Ω ΠΑΝΥΜΝΗΤΕ ΜΗΤΕΡ

Ποίηση

Της Βαρβαρας Βαγιάκου Βλαχοπούλου

Ω ΠΑΝΥΜΝΗΤΕ ΜΗΤΕΡ

Στα γόνατα της προσευχής!

Σ’ εκείνα τα τρεμάμενα καλάμια, που τα δέρνει ο βοριάς,

Σ’ εκείνα που πάλευαν ατέρμονους χειμώνες για μιαν Άνοιξη.

Τη μία και μοναδική της αναδυόμενης χαράς του βλασταριού,

που βλέπει τον ανθό του να γεννιέται,

να μεστώνει, να μοσχοβολά περβόλι.

Δρόσος Ανατολής και μάγια βασιλέματος μαζί.

Ρίξε κάτι πάνω σου Βασιλικέ μου.

Φόρεσε τ’ αλεξίσφαιρο γιλέκο,

θανατηφόρες σφαίρες μη σε βρουν.

Παράπλευρα τα βόλια να χτυπούν.

Χαίρε θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε.

Την ευλάβεια της προσευχής μου, ου παρίδεις.

ΟΧΙ ..ΟΧΙ ακάνθινο στεφάνι.

Μαγιάτικο πλέξε του νιότη!

Αμάραντο, αθάνατο, αμόλυντο και άσπιλο.

Άσπιλε, αμόλυντε, άχραντε..

Κι η Δέσποινα της προσευχής η μάνα,

νοηματοδοτεί γοερά στο κωφάλαλο κοινό,

τον αδυσώπητο της προσευχής της σπαραγμό.

Ω Πανύμνητε μήτερ…γιατί;