Ιερουσαλήμ,  συνέχεια…

Ιερουσαλήμ  συνέχεια

Γραφει η Χριστινα Κάβουρα

H Πρώτη Σταυροφορία (1096–1099) ήταν η αρχή  από μία σειρά σταυροφοριών που προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τους Αγίους Τόπους, κλήθηκε από τον Πάπα Ουρβανό Β΄ στη Σύνοδο του Κλερμόν το 1095.

Άλλωστε είχαν μαζευτεί πολλοί  άνεργοι Ιππότες στην Ευρώπη εκείνη την εποχή και έπρεπε να βρεθεί μια ….. λύση. Ο πάπας Ουρβανός προφανώς πανέξυπνος άνθρωπος, θα είχε διπλά οφέλη. Αφενός θα ξεφορτωνόταν τους Ιππότες που είχαν πληθύνει και δημιουργούσαν φασαρίες έως και πολεμικά επεισόδια, από την άλλη  οι Άγιοι Τόποι λόγω προσκυνητών ήταν πηγή πλούτου! Μεγάλο το … ονόρε αλλά και το χρήμα αν τους είχε στην κατοχή του.

Ο ίδιος ο πάπας στη σύνοδο του Κλερμόν (1095) θα κηρύξει επίσημα τη Σταυροφορία, τον ιερό πόλεμο κατά των απίστων που κατείχαν τους Αγίους Τόπους. Η Σταυροφορία παρουσιάστηκε ως «Θέλημα Θεού» (Λατ. Deus vult). Όσοι συμμετείχαν έπαιρναν άφεση αμαρτιών  και αυτό ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για πολλούς, πέρα από την προοπτική των νέων εδαφών, της λαφυραγωγίας και της περιπέτειας.

Μάλλον θα πρέπει να μείνουμε στην λαφυραγωγία, τον εύκολο πλουτισμό και στην περιπέτεια.

Οι Σταυροφόροι απεδείχθησαν μια μάστιγα τόσο για τους Αγίους Τόπους και ιδιαίτερα την Ιερουσαλήμ όσο και για το Βυζάντιο.

Η πρώτη σταυροφορία ήταν η μόνη που ήταν επιτυχημένη, αν θεωρούμε επιτυχία την κατάληψη της Ιερής Πόλης μέσα από σφαγή. Ήταν η μόνη που υποτίθεται ότι ελευθέρωσε τους Άγιους Τόπους κατασφάζοντας τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ.

Τη νύχτα της 13ης προς τη 14η Ιουλίου οι σταυροφόροι άρχισαν την επίθεση και γρήγορα βρέθηκαν μέσα στην πόλη. Ο Ραϋμόνδος συμφώνησε με τον Άραβα επικεφαλής της φρουράς να τον αφήσει να φύγει με τους σωματοφύλακές του. Όμως η πτώση της Ιερουσαλήμ στα χέρια των σταυροφόρων συνοδεύθηκε από ένα λουτρό αίματος, καθώς οι σταυροφόροι σκότωσαν σχεδόν όλους τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, χωρίς να κάνουν διάκριση ανάμεσα σε μουσουλμάνους, εβραίους ή χριστιανούς.

Μετά για χρόνια μάλωναν οι πάντες για την Διοίκηση της Ιερουσαλήμ, η οποία ήταν μια πρόκληση. Οι Βασιλείς ήταν πρώτοι μεταξύ ίσων που έπρεπε να αντιμετωπίσουν ασήμαντους σταυροφόρους πρίγκιπες, φιλόδοξους ηγεμόνες, μαχαιροβγάλτες τυχοδιώκτες, αγράμματους νεοφερμένους από την Ευρώπη, ανεξάρτητα στρατιωτικοθρησκευτικά τάγματα ιπποτών και μηχανογράφους εκκλησιαστικούς προτού καν μπορέσουν να ασχοληθούν με τους μουσουλμάνους εχθρούς τους.

Και ενώ οι Πάπες μοίραζαν τόπους και οφίκια, την Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 1187 Ο Σαλαδίνος κατέλαβε την Ιερουσαλήμ.

«Τα πράγματα αυτού του κόσμου απλώς μας δίνονται δανικά» είπε συλλογισμένος, ενώ η Ιερουσαλήμ άλλαζε πάλι χέρια.

Ο Σαλαδίνος σχετικά με τους άξεστους Φράγκους για να το θέσω κομψά, (που καταντούσαν πολλάκις κτηνώδεις) ήταν ανώτερος σε τρόπους και τον διέκρινε η σοφία της Ανατολής. Ο Σαλαδίνος ήταν λιτός σε όλα και καθόλου ματαιόδοξος. Τελικά δεν αγαπούσε την άσκοπη βία. Συμβούλευε τον γιό του : «Σε προειδοποιώ να μην χύσεις αίμα, το αίμα δεν κοιμάται ποτέ, μην κρατάς κακίες γιατί  ο θάνατος δεν χαρίζεται σε κανέναν».

Πολλές οι Σταυροφορίες, η τέταρτη όμως προκάλεσε την πρώτη άλωση της Πόλης. Η επικράτηση των υλικών δεν  συμφερόντων, η οποία ήταν αισθητή και στις προηγούμενες Σταυροφορίες, εκδηλώθηκε ξεκάθαρα κατά την Δ’ Σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204. Ήξεραν οι Σταυροφόροι τον πλούτο της Πόλης. Από εκεί που ερχόταν αυτοί οι Βάρβαροι δεν υπήρχε τίποτα συγκρίσιμο.

Μετά την κατάληψη της πόλης, επί τρεις μέρες, οι Λατίνοι μεταχειρίστηκαν  φοβερή σκληρότητα, λεηλατώντας κάθε τι που είχε συγκεντρωθεί, δια μέσου των αιώνων, στην Κωνσταντινούπολη. Τίποτα δεν έμεινε σεβαστό: οι εκκλησίες, τα λείψανα, τα μνημεία τέχνης. Οι ιππότες της Δύσης και οι στρατιώτες τους, καθώς και οι Λατίνοι μοναχοί και ηγούμενοι, έλαβαν και αυτοί μέρος στη λεηλασία. Ο Νικήτας Χωνιάτης, αυτόπτης μάρτυρας της κατάληψης της πόλης, δίνει μια τρομακτική εικόνα της λεηλασίας, της βίας και της ερήμωσης που έφεραν οι Σταυροφόροι.

Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών λεηλασίας, χάθηκαν πολλά πολύτιμα έργα τέχνης, πολλές βιβλιοθήκες λαφυραγωγήθηκαν και πολλά χειρόγραφα καταστράφηκαν, ενώ η Αγία Σοφία λεηλατήθηκε ανελέητα. Ο Βιλλεαρδουίνος παρατηρεί ότι «από την εποχή της δημιουργίας του κόσμου, ποτέ, σε καμία πόλη, δεν κατακτήθηκαν τόσα λάφυρα». Μετά από αυτή την Σταυροφορία, όλη η δυτική Ευρώπη κοσμήθηκε με τους θησαυρούς της Κωνσταντινούπολης. Τα τέσσερα ορειχάλκινα άλογα που αποτελούσαν ένα από τα καλύτερα στολίδια του Ιπποδρόμου της Κωνσταντινούπολης, μεταφέρθηκαν από τον Δάνδολο στην Βενετία, όπου και διακοσμούν σήμερα την εξώθυρα του καθεδρικού ναού του Αγίου Μάρκου.

Η ματωμένη πορεία της Ιερουσαλήμ συνεχίσθηκε μέσα στους αιώνες που πέρασαν, για να φθάσουμε σήμερα σε μια εύθραυστη ειρήνη,  αφού σκοτώθηκαν άνθρωποι, αφού σκοτώθηκαν παιδιά, αφού έπεσαν βόμβες και ρουκέτες, αφού γκρεμίστηκαν  τα σπίτια πολλών ανθρώπων !

Αγαπά Κύριος τας πύλας Σιών, υπέρ πάντα τα σκηνώματα Ιακώβ. Δεδοξασμένα ελαλήθη περί σου, η πόλις του Θεού, διαβάζουμε στον Δαυίδ.

Προφανώς ο Κύριος, εδώ και πολύ καιρό ….. «απέσυρε» την αγάπη του.