Και του χρόνου …. Καλύτερα!

Γραφει:  η Χριστίνα Κάβουρα

 Και μάλλον ξαναγυρίζουμε πίσω σε έναν κόσμο όπου έχουν αποκλεισθεί τα πανηγύρια, οι γιορτές, οι παρελάσεις, οι συγκεντρώσεις. Σε έναν κόσμο μουντό όπου για να επιζήσουμε πρέπει να είμαστε αποκλεισμένοι και μόνοι !

Το ξαναείπα, ο υιός της μοναξιάς !

Ίσως και γι αυτό τον λόγο κάποιοι από εμάς θέλουν να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει υιός,  δεν υπάρχει αρρώστια,  δεν υπάρχει θάνατος, άρα είναι …..ελεύθεροι και ….. προστατευμένοι !

Τελικά μακάρι να ήταν έτσι αλλά τα νούμερα λένε άλλα, σκληρά τα νούμερα, ρεαλιστικά, όλο και μεγαλώνουν, όλο και μεγαλώνει η θλίψη μας !

Θέλω τόσο πολύ να γράψω για χαρούμενα θέματα, για λαμπερές μέρες, για μαγικές θάλασσες, για  πολύχρωμα πανηγύρια, για χαρούμενα λιμάνια που να μας καλωσορίζουν, όπως το δικό μας μικρό λιμάνι, μαγεία στην πορεία του χρόνου. Μα κάπου εκεί έξω τα πράγματα δεν είναι πια όπως θα έπρεπε,  πήραν όλα ένα μαγνάδι θλίψης και αρνητικής έκπληξης !

Μέσα στην αισιοδοξία μου και στην αφέλειά μου πίστευα ότι μετά το καλοκαίρι όλα θα έφτιαχναν. Ο υιός δεν θα άντεχε στην ζέστη του δικού μας καλοκαιριού, στο φως και στην λαμπρότητα του ήλιου του Νότου και θα … ψόφαγε. Άλλωστε πολλοί κορονο-ιοί  αυτοκαταστρέφονται και μόνοι τους όπως διάβασα, και αυτός είχε αφενός την βοήθεια του ήλιου μας αφετέρου τις  ευχές ….. όλων μας. Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Το καλό ελπιδοφόρο σενάριο δεν απέδωσε και έτσι βρεθήκαμε πάλι ένα βήμα πριν την απομόνωση!

Θυμάμαι την κοπέλα στο Σούπερ – Μάρκετ στην Μύρινα, ήταν λίγο μετά την άρση των μέτρων, αρχές Ιούνη, που έφτιαχνε τα ράφια και μονολογούσε : «αρκεί να μην μας ξανακλείσουν». Πόσο όμορφα ήταν τον Ιούνη στην Λήμνο, η επανα-ανακάλυψη του Παραδείσου και μαθαίνουμε – ίσως όχι με τον καλύτερο τρόπο –  να εκτιμάμε  καλύτερα τον Παράδεισο, τη χαρά, την ομορφιά.

Ναι, και η Ελευθερία είναι μια λέξη, όταν όμως την χάσουμε καταλαβαίνουμε διαφορετικά  και σε όλη του την έκταση το νόημά της,  η ελευθερία από απλή λέξη γίνεται θεριό, θεριεύει και ζητά  την εκπλήρωση και την θυσία.

Ψάχνω ανάμεσα σε υφάλους και ξέρες, σε στεριές και θάλασσες  του πλανήτη μας, αυτού του γαλάζιου πλανήτη,  να βρω που έγινε το λάθος και χτύπησε η κατάρα. Σίγουρα κάπου υπάρχει λάθος, σίγουρα κάποια πράγματα  δεν τα κάνουμε σωστά και η φύση μας εκδικείται. Σίγουρα γίναμε όλοι εγωιστές και φίλαυτοι και το Σύμπαν μας τιμωρεί !

Μετά τα τελευταία αποτρόπαια επεισόδια στη Γαλλία ελπίζω ολόψυχα  να μην αναβιώσουν και οι θρησκευτικοί πόλεμοι.  Το μίσος φέρνει μίσος και αυτός ο φανατισμός, ο ξένος στα δικά μας δεδομένα, φέρνει σφαγές και σκοτωμούς. Από που πηγάζει αυτή η εμπάθεια ? Ποιος την καλλιεργεί ?  Ποιος είναι τόσο ασυνείδητα κακός, σαδιστής, αλλοπρόσαλλος , χαιρέκακος, ώστε να υποκινεί τέτοιες πράξεις ? Σίγουρα υπάρχουν υποκινητές που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την  ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑ  και χαίρονται με τη βαρβαρότητα.

Ο καθένας πρέπει να σέβεται την Θρησκεία του άλλου, αυτό εξυπακούεται, αλλά αν δεν προστατευθούν οι Αθώοι από αυτό το μίσος θα γίνουν και αυτοί Βάρβαροι.

Τι να γράψω για την Ειρήνη! Δύσκολη η ειρήνη, πάντα σε όλη την ιστορία των λαών  είχε  δύσκολες προδιαγραφές,  επιτυγχανόταν πάντα δύσκολα,  η ειρήνη έχει ακριβό κόστος σε  αγώνα, αίμα, θυσία.

Αν θες ειρήνη παρασκεύαζε πόλεμο έλεγαν οι Ρωμαίοι ! (Si vis pacem, para bellum). Μόνο που οι δίκαιοι του κόσμου μας, όσοι απέμειναν, αυτή η μειοψηφία, πρέπει να διαφυλάξουν την ειρήνη ως υπέρτατο αγαθό για όλους μας  τους ενοικούντες επί της γης.

Η ειρήνη της ψυχής μας ? Πως  να κοστολογήσουμε αυτή την ειρήνη, πόσο να την αποτιμήσουμε, με ποιο μέτρο να την μετρήσουμε, πώς να την προστατεύσουμε σε καιρούς δύσκολους ?

Εύχομαι τα καλύτερα, κάποιες φορές «πιάνουν» και οι ευχές !!!!