Κάποτε τρώγαμε στην ταβέρνα

Κάποτε τρώγαμε στην ταβέρνα

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Η έξοδος για φαγητό γίνεται απαγορευτική για όλο και περισσότερους. Ακόμη και για μια απλή ψαροταβέρνα, ένα κουτούκι, ένα ουζερί, ένα ταπεινό μεζεδοπωλείο. Εκεί που έδινες 15-20 ευρώ, άντε 30 αν έτρωγες ψαράκι, τώρα πρέπει να ξοδέψεις τα διπλάσια. Για μια μικρομεσαία οικογένεια πρόκειται πλέον για μεγάλη πολυτέλεια.

Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Τα ενοίκια έχουν ανέβει πολύ. Η ΔΕΗ κλπ. έχει φουσκώσει τους λογαριασμούς σε πρωτοφανή επίπεδα. Οι πρώτες ύλες έχουν πάρει κι αυτές την ανηφόρα, και ό,τι ανεβαίνει, δύσκολα κατεβαίνει. Έτσι φτάσαμε να πληρώνουμε 13 ευρώ για μια χωριάτικη της μιάμισης ντομάτας, 10 ευρώ για ένα ταπεινό ορεκτικό – για να μην αναφέρουμε τα 15-18 ευρώ για ένα πλοκαμάκι χταποδιού.

Στις μεγάλες τουριστικές πόλεις, όπως η Αθήνα, πολλοί από τα εκατομμύρια ξένων επισκεπτών μπορούν αβασάνιστα να διαθέσουν μεγαλύτερα ποσά για ένα δείπνο, αλλά στα συνοικιακά ταβερνάκια και μεζεδοπωλεία της γειτονιάς δεν δικαιολογούνται τέτοιες αυξήσεις. Δεν προσφέρουν κάτι «ντελικατέσεν», δεν έχουν γνωστούς μάγειρες στην κουζίνα, δεν βρίσκονται στο πανάκριβο από πλευράς ενοικίων κέντρο. Μπορούν να κρατηθούν σε χαμηλότερα επίπεδα, να αυτοπεριοριστούν, αντίθετα όμως εκμεταλλεύονται τις συνθήκες και τσιμπάνε τις τιμές.

Όπως και να έχει, η εποχή που βγαίναμε έξω εύκολα για φαγητό στην ταβέρνα φαίνεται ότι έχει περάσει χωρίς επιστροφή.

(πηγή: Καθημερινή Γιούλη Επτακοίλη 28-9-25)