ΜΕΓΙΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΕΙΟΥ

ΜΕΓΙΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΕΙΟΥ

Γραφει η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου

Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν σε όσους δούλεψαν και προσπάθησαν γι’ αυτό. Με πόνο ψυχής όλοι οι απανταχού Λήμνιοι το βλέπαμε χρόνια τώρα να ερειπώνεται αβοήθητο, να παραδίδεται στη λεηλασία του χρόνου, με τα περιστέρια να κουρνιάζουν στα ερημωμένα του παράθυρα.

Τις τελευταίες δεκαετίες, όλοι οι διαχειριστές του κληροδοτήματος, φίλοι οι πιο πολλοί, έβλεπαν τη μοίρα που το περίμενε και προσπαθούσαν με αγωνία αλλά τόσο δύσβατη ήταν η άρνηση που το κρατούσε αιχμάλωτο στη μοίρα μιας επερχόμενης καταστροφής. Το τελευταίο τούτο καλοκαίρι λέγαμε πως πια δεν θα αντέξει άλλον χειμώνα, έτσι που το βλέπαμε μέρα τη μέρα να καταρρείει. Και αν κλαίνε τα “παλιά σπίτια” (που το πιστέυω) τις νύχτες σίγουρα θα ακουγόταν το κλάμα του.

Μεγάλη η ευγνωμοσύνη και η ευχαριστία μας.

Αυτό το σπάνιο κόσμημα της Λήμνου, που δίπλα του μεγαλώσαμε από παιδιά και η ιστορία του δέθηκε με την ιστορία της δικής μας ζωής, παίρνει τον δρόμο πια που του αξίζει για το καινούριο του πεπρωμένο — για τις γενιές τις επερχόμενες, ένα μνημείο αγάπης όλων των Λήμνιων, “έργον χειρών ανθρώπων”.

Πολλές φορές είχα ετοιμάσει επιστολές να στείλω στον Ηλία Κότσαλη, γιατί πολύ είχε βασανίσει το μυαλό μου η μοίρα αυτού του άτυχου Μνημείου, όμως από παντού μάθαινα πως το θέμα ήταν δικαστικό, και περίμενα.

Σήμερα χαίρομαι μαζί με όλους σας.

Διάβασα σε ανάρτηση του Χρίστου Κακαρνιά και το κείμενο του αείμνηστου Ηλία Ηλιού,που το διασώζει σε βιβλίο του ο Θοδωρής Μπελίτσος και πολύ συγκινήθηκα. Πολλά μπράβο και πολλές ευχαριστίες σου αξίζουν αγαπητέ φίλε Θοδωρή, για τα θαυμαστά σου ιστορικά βιβλία όπου διασώζεις τόσες σημαντικές πτυχές της ζωής και της ιστορίας της Λήμνου.

Και συμφωνώ απόλυτα με τον φίλο Χρίστο Κακαρνιά: Μία αίθουσα του εμβληματικού αυτού Χριστοδουλίδειου Μεγάρου να αφιερωθεί στον αγωνιστή και μάρτυρα των δημοκρατικών αξιών Θεόφιλο Φραγκόπουλο, συγγενή του αείμνηστου δωρητή, ως προσωπικό του μουσείο, με το άκρως σημαντικό μήνυμα που άφησε πεθαίνοντας «καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος, παρά να ζης γονατιστός». και με ό,τι άλλο έχει διασωθεί από τη ζωή του.

Μακάρι να δεχτούν την πρόταση οι σημερινοί διαχειριστές.

Έχω φυλάξει κι εγώ μια πρόταση στην καρδιά μου για το λαβωμένο “παλατάκι” — μια πρόταση που καθόλου δεν ενοχλεί όλα τα αποφασισθέντα. Όμως στην ώρα της. Τώρα ας χαιρετήσουμε το μέγιστο γεγονός πως: Αυτό το σπάνιο έργο τέχνης, που μια ψυχή μέσα του ζωντανή, σίγουρα, το κράτησε όρθιο ως προχτές που βγήκε η απόφαση, δεν φοβάται πια τον Χρόνο — και τις νύχτες δεν θα κλαέι πια, αλλά θα βγαίνει από τις πέτρες του και θα τριγυρνάει με τις νεράιδες του Ρωμέικου Γυαλού μας.

Άξιος ο αγώνας όλων όσοι εργάστηκαν για τη σημερινή απόφαση αλλά και εκείνων που πόνεσαν προσπαθώντας στα προηγούμενα χρόνια

Μαρία

Και ένα σχόλιο: Γιατί τα “παλιά σπίτια” κλαίνε τις νύχτες. Το δικό μου το παμπάλαιο χρόνια το άκουγα να κλαίει – Άκουγα τα πέτρινα βήματά του στον ύπνο μου που ερχόταν να με βρει όπου ήμουν. Όμως δεν κλαίει πια. Βγαίνει από την πέτρα του την υπεραιωνόβια και με περιμένει.