορά  γινοταν  με τους ήχους της Πιστόλας και των εγκώμιον  σε όλο το Ανδρωνι

Οι Πιστολες ηταν,  θαρρώ,  και τα όπλα των Ελλήνων της  Επανάστασης, με βόλι στην  κάνη.    Με κάποια προσαρμογή  ηταν και για την καταπολέμηση   των ασφαλαγγων που “δρούσαν υπόγεια” και   έκαναν  μεγάλη ζημιά στους μπαξέδες, ήταν οι  λεγόμενες ασφαλαγγιτικες πιστολες

Στη Φωτογραφία, τωρα ! Η Πιστολα αυτή ειναι ιδιαίτεροι γιατι  είναι  δίκανη !

Η κάθε κάνη γεμιζε στο 1/3 με μπαρούτι και στο υπόλοιπο της Κάνη γέμιζε με μικρά πανιά,   τα οποία συμπιεζόταν με ένα άλλο εξάρτημα της Πιστόλας που ήταν η παραγεμίστηκα, ένα μεταλλικό  ατσάλινο  εμβολο το οποίο έβαζαν μέσα στην κάνη  και πατίκωναν  τα πανιά χτυπώντας τον  παραγεμίστηκα σε πέτρες, γωνίες σπιτιών κλπ

Στο πίσω μέρος  της Κάνης, στην βάση,  υπήρχε μια τρύπα που συγκοινώνησε με ένα μικρό μηχανισμό,   τη φάλια, με  το μπαρούτι  της κάνης και από εκεί  γινόταν  η εκπυρσοκρότηση του μπαρουτιού της κάνης  και  η θορυβώδης _(βροντος)  εκτόνωση από   τα συμπιεσμένα πανιά!

Όπως φαίνεται στη φωτογραφία σε κάθε κάνη υπήρχε μια φάλια πάνω στην οποία  έμπαινε ένα καψούλι  και για  την  ενεργοποίηση του την χτυπούσαν σε  κάτι σκληρό κατά προτίμηση σε γωνίες σπιτιών. Η κάθε  κάνη  ήταν ελεγχόμενη αφού η έκρηξη της κάθε φαλιας με το καψούλι επάνω μπορούσε να γίνει σε διαφορετικό χρόνο ή σχεδον ταυτόχρονα.

Οι πιστόλες είχαν η κάθε μια τη δική της ιστορία καθως περνούσαν απο τους μεγαλύτερους που αποχωρούσαν στους  μικρότερους,   οι οποίοι ξεκινούσαν! Υπήρχαν και παραγγελίες (παράνομες βέβαια) σε τοπικά μηχανουργεία.

Μια πιστόλα για να γεμίσει,  να πατηθεί και να ετοιμαστεί χρειαζόταν περίπου  5 λεπτά  Την Παρούσα Δικανη την φύλαξε όταν σταδιακά εξαφανίστηκαν οι πιστόλες και μου την έφερε για  να τη φωτογραφίσω ο αείμνηστος  παιδικός μου φίλος Αντώνης Κοντογιάννης

Αναρωτιέμαι,  μετα την παραπάνω περιγραφή,  αν  οι πιστόλα  της Λημνου δεν θα μπορούσε να ενταχτει στη υπάρχουσα  Λιστα της “΄Αϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς ”  !

H.K