Συγκλονιστικό ! Η Πρωτοχρονιά του Λημνιού μετανάστη

Του Παναγιώτη Σφυρή

Ο πατέρας μου έζησε στη Γερμανία 8 χρόνια μετανάστης , πολύ δύσκολα χρόνια στο ξένο μέρος, και για μας στο νησί με τη μητέρα μου και τον Ηλία .

Μανώλης: Παραμονή πρωτοχρονιάς, βρέθηκα στο τέλος της δεκαετίας του ’60, να τριγυρνώ στο Αμβούργο. Όλοι οι φίλοι είχαν κατέβει στην Ελλάδα. Εκείνη την παραμονή, από ενωρίς ψιλοχιόνιζε και προς το απόγευμα χώθηκα σε έναν κινηματογράφο να περάσω την ώρα μου αλλά να ζεσταθώ κιόλας. Όταν βγήκα, το χιόνι είχε απλωθεί στους δρόμους και οι ντόπιοι χαρούμενοι με τα ψώνια στα χέρια τους κατευθύνονταν σπίτια τους. Στάθηκα σε μια καντίνα, πεινούσα και προμηθεύτηκα ένα λουκάνικο με πατάτες τηγανητές . Πήρα κι εγώ το δρόμο για το σπίτι μου. Καθ ‘ οδόν χαιρέτισα τον ιδιοκτήτη του ψιλικατζίδικου . Μου έγνεψε να περάσω μέσα. Πλησίασα απορημένος και ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν με πρόσφερε μια μηλόπιτα . «Schöne Ferien» είπε χαμογελαστός και με χάιδεψε τον ώμο. Τα είχα χαμένα, δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Έφτασα στο σπίτι και αντίκρισα στο ισόγειο από το παράθυρο το στολισμένο δέντρο της ισπανίδας. Δεν πρόλαβα να διαβώ ξεπρόβαλε με ένα αχνιστό πιάτο. Ξανά ευχές, ξανά εκείνος ο κόμπος στο λαιμό. Ανεβαίνοντας τις σκάλες, συνάντησα τον αυστηρό ιδιοκτήτη του διαμερίσματός μου. Ευτραφής, με το πολύχρωμο φουλάρι του και κρατώντας από το λουρί την αγαπημένη του σκυλίτσα, ετοιμάζονταν να ανοίξει με τα κλειδιά του. Στα χέρια του κρατούσε μία πλαστική σακούλα με κρασιά. Μου χαμογέλασε και μου πρόσφερε ένα μπουκάλι. Ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω. Του έσφιξα το χέρι και συνέχισα να ανεβαίνω τις σκάλες αναστατωμένος. Σε λίγο, καθισμένος στην μικρή κουζίνα, απολάμβανα την σπεσιαλιτέ, το υπέροχο κόκκινο κρασί, και κοίταζα με έπαρση την μηλόπιτα. Έξω το χιόνι συνέχιζε να πέφτει και φάνταζε χρυσό στον κίτρινο φωτισμό του δρόμου. Υπήρχε μια υπέροχη ησυχία και ξεφώνισα με δύναμη. « Καλή χρονιά ρε!!!» Αλλά περισσότερο έμοιαζε με λυγμό.

Μπορεί. ….

Εύχομαι καλή χρονιά με υγεία , αγάπη και ευτυχία σε όλους!!!!