2024
Περιοδικό

Όταν τα σπίτια μιλούν ευτυχία …κάποτε θα τραγουδήσουν κιόλας.

Όταν τα σπίτια μιλούν ευτυχία …κάποτε θα τραγουδήσουν κιόλας.
( γράφει η Βαρβάρα Βαγιάκου Βλαχοπούλου)

Χθες το σπίτι της θείας Ελένης της Δηληγιάννη ανάσανε την ξεχασμένη του αρχοντιά.

Στον Πήγαδο του Ανδρωνίου δέσποζε το αρχοντικό της θείας Ελένης. Το επισκεπτόμασταν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα.Ήταν η αγαπημένη της ανηψιά η μάνα μας και κάθε τρεις και λίγο της έστελνε μήνυμα να πάμε να μας δει.
Δίπατο το αρχοντικό, στέκονταν καταμεσής ενός μεγάλου κήπου γεμάτο αμυγδαλιές. Την Άνοιξη πάνω στον ανθό τους έστηναν χορό οι μέλισσες,το καλοκαίρι τα τζιτζίκια και τόν χειμώνα οι κούρνοι τσιμπολογούσαν τα λίγα ξερά αμύγδαλα που είχαν ξεφύγει της συγκομιδής.

Είχε πολλά δωμάτια.Με εντυπωσίαζαν οι χρυσοί καθρέφτες, και τα πολλά ασημικά που άστραφταν πάνω στα δαντελένια τραπέζια. Οι μπουφέδες με τους φωκάδες γεμάτοι τρουφάκια και βενιζελικά τυλιγμένα σε ζάχαρη χοντρή,κρυσταλιζέ και στα βάζα γυάλιζαν τα γλυκά του κουταλιού. Η γυναίκα που το φρόντιζε, η γλυκιά μας
Κασσιανή, ήταν άφθαστη νοικοκυρά, μας αγαπούσε και μας φρόντιζε ιδιαίτερα.
Μου ζέσταινε την ψυχή το λουλουδιαστό καθιστικό, που ήταν λουσμένο στον απογευματινό χειμωνιάτικο ήλιο. Κάπου κάπου ένας κούρνος έκραζε τη λησμονιά του στην κοντινή αμυγδαλιά.

Μου άρεσε πολύ να ακούω τις συμβουλές και τις παλιές ιστορίες αυτής της αρχοντογυναίκας, με τα φουσκωτά μάγουλα,τον ενισχυμένο και καλό τυλιγμένο κότσο,που αγκάλιαζε οριζόντια το σβέρκο της.Ο πλούσιος μπούστος της ήταν αρματωμένος χρυσές αλυσίδες με ολόχρυσο καπακωτό ρολόι, στολισμένο με ρουμπίνια, που έπεφτε πάνω σε πολύτιμες δαντέλες των κομψότατων φορεμάτων της εποχής.
Ο τεράστιος ασημένιος δίσκος με τα χερούλια, που η γελαστή Κασσιανή με τα ροδοκόκκινα μάγουλα και την ψιλή περμανάντ στα μαλλιά, ερχόταν στα μισά της επίσκεψης,
ήταν αυτό που περιμέναμε ανυπόμονα οι δυο αδερφούλες ντυμένες στην πέννα. Το κέρασμα δηλαδή.
Ως να ρθει, από αμηχανία πηγαινοφέρναμε τα ποδαράκια μας πέρα δώθε με τα απαστράπτοντα λουστρινένια παπουτσάκια.
Εκείνο που μας άρεσε πολύ ήταν τα βελιζενικά που κατ´εξαίρεση η θεία Ελένη τα τύλιγε σε ζάχαρη χοντρή κρυσταλιζέ κι όχι σε γλάσο.

Τουναντίον η αμυγδαλόπιτα ήταν γλασαρισμένη με λευκό γλάσο . Οι σαμσάδες όλο αμύγδαλο λευκό και η κοπενχάγη πάντα λαχταριστή.

Τα κρυστάλλινα πιατάκια και τα ασημένια μαχαιροπήρουνα τα χειριζόμασταν με ειδική προσοχή και επιμέλεια κάτω από τον αυστηρό έλεγχο της μαμάς. Έπρεπε να συμπεριφερόμαστε άψογα σε τέτοιες περιπτώσεις για να εισπράττει επαίνους η μάνα Κυρά- Λένη.

Άφησε τα παιδιά ελεύθερα Ελένη μου,ακουγόταν η τρεμουλιαστή φωνή του θείου Λευτέρη που ήταν βυθισμένος στη λουλουδιαστή του πολυθρόνα και με τη βοήθεια ενός μονόκλ διάβαζε…πάντα διάβαζε.Ήταν αρχοντάνθρωπος ο θείος Λευτέρης. Λεπτός και σοβαρός. Η ευθυτένειά του είχε αρχίζει να λυγίζει πια, κάτω από το μαύρο κουστούμι, στολισμένο πάντα με παπιγιόν που έδενε θαυμάσια με το διακριτικό λευκό του μουσάκι. Θύμιζε τον Ελευθέριο Βενιζέλο και απορούσα πως επέτρεψε η αρχοντιά του το Ελευθέριος να του το κάνουν Λευτέρη
Μπράβο Ελένη μου …καλομαθημένα τα κορίτσια σου έλεγε η θεία Ελένη και η ανηψιά δεν ήξερε πως να συμμαζέψει τα χείλια της πάνω από τα αυτιά της. Ήταν αγένεια κι αυτό,να γελάς δηλαδή με ανοιχτό το στόμα….

Πέρασαν χρόνια…γλέντησαν οι χαρές στο αρχοντικό…οι γάμοι τα βαφτίσια…ως που το σπίτι έπεσε σε κόμμα …

Χθες, εκείνος ο κούρνος που είχε ξεμείνει στην αμυγδαλιά, θυμήθηκε να ζωντανέψει την αρχοντιά στον Πήγαδο…
«Γελάστε τραγουδείστε τον τον τόπο μας παιδιά μου.
Επιτρέπεται και με το στόμα ανοιχτό» είπε ο Κούρνος …κι έγινε φεστιβάλ να μας αφήνει πάντα με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό ‼️‼️‼️‼️‼️

LimnosNea.gr Στη Φωτογραφία φαίνεται καθαρά το αρχοντικό που αναφέρεται στο κείμενο. το οποίο δεσπόζει στην πλατεία του Πήγαδου.

Δείτε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Back to top button