Πως να της μιλήσω, πως να της το πω;

Μάιος 1977 στο Μεγάλο Πεύκο.

-Στρατιώτης Παλάντζας Ευθύμιος

-Διατάξτε κυρ Λοχαγέ.

-Παίρνεις μετάθεση για Λήμνο,στο τάγμα Εθνοφυλακής  285.αι φτάνουμε στην άγνωστη Λήμνο ,βράδυ στην Μύρινα.

Μας παραλαμβάνουν στρατιωτικά οχήματα{καναδέζες}  .

Δυό βδομάδες στο Καρπάσι, και μετά στο Λόχο, ο οποίος ήτανε σε μια απόθήκη στο χωριό Ατσική, όπου τώρα είναι η πλάστιγγα του Συνεταιρισμού. Σε ένα ύψωμα του χωριού χτίζονταν το στρατόπεδο.

Τοπίο ερημικό βγαλμένο λες από ταινίες του κινηματογράφου.

Έξοδος στην πλατεία του χωριού, όπου αργά το απόγευμα   τα

καφενεία- ταβέρνες, του Κόμνα, του Μπεκρή, και της Βεργίνας,

γέμιζαν  από   στρατιώτες,    και φιλόξενους    ντόπιους   ανθρώπους.

Και ένα πρωί φθινόπωρο του 77, στο μαγειρείο του λόχου, όπου σήμερα λειτουργεί σαν κομμωτήριο στα πενήντα με τριάντα μέτρα στον  ίδιο δρόμο, ζούσε το κορίτσι με τα μακριά μαλλιά που άλλαξε ριζικά την ζωή μου.

Το έβλεπα να περνά και να πηγαίνει στον Άη Γιώργη,

και το βέλος τού Θεού  του Έρωτα να μπαίνει όλο

και ποιο βαθιά στην καρδιά μου.

Πώς όμως να της μιλήσω; Πώς να της το πω;

Χειμώνας ο αέρας να λυσσομανά,

και παίρνω την απόφαση να της το γράψω,

Μαρούλα Σ αγαπώ.