Περιοδικό

Μια Κυριακή  στη Μύρινα !

Γράφει η Χριστίνα Κάβουρα

Μια Κυριακή  στη Μύρινα !

Όταν η κατάσταση στενεύει, υπάρχει πάντα η θύμηση ! Η ανάμνηση, που μας γυρίζει πίσω σε ένα περιβάλλον οικείο, δικό μας,  με μνήμες κοινές, αγαπημένες, χαρούμενες !

Την Κυριακή λοιπόν το πρωί, μαζευόμασταν στον αυλόγυρο του …. Πλωτού μας Γυμνασίου, εκεί απέναντι από τη θάλασσα,  για τον Εκκλησιασμό. Ο εκκλησιασμός δεν νομίζω ότι ήταν αρεστός σε όλους, αλλά ήταν υποχρεωτικός!

Μετά τον εκκλησιασμό ξαναγυρίζαμε πίσω στον αυλόγυρο όχι γιατί μας υποχρέωνε κάποιος, αλλά γιατί θέλαμε να πάρουμε την έγκριση για το Σινεάκ.

Αρχίζαμε λοιπόν όλοι μας να φωνάζουμε ρυθμικά : ΣΙΝΕΑΚ – ΣΙΝΕΑΚ !

Βγήκε λοιπόν κάποια στιγμή ο Γυμνασιάρχης ο κ. Παντελαρούδης και είπε κοφτά :

Ούτε Σινεάκ ούτε μινεάκ !

Επειδή όμως εμείς συνεχίσαμε να φωνάζουμε, και προφανώς ήταν στις καλές του, μας έδωσε την πολυπόθητη άδεια ! Κατά την διάρκεια του σχολικού έτους – για να μαθαίνουν και οι νεώτεροι – επιτρεπόταν να πάμε στον κινηματογράφο μόνο κάθε Κυριακή στις 11,00 π.μ. μετά την Εκκλησία και εφόσον ο Γυμνασιάρχης έδινε την άδεια και βέβαια σε ταινία επιλογής του.  Μην φαντασθείτε καμιά ακατάλληλη ταινία !  Τελικά η ταινία μπορεί να μην έλεγε και πολλά πράγματα αλλά για εμάς ήταν σημαντική γιατί είχαμε κάπου να πάμε ! Στην Λήμνο δεν είχαν ανακαλυφθεί τότε ούτε οι …. Τηλεοράσεις !

Επίσης στο σινεάκ περνούσαμε καλά, τρώγαμε πασατέμπο,  βλέπαμε τα επίκαιρα, μαθαίναμε τι  συνέβαινε στον κόσμο λίγο πιο πέρα από εμάς,  χαζομιλούσαμε – χαζογελούσαμε  με την παρέα μας, ήταν μια ευπρόσδεκτη αλλαγή στην εβδομάδα μας.

Βέβαια κάποιοι συμμαθητές μας μπορεί να πήγαιναν το Σάββατο στα χωριά τους  και να ξαναγύριζαν την Δευτέρα το πρωί με το λεωφορείο για το σχολείο. Και γ’ αυτούς ο εκκλησιασμός ήταν υποχρεωτικός, έπρεπε να προσκομίσουν στον Γυμνασιάρχη την ανάλογη  βεβαίωση,  πραγματικά ιστορίες για αγρίους ή μάλλον άγριες, ιδιαίτερα όταν δεν είχαν παπά στο χωριό τους και έπρεπε να τον κυνηγούν στο …διπλανό ή και στο παραδιπλανό χωριό!  Επίσης να σημειωθεί ότι εμείς  είχαμε μαθήματα και το Σάββατο !

Μετά το σινεάκ λοιπόν γυρίζαμε στο σπίτι για το μεσημεριανό Κυριακάτικο τραπέζι.

Αλλά το απογευματάκι άρχιζε να μαζεύεται ο κόσμος στο γήπεδο !  Πάρα πολλά άτομα ανέβαιναν να παρακολουθήσουν τον αγώνα του ΑΣΤΕΡΑ εναντίον του ΠΑΛΛΗΜΝΙΑΚΟΥ και το αντίστροφο ! Φωνές ενθάρρυνσης ακουγόταν συνέχεια προς τους ποδοσφαιριστές που τα έδιναν όλα στον αγώνα, γερά και όμορφα παιδιά που ανταπεξέρχονταν στις προσδοκίες των φιλάθλων  και έμπαιναν τα «γκολ» ενώ το γήπεδο σειόταν από τις φωνές των οπαδών!

Εκεί ήταν πάντα ο γερο Τζαβέλας με το τρίκυκλό του πουλώντας πασατέμπο και φιστίκια, ο Βουβός με το μάλλον έκπληκτο ύφος του και καλάθι του, ο μπάρμπα  Φίλιππας, χαμηλών τόνων – αποστασιωμένος στον απρόσιτο κόσμο του με το δικό του καλαθάκι !

Εμείς  τα περισσότερα κορίτσια και οι μεγαλύτερες κοπέλες δεν σκαμπάζαμε πολλά από ποδόσφαιρο αλλά το παρακολουθούσαμε γιατί όλο και κάποιο δρώμενο θα συνέβαινε ! Επίσης η Βασιλεία  – μοναδική στο είδος της –  δυναμική πάντα και χαρούμενη, ενθάρρυνε τον σύζυγό της φωνάζοντας  δυνατά εκείνο το «έμπαινε Ζέπο» !  Την ώρα του «γκολ» οι οπαδοί της ομάδας,  εκδήλωναν  «όξω φωνή»  τον  ενθουσιασμό τους !  Επίσης από τα ανοιχτά τρανζιστοράκια  ακουγόταν η φωνή του   Διακογιάννη που δονούσε τα πλήθη Πανελλαδικά, καλύπτοντας  άλλους μεγάλους ποδοσφαιρικούς αγώνες με τον μοναδικό του, απαράμιλλο και αξεπέραστο του τρόπο ! (κορυφαίος του είδους, λόγω των μεγάλων γνώσεών του πάνω στον κλασικό αθλητισμό αλλά και το ποδόσφαιρο, την εμβρίθεια στον τρόπο μετάδοσης και τη γλαφυρότητα του ύφους του. Αποτελεί πιθανότατα τον μοναδικό Έλληνα αθλητικό δημοσιογράφο του οποίου το επώνυμο περιλήφθηκε σε στίχο τραγουδιού, συγκεκριμένα στο «Αρχίζει το ματς» σύνθεσης και εκτέλεσης του Λουκιανού Κηλαηδόνη το 1979.)

Πολλές φορές όμως ακουγόταν πανηγυρισμοί και ηχηρά ΓΚΟΛ λόγω της μετάδοσης του Διακογιάννη, αλλά όλοι είχαν μάθει να τα …. Ξεχωρίζουν !

Μετά  το γήπεδο, κατηφορίζαμε στο λιμάνι ! Πάνω κάτω λοιπόν στο λιμάνι, παρέες – παρέες δροσάτα νιάτα,  ούτε βαριόμασταν ούτε κουραζόμασταν, αναρίθμητες βόλτες πάνω – κάτω,  εκείνη η Κυριακή που περιγράφω ήταν πολύτιμη, είχε πάει καλά, είχε και σινεάκ και γήπεδο και βόλτα κάτω στην προκυμαία του λιμανιού, γιατί αν φύσαγε η βόλτα μεταφερόταν στην αγορά που  τα πυκνοκτισμένα  μαγαζιά  της έκοβαν τον αέρα !

Και να χαιρετούρες, και να καλοπροαίρετα πειράγματα, και να αναρίθμητα φλερτ !

Τα κορίτσια ήταν τα αστέρια της βόλτας, με μάγουλα ροδοκοκκινισμένα από την χαρά ή από το κρύο,  ενώ έστελναν χαμόγελα και μηνύματα με τα μάτια, κρυφομιλώντας με τις φιλενάδες !  Η  άνοιξη ζωντανή και ελπιδοφόρα κατοικούσε στις ψυχές μας, μια άνοιξη γεμάτη  ανθοφορία και μυστικά, όπως είναι πάντα η Άνοιξη ! Όχι δεν κρυώναμε, καμιά μας δεν εγκατέλειψε ποτέ την βόλτα λόγω κρύου, η άνοιξη ήταν παρούσα μέσα μας, μάλλον λόγω παιδονόμου εγκαταλείπαμε την βόλτα και λόγω  ώρας κυκλοφορίας ! Ναι και τότε εμείς είχαμε μέτρα, τελείως διαφορετικά από τα σημερινά,  αλλά  το χειμώνα που νύχτωνε και νωρίς 7.00 μ.μ. έπρεπε να πάμε δυστυχώς στα σπίτια μας !

Οι Κυριακές μάλλον δεν ενδεικνυόταν για ….. διάβασμα !   Οι Δευτέρες ήταν συνήθως «τσαγκαροδευτέρες» και άστραφτε και βρόνταγε ο αείμνηστος καθηγητής μας ο κυρ Διαματάρης , τον αναφέρω γιατί αυτός φώναζε περισσότερο, χρησιμοποιώντας άπειρα κοσμητικά ….   δευτεριάτικα επίθετα όπως  σκερβελέδες και γκαζοτενεκέδες !

 

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button