Η Ζωή εν τάφω.

Η Ζωή εν τάφω.

Της Βαρβάρας Βαγιάκου Βλαχοπούλου

Κάθε χρόνο τη Μ Παρασκευή, τα κινητά ψάχνουν να απαθανατίσουν τον ωραιότερο επιτάφιο του νησιού.

Μπήκα στο κοιμητήρι του χωριού μας την ώρα που οι μαρμαρένιοι ανθοστόλιστοι σταυροί σκούπιζαν τα δάκρυα των κυπαρισσιών.

Τα καντήλια όλα φωτεινά και το λιβάνι έκαιγε ακόμα στα θυμιατά.

Η ματιά μου έπεσε στο ριζωμένο θαρρείς σβηστό καντηλάκι του μοναδικού χωματένιου μνήματος. Μια παπαρούνα δίπλα του έκλεινε τα άλικα παντζούρια της τούτη την ώρα.

Έσκυψα και άναψα το καντήλι.

«Αχ μπάρμπα Κώστα μόνος στη ζωή, μόνος κι εδώ» ψιθύρισα και το δάκρυ έτρεξε στα ριζά του χρόνου.

Σήμερα το πρωί βρήκα την παπαρούνα ανοιχτή κι ολόδροση να με περιμένει.

Αυτός είναι ο ωραιότερος επιτάφιος του νησιού είπα και γονάτισα…

Η Ζωή εν τάφω ….