Κινηματογραφική Λεσχη: “τρυφερή, κωμική, νοσταλγική… δραματική κομεντί” Η αποψινή 2/5 ταινία της Τρίτης

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η Κινηματογραφική Λέσχη Λήμνου σας προσκαλεί στην προτελευταία της προβολή πριν το καθιερωμένο διάλειμμα και την προετοιμασία για την θερινή σεζόν. Απόψε Τρίτη 2/5 στις 21:00 φέρνουμε στο «Μαρούλα» την τρυφερή, κωμική, νοσταλγική και βαθιά φιλοσοφημένη δραματική κομεντί του Τζον Κάρολ Λιντς με τίτλο “Lucky”.

Ο Lucky είναι ένας 90χρονος κάτοικος μίας μικρής πόλης μέσα στην έρημο του αμερικανικού νότου. Μοναχικός, πεισματάρης και πιστός στη ρουτίνα του: ξυπνά, καπνίζει το πρωινό του τσιγάρο, κάνει τη γυμναστική του, φορά τις μπότες και το καουμπόικο καπέλο του, περπατά μέχρι το τοπικό καφεστιατόριο όπου παίρνει το ίδιο πάντα πρωινό, λύνει το σταυρόλεξό του, αγοράζει προμήθειες για μία μόνο μέρα από το μίνι μάρκετ, επιστρέφει σπίτι και βλέπει τα αγαπημένα του τηλεπαιχνίδια γνώσεων. Το βράδυ θα συναντηθεί με τους αντίστοιχα αλλόκοτους γείτονές του στο ίδιο μπαρ, θα διαφωνήσουν, θα τσακωθούν, θα πιουν τα Μπλάντι Μέρι τους και θα καληνυχτιστούν. Ο Lucky θα γυρίσει σπίτι, θα βρίσει κάποιο περαστικό αυτοκίνητο, θα κάνει το βραδινό του τσιγάρο, θα κοιμηθεί. Αύριο θα είναι μια άλλη, ολόιδια μέρα. Μέχρι που μία δεν είναι: όταν ανεξήγητα καταρρέει στο σαλόνι του, αναγκάζεται να πάει στο γιατρό. Κι αναγκάζεται να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι κάποτε η ρουτίνα του θα διακοπεί ανεπίστρεπτα. Κάποτε, θα πεθάνει.

Ο Χάρι Ντιν Στάντον, ο αγαπημένος καρατερίστας του αμερικανικού σινεμά που ενσαρκώνει τον Lucky της ταινίας, πέθανε στα 91 του χρόνια, έναν μόλις μήνα μετά την ολοκλήρωση της ταινίας. Σύμπτωση; Συμπαντική ειρωνεία; Μελετημένο, συνειδητό κύκνειο άσμα; Όπως και να ’χει, όταν η ζωή μιμείται τόσο ανατριχιαστικά την τέχνη, η συγκίνηση γίνεται αναπόφευκτα πιο έντονη, η θεματική της ταινίας διευρύνεται, το απαύγασμά της σε στοιχειώνει βαθύτερα. Και στην περίπτωση του “Lucky” η γραμμή μεταξύ του «κινηματογραφικού ήρωα» και της τελευταίας υπόκλισης σ’ έναν σπουδαίο καρατερίστα ηθοποιό είναι σκόπιμα θολή. Η ιδέα, η κατασκευή, η ψυχή της ταινίας είναι ακριβώς αυτή: ο αποχαιρετισμός στον Στάντον και σε μια καριέρα 60 χρόνων που τον βρήκε συνεπή σε σημαντικούς β’ ρόλους – έναν κινηματογραφικό και τηλεοπτικό πλούτο που τον υπηρέτησε πιστά αλλά ήσυχα, χωρίς υπογραμμίσεις, βραβεύσεις, κορώνες. Καθόλου τυχαίο ότι ο για πρώτη φορά σκηνοθέτης της ταινίας Τζον Κάρολ Λιντς είναι και ο ίδιος δευτεραγωνιστής καριέρας και ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Στο αναγνωρίσιμο πρόσωπό του αναφωνούμε «Fargo» ή «Zodiac», αλλά κανείς δεν ξέρει το όνομά του. Όπως και κανείς δεν ξέρει, πραγματικά, τον Lucky. Γιατί δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν βετεράνος του Ναυτικού, ή ότι άξαφνα συγκινημένος μπορεί να τραγουδήσει στα ισπανικά «Volver, Volver» στο φάντασμα μια μεξικανής παλιάς ερωμένης.

Κι αυτό ενισχύει την γλυκόπικρη μελαγχολία της ταινίας. Γιατί αποκαλύπτει και την ερώτηση που ουσιαστικά θέτει για τον θάνατο και τον τρόπο που επέλεξες να ζήσεις τη ζωή σου: αν δεν έχετε μάθει το όνομά μου, πόσο σπουδαίο μπορεί να ήταν το έργο μου; Αν πεθάνω χωρίς να ξέρει κανείς πραγματικά ποιος ήμουν, τι αφήνω πίσω μου; Αν αφήσω την τελευταία μου ανάσα εδώ, μόνος, χωρίς σύντροφο, παιδιά ή έστω μια χελώνα, σε ποιον θα λείψω; Τι αποτύπωμα αφήνω;

Ο Τζον Κάρολ Λιντς, ευτυχώς, χειρίζεται το υλικό, τα ερωτήματα και τον ήρωά του με την τρυφερότητα, την αξιοπρέπεια και την απλότητα που τους αξίζουν. Δεν τον ενδιαφέρει ένας υπαρξιακός μελοδραματισμός. Δεν δίνει απαντήσεις. Ο γερο-γρουσούζης Lucky δεν μεταμορφώνεται σε αξιαγάπητο ετοιμοθάνατο με εξασφαλισμένη την εξιλέωσή του. Μπορεί να είναι αγνωστικός, αλλά δεν είναι μηδενιστής. Σαρκαστικός, αλλά όχι κυνικός. Η βουβή συνειδητοποίηση της τελευταίας βόλτας, η γλύκα της τελευταίας ματιάς, του τελευταίου ανοιχτού πλάνου στον ελεύθερο, ξερό ορίζοντα όπου μόνο οι κάκτοι άντεξαν, θα σας φέρει υγρασία στα μάτια.

Σας περιμένουμε με χαρά, για να απολαύσουμε όλοι μαζί και αυτή την σπουδαία ταινία!