Η μέρα του πετεινού

Η μέρα του πετεινού

 Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

 Στη γειτονική μας Βουλγαρία στις 2 Φεβρουαρίου γιορτάζουν την «Μέρα του πετεινού». Ίσως θα έπρεπε να την γιορτάζουμε κι εμείς οι Έλληνες, γιατί έχουμε τους ίδιους λόγους.

Τον καιρό της τουρκοκρατίας, που στη χώρα αυτή διάρκεσε 500 χρόνια, πολλές φορές κάποιος Τούρκος στρατιώτης ή αξιωματούχος πήγαινε σε κάποιο σπίτι και άρπαζε ένα παιδί, αγόρι, το πιο δυνατό και καλό, το οποίο στη συνέχεια εξαφανιζόταν και γινόταν Τούρκος. Είναι το γνωστό σε μάς «παιδομάζωμα», από το οποίο προέκυψαν οι γενίτσαροι.

Μια μέρα, λοιπόν, ένας στρατιώτης πήγε σε ένα σπίτι να αρπάξει ένα παιδί, αλλά αυτό έλειπε, είχε πάει να παίξει. Ειδοποίησε τότε τη μάνα ότι θα ξαναπεράσει την επόμενη μέρα και το παιδί να είναι στο σπίτι. Η μάνα τότε αρνήθηκε και είπε, «καλύτερα να το σφάξω, παρά να το χάσω και να γίνει γενίτσαρος». Την επόμενη μέρα, έσφαξε έναν πετεινό και με το αίμα του έβαψε την είσοδο του σπιτιού. Κι όταν ήρθαν για να πάρουν το παιδί κατάλαβαν ότι η μάνα το είχε θυσιάσει και έτσι έφυγαν άπραγοι και σώθηκε το παιδί.

Οι Βούλγαροι είναι κι αυτοί, όπως κι εμείς, χριστιανοί Ορθόδοξοι, πιστεύουν στη θυσία του Χριστού, ο οποίος με το αίμα του, που έχυσε στον σταυρό, μάς έσωσε. Διαβάζουν στη Βίβλο την ίδια ιστορία, πώς σώθηκαν οι Εβραίοι όταν έφυγαν από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων και είχαν προηγουμένως σφάξει ένα αρνί και με το αίμα του είχαν βάψει τους παραστάτες των σπιτιών.

Έτσι λοιπόν, κάθε χρόνο στις 2 Φεβρουαρίου γιορτάζουν την σωτηρία τους από τους Τούρκους κατακτητές. Έμμεσα γιορτάζουν και την σωτηρία που χαρίζει ο θεός κι από τον πνευματικό θάνατο της αμαρτίας.