Ο παππούς μου, ένας ήρωας του 1940-41 . Το όνομα του Ελευθέριος Δαγλής (από τον Κασπακα)

Γραφεί η Δέσποινα Δαγλή :

Με αφορμή την επέτειο του Όχι και την αναφορά στον παππού μου σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να δημοσιεύσω μια αληθινή ιστορία που έζησε ο ίδιος.

Ο γερμανικός στρατός έχει έρθει για να βοηθήσει τους σύμμαχους Ιταλούς και αιχμαλωτίζει τον λόχο του παππού μου μαζί και τον ίδιο. Ένας διάχυτος φόβος υπάρχει για το ποιο θα είναι το μέλλον τους. Θα τους κρατήσουν αιχμάλωτους, θα τους στείλουν Γερμανία, θα τους εκτελέσουν? Τους μεταφέρουν σε ένα χωράφι περίκλειστο με συρματόπλεγμα.

Είναι πρωί ένας Γερμανός στρατιώτης με ένα κάρο γεμάτο “κουραμάνες” εμφανίζεται. Οι Έλληνες στρατιώτες είναι πεινασμένοι. Ο Γερμανός στρατιώτης το ξέρει και αρχίζει να πετάει στον ουρανό τις κουραμάνες ώστε οι Έλληνες στρατιώτες να προσπαθούν να τις πιάσουν. Το θεωρεί αστείο αποσπάται και γελάει ειρωνικά. Εκείνη τη στιγμή ο παππούς μου βλέπει μια ευκαιρία ή τώρα ή ποτέ!!! Κυλάει στην άκρη του σύρματος σηκώνει το συρματόπλεγμα και αρχίζει να τρέχει. Τρέχει με όλη του τη δύναμη και όλη του την ψυχή δεν γυρίζει να δεί πίσω μόνο τρέχει. Περνάει το πρωί το μεσημέρι και κάποια στιγμή αφού η μέρα έφτανε στο τέλος της ακούει φωνές πίσω του….. Από το μυαλό του πέρασε η σκέψη ότι ήρθε το τέλος.! Σταματάει γυρνάει και βλέπει ένα συγχωριανό μας (που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του) – Λευτέρη σε φωνάζω από το πρωί είδα τι έκανες και είπα και εγώ μαζί ή θα σωθούμε ή θα μας τελειώσουν αλλά εσύ δεν με άκουγες. Τώρα πια ήταν μαζί συνεχίζουν να περπατάνε και φτάνουν σε ένα χωριό κοντά στην Φλώρινα. Εκεί βρίσκουν μια οικογένεια μέσα στο χωράφι και ζητάνε βοήθεια. Όμως δεν μιλάνε ελληνικά. Τους πηγαίνουν στο σπίτι τους. Ανταλλάσουν τα άρβυλα τους και τα στρατιωτικά τους ρούχα με κάποια παλιά λιωμένα ρούχα και παπούτσια. Τους κρατάνε στο σπίτι για το βράδυ και τους κρύβουν στο υπόγειο. Όμως τους κλείδωσαν και τότε ένας φόβος τους κυριεύει πάλι, που να κλείσουν μάτι όλη τη νύχτα….. Ξημερώματα τους ανοίγουν και ανακουφισμένοι ξεκινάνε από τη Φλώρινα με τα πόδια να φτάσουν στη Θεσσαλονίκη. Περπατάνε μέρα νύχτα χωρίς φαγητό και ξεκούραση. Επιτέλους φτάνουν στην Θεσσαλονίκη και εκεί στο λιμάνι βρίσκουν το λόχο τους. Οι Έλληνες είχαν συνθηκολογήσει και ο ελληνικός στρατός είχε αφεθεί ελεύθερος. Ναι θα μπορούσαν να τους έχουν εκτελέσει αλλά στις συνθήκες που είχαν βρεθεί το να δραπετεύσουν έμοιαζε μονόδρομος. Αυτός ήταν ο παππούς μου ένα παλληκάρι ένας ήρωας. Το όνομα του Ελευθέριος Δαγλής.