Η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου για τον κορωνοϊό

27 Μαρτίου, 2020

1 λεπτό ανάγνωση

Ο Ευγένιος Ιονέσκο έλεγε: Γελοιοποίησε τον φόβο που νιώθεις, αν θέλεις να βγεις από το παράλογο που ζεις. Άραγε αν ζούσε σήμερα, τι θα έλεγε για τούτο το τεράστιο παράλογο που βιώνουμε ως το κόκαλο. Ένα κύτταρο είναι, ένας μονοκύτταρος οργανισμός αυτός που ροκανίζει τον πλανήτη ολόκληρο. Πάντα έλεγα για το πόσο ελλιπής είναι η ανθρώπινη αντίληψη μας.

Ένα ποίημα για τον κορωναϊό

Πίνω καφέ στο Thermopolium
Και τρώγω μοναχό ψωμί βρεγμένο στον χρόνο

Πισω απ’ το παράθυρο κοιτάζω τον δρόμο
Χρόνια τώρα μένω εδώ και ξαφνικά
σαν να μην τον γνωρίζω, ένας δρόμος ελικοειδής
σερνάμενος, κι ούτε η πινακίδα υπάρχει Παραδείσου 8
Κάποιο λάθος θα κάνω, σκέφτομαι
και σκύβω να κοιτάξω καλύτερα
Όμως ο δρόμος σηκώνεται όρθιος τώρα
και τα χέρια μου τρέμουν, έρχεται προς εμένα
Για κοίτα που οι δρομοι τώρα μπαίνουν στα σπίτια
και κλείνω γρήγορα τα παντζούρια
Από μια χαραμάδα κοιτάζω τώρα – και τι να δω!
Έρχονται κι άλλοι δρόμοι κι άλλοι κι άλλοι,
περπατούν όρθιοι και έρχονται βιαστικοί
Από παντού κατεβαίνουν οι δρόμοι κι εγώ απορώ
απ όλον τον κόσμο, με τις σημαίες τους
τόσο μίκρυνε ο κόσμος!
Παρατηρώ πως μοιάζουν με αρχέγονους δράκοντες
μα πώς ξύπνησαν τώρα αυτοί, φορούν και βασιλικές κορώνες
η χαραμάδα θα φταίει
και τρέχω να βρω κουρέλι να την κλείσω – όμως ξυπνώ
Κι ο ιδρώτας να στάζει με τον φόβο
Τι όνειρο κι αυτό, εφιάλτης σωστός!
Και ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα να μπει στο σπίτι μου
το ανοιξιάτικο πρωινό
Κοιτάζω ευτυχισμένη και την πινακίδα στον αντικρινό τοίχο
να βεβαιωθώ πως δεν ονειρεύομαι
Βρήκα ξανά τον παράδεισό μου, σκέφτομαι – όμως τι εφιάλτης!
Και τη ζωή σου μπορεί ν’ αλλάξει
Κι ούτε στιγμή δεν θέλω να σκεφτώ την αντιστροφή.