Ο Πολιτισμός στις σκληρές μέρες μας..
Ο Πολιτισμός στις σκληρές μέρες μας..
Γράφει ο Νίκος Βολανάκης (δημοσιογράφος ΕΡΤ3, Έντυπα Θεσσαλονίκης )
Θα ενώσω κι εγώ την ισχνή και αδύνατη φωνή μου, με αυτήν του πελώριου
Μικη, για να κάνω όχι μια κλασική παραφωνία, αλλά για να αποδείξω στον
εαυτό μου, ότι μπορώ κι εγώ να συγχροτισθω. Για να βεβαιώσω ότι δεν είμαι
Ι2 στρατιώτης , για να κουβαλάω στα μετωπισθεν τους πεθαμένους, αλλά για
να υψώσω την φωνή μου και να την ενώσω με τους πολλούς. Όχι ότι έτσι θα
ακούσουμε. Αλλά, για το γαμω το, για τους τύπους, για μια ψευτοσυνειδηση…
Το κείμενο του Μικη (προχθές στα Νέα) ήταν μεγαλειώδες. Αν ήμουν
διευθυντης θα τα έφτιαχνα τετραστηλο, με χοντρό περιθώριο,στην πρώτη σελίδα.
Όχι, αυτά που βάζουν συνήθως ¨ Που μας οδηγουν¨ η ¨ Αλλάζουν οι μισθοί,οι
συντάξεις, τα ωράρια -σε έξι μηνες¨. Πιαστο το αυγό και κουρευτο. Και με ρώτησε
κανεις; Εγώ ενδιαφέρομαι; Αν μέχρι τότε έχουμε επιβιώσει από την πανδημία; Αν
έχω υποκείμενα νοσήματα; Η αν τέλος πάντων ανήκω στις ευπαθείς κατηγορίες;
Τίποτα. Δεν τους νοιάζει.Προέχει η δημόσια υγεία. Δεν λέω, προέχει. Αλλά,
γιατί να μην μπορούμε ,οι δυστυχισμένοι, να δούμε μια θεατρική παράσταση –
με τους αναγκαίους περιορισμούς – γιατί να μην δούμε τον φίλο μου τον Ηλία
τον Ζαικο να μας εμπνέει και να μας παρασέρνει στον κόσμο του μπλουζ, γιατί
τα παιδιά μας να μην ασχοληθούν με τον χορό, με την δημιουργία με δράσεις που
προσφέρουν χαρά και υγεία. Γιατί να ζούμε όλοι σε καθεστώς αποστειρωμένο;Και
τελικά, στειρωμένο;
Η δεκαετία του 2020 είναι η πιο φτωχή σε σύγκριση με όλες τις δεκαετίες από
το 1940 έως σήμερα, αν εξετάσει κανεις την πλευρά της δημιουργίας και της
παρουσίας πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής στην χώρα μας, έγραφε πρόσφατα
ο πολυσχιδης Μίκης Θεοδωράκης, σ ένα άρθρο που έκανε πάταγο, με τίτλο
¨Ο κόσμος των βατραχων¨.
Γιατί, αν ο καλλιτέχνης γνωρίζει ότι δεν υπάρχει τρόπος να φθάσει το έργο του
στην κοινωνία, τότε δεν θα το γράψει,δεν θα το συνθέσει,δεν θα το λαξευσει..
Δεν θα υπήρχε ίσως ούτε το κοινό που δίψα για έργα της εποχής του.Το ίδιο
συμβαίνει και με τους ερμηνευτές που έχουν ανάγκη να ερμηνεύσουν νέα έργα
θεατρικά,μουσικά,χορευτικά. Λυπάμαι που είμαι υποχρεωμένος να θυμίσω στους
δημόσιους άνδρες και κυρίως στην κυβέρνηση ότι η υστεροφημία τους εξαρτάται
περισσότερο από την συμβολή τους στον Πολιτισμό,παρά από οτιδήποτε άλλο,
συμπλήρωσε ο αξεπέραστος μουσικός της χώρας.
Και για να μην πάμε πολύ μακριά, ας δούμε ποια είναι τα πρόσωπα που έμειναν
στη μνήμη και στην ιστορία τον τελευταίο αιώνα,στην χώρα μας. Είναι οι ποιητές,
οι συγγραφείς, οι δημιουργοί, οι μουσικοί, οι ζωγράφοι γενικά οι άνθρωποι του
Πνεύματος και της Τέχνης.
Τι ωραία λόγια ! Πραγματικό μανιφέστο, έξω από κόμματα, ιδεοληψίες και κολλήματα. Τότε μόνο θα αισθανθούμε τον καλό ήχο ενός μπλουζ, ενός θεατρικού
έργου, μιας χορευτικής πανδαισίας, ενός ποιήματος που σε απογειώνει σε ύψη
δυσθεώρητα…