Πού πήγε το λάδι;
Πού πήγε το λάδι;
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Στην επικαιρότητα βρίσκεται η μεγάλη ανατίμηση του ελαιόλαδου σε συνδυασμό με την μειωμένη φετινή παραγωγή ελιάς στη χώρα μας λόγω ακαρπίας. Στην επικαιρότητα και η ταινία με τίτλο ΤΟ ΚΑΝΟΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ, η οποία έχει θέμα επίσης το ελαιόλαδο, με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο “Πού πήγε το λάδι;”.
Είναι μια ελληνική κωμική ταινία του 1968 με θέμα: τη συμπεριφορά των Ελλήνων όταν βρίσκονταν την περίοδος της Κατοχής υπό ξένο ζυγό. Εξελίσσεται στο νησί Σύρος που ήταν υπό Ιταλική κατοχή το 1943 με μια νταμιζάνα λάδι, που προοριζόταν για την επάλειψη του ρολογιού της εκκλησίας, το οποίο είχε σταματήσει και χρειαζόταν λάδωμα. Ο Ιταλός διοικητής του νησιού (Γιώργος Δάνης) προσπαθεί μάταια να επιβληθεί στους κατοίκους που χλευάζουν τις ιταλικές δυνάμεις κατοχής και συχνά σκαρώνουν έξυπνες φάρσες σε βάρος τους.
Ο Ιταλός διοικητής του νησιού δεν αντέχει τις σκηνές αδιαφορίας και εγκατάλειψης που αντικρίζει απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το νησί κατά τη διάρκεια της καθημερινής πεζοπορίας-επιθεώρησης που πραγματοποιεί εκεί. Προκειμένου να αφυπνίσει και να κινητοποιήσει τους κατοίκους από την αδιατάρακτη ραστώνη τους, αποφασίζει να διαθέσει μια μεγάλη μπουκάλα (νταμιζάνα) γεμάτη λάδι, ώστε να επιδιορθωθεί και να επαναλειτουργήσει το ρολόι της εκκλησίας στην κεντρική πλατεία.
Ο στόχος είναι διπλός: η αφύπνιση του πληθυσμού, με παράλληλη υπόμνηση του ποιος είναι ο φορέας εξουσίας στο νησί. Όμως, οι ντόπιοι τα ακυρώνουν όλα αυτά: το λάδι περνά από χέρι σε χέρι, με κάθε παραλήπτη να κατακρατά για δική του χρήση ένα μέρος του λαδιού, φροντίζοντας παράλληλα να μεταγγίσει το εναπομένον λάδι σε μικρότερο δοχείο. Ο διοικητής διεξάγει έρευνα για τη μη επαναλειτουργία του ρολογιού ρωτώντας κάθε φορά «τι έγινε το λάδι;», για να καταλήξει στη συγκέντρωση των διαδοχικά μειούμενων σε χωρητικότητα δοχείων που χρησιμοποιήθηκαν, στη θέα των οποίων, μη αντέχοντας άλλο, πέφτει «ξερός».
Ακολουθήστε το