Κάποτε θα πηγαίνουμε κι εμείς σε τέτοιο γήπεδο

Κάποτε θα πηγαίνουμε κι εμείς σε τέτοιο γήπεδο

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και στα νιάτα μου πήγαινα να παρακολουθήσω όλους τους αγώνες της ομάδας που υποστηρίζω, τόσο εντός έδρας, όσο και εκτός, στην άλλη άκρη της Ελλάδας, μερικές φορές και στο εξωτερικό. Ήμουν, δηλαδή, φανατικός οπαδός. Σταμάτησα να πηγαίνω όταν σε έναν αγώνα κινδύνεψε η ζωή μου από επεισόδια που είχαν ξεσπάσει με οπαδούς της αντίπαλης ομάδας.

Μετά λοιπόν από πολλά χρόνια αποφάσισα να πάω ξανά στο γήπεδο.

Καλά να πάθω. Είχα ξεχάσει ότι ζω στην Ελλάδα και ότι δεν είμαι πλέον νέος 20άρης.

Πρώτα απ΄όλα στο δρόμο είχε μεγάλη κίνηση και μποτιλιάρισμα. Καθυστέρησα, ταλαιπωρήθηκε και το αυτοκίνητο.

Όταν έφτασα κοντά στο γήπεδο δεν είχε πού να παρκάρω, έκανα πολλή ώρα να βρω κάπου ελεύθερο μέσα στις λάσπες στα χωράφια.

Στη συνέχεια άρχισε να ψιλοβρέχει, έγινα μούσκεμα κι άρπαξα μια ελαφριά πνευμονία από το κρύο. Οι κερκίδες ήταν παγωμένες και το κομμάτι φελιζόλ που έβαλα από κάτω για να προστατευτώ βράχηκε κι αυτό. Φόρεσα μια μεγάλη διαφανή νάιλον σακούλα για να προστατευτώ όσο γίνεται από τη βροχή, που όσο περνούσε η ώρα άρχισε να δυναμώνει. Αλλά κι αυτή θόλωσε και δεν έβλεπα καλά.

Μόλις οι ποδοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας βγήκαν για προθέρμανση «ζέσταμα» στον αγωνιστικό χώρο, όλο το γήπεδο άρχισαν να τούς βρίζουν και να τους γιουχαίζουν. Το ίδιο συνέβαινε στη συνέχεια κι όταν ο διαιτητής σφύριζε κάποιο φάουλ εναντίον μας. Έβλεπα απέναντι, στην θύρα των «επισήμων» να μη βρέχονται κάτω από το σκέπαστρο και μετάνιωσα που δεν είχα πληρώσει ακριβό ισιτήριο για να κάθομαι κι εγώ εκεί και να μη με τρώει το αγιάζι και η βροχή. Αναγκάστηκα να φωνάζω και να βρίζω κι εγώ, για να εκτονωθώ και να ζεσταθώ κάπως.

Να μη τα πολυλογώ, μετά από ώρες όταν επέστρεψα στο σπίτι ήμουν σωματικά και ψυχικά σε άθλια κατάσταση και μάλωσα και με τη γυναίκα μου.

Ας πάμε τώρα, νοερά, σε ένα άλλο γήπεδο, και συγκεκριμένα στη Γερμανία, στο Ντόρτμουντ, στο Signal Iduna Park, εκεί όπου παίζει η ομώνυμη Μπορούσια. 85.000 θεατές φιλοξενεί σε κάθε αγώνα.

Πρώτα απ’ όλα είναι μέσα σε ένα τεράστιο πάρκο 3000 στρεμμάτων, όπως λέει και το όνομα του, και υπάρχουν γύρω γύρω 64 άνετα και δωρεάν πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα.

Ο αγωνιστικός χώρος πριν από την αναμέτρηση θερμαίνεται με drone για να μη παγώσει, ενώ και ο τάπητας (χορτάρι) είναι επίσης θερμαινόμενος!

Τα καθίσματα στις κερκίδες είναι μαλακά, δερμάτινα και …θερμαινόμενα! Ολόκληρο το γήπεδο είναι σκεπαστό, δεν το πιάνει ούτε βροχή, ούτε αέρας, ούτε χιόνι. Υπάρχουν ειδικά καθίσματα για ΑΜΕΑ.

Στο ημιχρόνιο οι φίλαθλοι, ιδίως όσοι συνοδεύουν παιδιά, κατεβαίνουν με μεγάλα ασανσέρ και πηγαίνουν στις 17 καφετέριες, τα ζαχαροπλαστεία και τα εστιατόρια, και τα 24 καταστήματα που υπάρχουν εσωτερικά στο ισόγειο. Οι τουαλέτες είναι φωτεινές και πεντακάθαρες. Μέχρι και μουσείο έχει, και καταστήματα γυναικείας μόδας για τις γυναίκες που δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τον αγώνα. Και μόλις αρχίζει το δεύτερο ημιχρόνια επιστρέφουν στη θέση τους επάνω στην κερκίδα, στις δερμάτινες και θερμαινόμενες θέσεις τους.

Τέλος, ακριβώς μπροστά τους, στη ράχη του μπροστινού καθίσματος, υπάρχει μικρή οθόνη τηλεόρασης, η οποία μεταδίδει ταυτόχρονα ζωντανά τον αγώνα, τα ριπλέι, τις αμφισβητούμενες φάσεις, το VAR και τα κοντινά πλάνα.

Συμπέρασμα:

Θα μπορούμε άραγε κάποτε στο μέλλον εμείς, τα παιδιά μας ή τα δισέγγονα μας, να πηγαίνουμε να βλέπουμε σαν άνθρωποι τους αγώνες της ομάδας μας εδώ στην Ελλάδα  σε τέτοια γήπεδα;

Σκέφτηκα να πάω στο Δήμο μας και να προτείνω η πόλη μας να «αδελφοποιηθεί» με το Ντόρτμουντ, για να αποκτήσουμε κι εμείς παρόμοιο γήπεδο, αλλά φοβάμαι ότι θα με κοιτάζουν παράξενα, σαν εξωγήινο!