ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ (Επίκαιρο Ποίημα της Βαρβάρας Βαγιάκου Βλαχοπούλου)

ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Οι καλημέρες πενθούνε τώρα ες αεί…  πίσω από την απώλεια μνήμης του χρόνου.

Το ρολόι σταμάτησε πάνω στην ώρα μηδέν.

Για ποιά ζωή μιλάς λοιπόν  ανύπαρκτε χρόνε;

Ποιά ώρα σε ακολουθεί χωρίς τους ωροδείχτες;

Ποιό…είναι το δευτερόλεπτο αυτό που ξέφυγε από το κατεστημένο του «φυγείν αδύνατον του πεπρωμένου»;

Ποιό;

Αυτό που κατοικεί στο θαύμα;

Το θαύμα που δεν κατάφερε να ξεπεράσει την ανεξέλεγκτη ανεξαρτησία του ανθρώπινου λάθους;

Μια μαυροφορεμένη σιωπή πλανάται ερήμην της σιωπής της.

Του ρολογιού οι δείχτες πήραν τους δρόμους των επιταφίων

Τα διψασμένα αγκάθια των γολγοθάδων,

δέχονται το όξος και ύδωρ της λογχισμένης λαβοματιάς  από το ανθρώπινο λάθος.

Βαριά προπατορική κατηγορία το ανθρώπινο λάθος.

Καμμία τεχνολογία δεν κατάφερε να αφοπλίσει την αμαρτία του από την ξιφολόγχη της.

Κι λόγχη μπηγμένη στο σπλάχνο της μάνας αναβλύζει αίμα ζεστό.

Στάζουν αίμα τα  δάκρυα της λαβωματιάς αστείρευτα και γοερά όσο ποτέ.

Δανείστε τα χαίρε σας ύμνε ακάθιστε της Θεοτόκου, φτερά να γίνουν αγγέλων χαρταετών του Μάρτη, άσπιλοι κι αμόλυντοι δίπλα στο θείο δράμα ΤΟΥ να πορευτούν!

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί της μάνας την υπομονή να φέρει, την ένδυση της δύναμης να στολιστεί,

του μια ζωή εφ´όρου σπαραγμού της.

Σήμερα οι ουρανοί θα ανοίξουν.

Τα «χαίρε των αδαπάνητων θησαυρών» θα περάσουν την παραδεισένια πολιτεία του επέκεινα.

Δυό ακοίμητοι φρουροί θα μείνουν εκτός να φυ(ι)λούν τα λευκά μάρμαρα των τάφων.

Το ΔΑΚΡΥ και Ο ΠΟΝΟΣ.