Ονειρεύτηκα ;

Ονειρεύτηκα ;;;

Της Βαρβάρας  Βαγιάκου Βλαχοπούλου

Ψιλόβρεχε λέει .
Φόρεσα αδιάβροχο μπουφάν,(θαρρείς πήρε τ´αυτί μου τη φωνούλα της από ψηλά,βάλε γαλότσια,πάρε ομπρέλα).Το συνηθίζουν οι μάνες αυτό.

Δεν άνοιξα την ομπρέλα. Επιθυμούσα να νιώσω το Χριστουγεννιάτικο ψιλόβροχο ,να οσφριστώ του φούρνου τα καλούδια, ν´ακούσω παιδικές φωνούλες, να δώσω την ευγενή συμμετοχή μου στης αγοράς το σούρτα φέρτα, να δω τον πλάτανό μας στολισμένο με τα περσινά πλουμίδια έστω, να εκφράσω ευχές.

Το όνειρο σκόρπισε πριν καν ξεδιπλωθεί.
Τώρα χωρίζουν τα τσανάκια μας μάνα. Άναψε και συ ένα κεράκι εκεί ψηλά και περίμενε να υποδεχθείς ,έναν άλλον Χριστό. Αυτόν που σκοτώνουμε μέσα μας κάθε μέρα.

Ήταν πρωϊ …μα φάνταζε νύχτα. Το σκοτάδι του πένθους βαρύ.
Άνοιξα τη μαύρη μου ομπρέλα κι ακολούθησα τις εκατοντάδες υπόλοιπες.
Και προχωρούσα, μέσα στη νύχτα, χωρίς να γνωρίζω κανέναν, ούτε κανένας, ούτε κανένας με γνώριζε.

Το μόνο που γνωρίζαμε ήταν πως χθες έσβησαν 130 κεριά μπροστά στη φάτνη, χωρίς ονοματεπώνυμο. Η μόνη ταυτοποίηση ήταν Χριστιανός ..και πως χθες ήταν η παγκόσμιος ημέρα της αγάπης και ο Χριστός είναι αγάπη.

Παραθέτω το πλέον Χριστολογικό ποίημα που μας χάρισε ο μεγάλος ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ στην ενότητα των ποιημάτων του ” Ο αδελφός Ιησούς” Έχει τίτλο “Η Γέννηση” 1983.

{ Ενα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα
Μου’δειξε πάνω στο κομοδίνο ενα μικρό ξύλινο σταυρό
“Είδες” μου λέει “γεννήθηκε η ευσπλαχνία ”
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα’ χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ´αυτο