Παν τα νιάτα, παν τα κάλλη, δεν ξαναγυρίζουν πάλι

Παν τα νιάτα, παν τα κάλλη, δεν ξαναγυρίζουν πάλι

 Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

 Όταν περνούν τα χρόνια συχνά αναπολούμε τα νιάτα μας, τότε που ήμασταν νέοι, δυνατοί, γεμάτοι όνειρα και σχέδια για τη ζωή. Και πολύ συχνά ακούμε για κάθε είδους ανταμώματα. Οι απανταχού Σαρακατσάνοι, Θρακιώτες, Πόντιοι, Βλάχοι, Ανατολικορωμυλιώτες, Κρητικοί, Μικρασιάτες, Καταφυγιώτες – όλος ο κόσμος, μια φορά το χρόνο συναντιόνται σε ένα όμορφο μέρος. Από νωρίς, το χειμώνα κανονίζουν να πάρουν την κανονική τους άδεια και έρχονται όλη η οικογένεια από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ένα άλλο πολύ συνηθισμένο αντάμωμα είναι και τα πανηγύρια σε κάθε χωριό, συνήθως το μήνα Αύγουστο. Αυτά τα οργανώνει ο τοπικός πολιτιστικός σύλλογος στην πλατεία του χωριού, της εκκλησίας ή το γήπεδο, και συμμετέχουν χορευτικά τμήματα με παραδοσιακές στολές, ορχήστρα και παραδοσιακά όργανα (κλαρίνο, λύρα, γκάιντα, νταούλι, ακορντεόν, βιολί κλπ.). Και, φυσικά, δεν λείπουν τα σουβλάκια, μπιφτέκια, οι σούβλες και οι μπύρες.

Τώρα με το Ιντερνέτ και το Facebook είναι πολύ εύκολο να βρεις και να επικοινωνήσεις με παλιούς συμμαθητές ή με εκείνους που υπηρέτησες στο στρατό πριν από πολλά – πολλά χρόνια. Κι ακόμα πιο εύκολο είναι να οργανωθεί ένα αντάμωμα – reunion όπως λέγεται στα Αγγλικά.

Έτσι λοιπόν κι εμείς οι παλιοί συμμαθητές αποφασίσαμε να κάνουμε μια συνάντηση, ένα τέτοιο reunion. Το πρόβλημα ήταν ότι μετά από τόσα χρόνια, πάνω από 40, μερικοί δεν ήλθαν καθόλου γιατί είχαν αποδημήσει εις Κύριον. Αλλά και οι άλλοι που ήλθαμε είχαμε αλλάξει τόσο πολύ, που ήμασταν αγνώριστοι. Οι παλιές όμορφες λυγερές τσαχπίνες κοπέλες ήταν τώρα δυσκίνητες γιαγιάδες με ρυτίδες, άσπρα μαλλιά και αρθριτικά. Τα νεαρά παλικάρια με το πυκνό μαύρο μαλλί, τώρα ήμασταν παππούδες με γκρίζα μαλλιά, φαλακρίτσα και κοιλίτσα.

Η συνάντηση αυτή προσωπικά για μένα ήταν μια ευκαιρία να ξαναδώ μια συμμαθήτρια με την οποία όλα τα αγόρια ήμασταν ερωτευμένοι. Ας πούμε ότι την έλεγαν Ελένη. Άλλο ήταν το πραγματικό της όνομα, αλλά στην ομορφιά, στη φαντασία, και στις φαντασιώσεις μας, ήταν η ενσάρκωση της μυθικής Ωραίας Ελένης, που ερωτεύτηκε ο Πάρις με τη βοήθεια της Αφροδίτης – στη γνωστή ιστορία με το χρυσό μήλο. Η Ελένη, λοιπόν, η παλιά συμμαθήτρια μου, ήταν ένα αιθέριο πλάσμα: λεπτή, λυγερή, μ΄ ένα ανάλαφρο περπάτημα. Σε κάθε κίνηση του κορμιού της, τα πράσινα μάτια και τα καστανόξανθα μαλλιά της σκορπούσαν ανταύγειες που αιχμαλώτιζαν την καρδιά μας.

Αυτά μόνο μπορούσαμε να δούμε, γιατί όλα τα υπόλοιπα κάλλη της ήταν σεμνά καλυμμένα κάτω απ’ το μακρύ φόρεμα, την σχολική ποδιά που έφτανε μέχρι τον αστράγαλο.

Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι εκείνο το σεμνό ντύσιμο, που δεν αποκάλυπτε σχεδόν τίποτα, ήταν πολύ καλύτερο απ’ το σημερινό. Τα κορίτσια και οι γυναίκες σήμερα τα έχουν βγάλει όλα στη φόρα και δεν άφησαν σχεδόν τίποτα για την αντρική φαντασία. Διότι, καλά να έχουν ωραίο και νεανικό σώμα, αλλά μερικές που είναι στην ηλικιακή ομάδα 60+ νομίζουν ότι βρίσκονται ακόμα στο άνθος της ηλικίας τους, ενώ άρχισαν να σιτεύουν. Επικαλούνται μάλιστα την παροιμία «Η παλιά κότα έχει το ζουμί» και το τραγουδάκι «Οι εξηντάρες ίσον με δύο εικοσάρες…».

Εξάλλου, εκείνη την εποχή δεν είχαμε τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες που έχουν σήμερα για επαφές οι νέοι, αγόρια και κορίτσια, με τις τηλεγνωριμίες, τα μπαράκια κλπ. Μόνο την Κυριακή στην βόλτα που κάναμε στον κεντρικό δρόμο της πόλης, από μακριά κανένα βλέμμα, κι οι πιο τολμηροί κανένα ραβασάκι, ή, το πολύ-πολύ, ένα κρυφό ραντεβού στα κλεφτά στο πάρκο. Τα χρόνια όμως πέρασαν, σκορπιστήκαμε, ο καθένας πήρε το δρόμο του και χαθήκαμε. Παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, παιδιά και εγγόνια. Πολλοί έφυγαν για άλλες πόλεις, άλλοι στο εξωτερικό, και χάθηκαν τα ίχνη μας.

Ο πρώτος έρωτας, όμως, ποτέ δεν ξεχνιέται. Όποτε ο νους μου γύριζε στα περασμένα, πάντα θυμόμουν την όμορφη εκείνη συμμαθήτρια, με την οποία ήμουν ερωτευμένος, αλλά δεν είχα ποτέ την τύχη να με ερωτευτεί κι εκείνη, και να τη γνωρίσω από κοντά, να ολοκληρώσουμε τον έρωτα μας.

Και, ξαφνικά, μετά από τόσα χρόνια, την είδα μπροστά μου!

– Πού βρίσκεσαι; Τι κάνεις; Την ρώτησα.

– Υποφέρω από αρθριτικά, έχω και πίεση, χοληστερίνη, έχω πρόβλημα με τη μέση, πονάει το γόνατο…

Άλλα πράγματα περίμενα να πούμε όταν θα ξανασυναντιόμασταν κάποτε, πιο ρομαντικά… Μετά από τόσα χρόνια ίσως θα μπορούσα, ανάμεσα σε σοβαρό και αστείο, να της πω επιτέλους πόσο ερωτευμένος ήμουν κάποτε μαζί της. Μου κόπηκε όμως η φόρα. Η ωραία μου Ελένη ήταν τώρα αγνώριστη, ένας άλλος άνθρωπος, δυσκίνητη, ρυτιδωμένη, μια γιαγιά με γκρίζα μαλλιά. Και το μόνο που την ενδιέφερε, ήταν τα αρθριτικά της και τα 10 διαφορετικά φάρμακα που έπαιρνε.

– Πώς έγινες έτσι; με ρώτησε κι αυτή. Εσύ είχες, θυμάμαι, μαύρα πυκνά μαλλιά, ήσουν αδύνατος, και τώρα σε βλέπω με φαλάκρα… με κοιλίτσα…

Ο χρόνος, ο αδυσώπητος πανδαμάτορας χρόνος, μάς είχε κάνει και τους δυο αγνώριστους. Τώρα συνειδητοποίησα αυτό που λένε, ότι την ηλικία ενός ανθρώπου μπορείς εύκολα να την καταλάβεις, από αυτά που συζητάει με συνομήλικους:

15 – 25 ετών, το κύριο θέμα είναι ο έρωτας, η μουσική και ο χορός.

25 – 55 για χρήματα, δουλειές, οικογένεια, καριέρα, σπίτια, αυτοκίνητα, εξοχικό.

Πάνω από τα 60: για τη σύνταξη, για προβλήματα υγείας, γιατρούς, αρθριτικά, πίεση, φάρμακα…

Καλά είναι τα ανταμώματα και τα reunion, αλλά αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση. Όπ