Τα Χριστούγεννα της μικρής Όλγας

Τα Χριστούγεννα της μικρής Όλγας

της Δέσποινας Παπαδοπούλου

«Που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί; 

                                Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν»

                                                       Κώστας Βάρναλης «Οι πόνοι της Παναγιάς»

Διανύουμε τον μήνα Δεκέμβριο, τον πρώτο μήνα του χειμώνα και βέβαια τον μήνα των Χριστουγέννων. Μετά από μια σειρά διαδοχικών εορτών ο μήνας αυτός μας φέρνει τα Χριστούγεννα και όλοι, μικροί και μεγάλοι περιμένουμε να γιορτάσουμε την γέννηση του Χριστού. Νιώθουμε να μας πλημμυρίζουν συναισθήματα της αγάπης, της ευσπλαχνίας και της αλληλεγγύης προς τον αδύναμο συνάνθρωπο. «…Μού ΄δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

 «Είδες – μου λέει – γεννήθηκε ἡ ευσπλαχνία…».Τάσος Λειβαδίτης, η «Γέννηση»

Πριν δύο χιλιάδες και εικοσιένα χρόνια ένα βρέφος γεννήθηκε στην Βηθλεέμ μέσα σε ένα στάβλο, σπαργανωμένο μέσα σε μια φάτνη, σε ένα παχνί όπου τρώνε τα ζώα, που με την ανάσα τους ζέσταιναν τον νεογέννητο Ιησού. Το Θείο Βρέφος συνέλαβε η Μητέρα -Παναγία με υπερφυσικό τρόπο και ήρθε στον κόσμο για να φέρει την χαρά, την αγάπη, την ειρήνη και την ευδοκία ανάμεσα στους ανθρώπους. (…ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ός έστι Χριστός Κύριος, εν πόλει Δαυίδ, και τούτο υμίν το σημείον: ευρήσετε βρέφος εσπαργανωμένον, κείμενον εν  φάτνη….δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία… Λουκάς Β’ 11-12-14).

Εύκολα αντιλαμβανόμαστε τον συμβολισμό αυτού του γεγονότος, τον Υιό του Θεού, δηλαδή τον ίδιο τον Θεό, να γεννιέται μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες χωρίς ίχνος χλιδής και αλαζονείας, αλλά σε έσχατη φτώχεια και  ταπεινότητα. Γύρω Του, λουσμένοι στο φως Του, βρέθηκαν άνθρωποι ταπεινοί, βοσκοί που φύλαγαν τα πρόβατά τους. Εκεί ταξίδεψαν από μακριά και οι σπουδαίοι τρεις Μάγοι για να προσκυνήσουν τον «Ήλιον της δικαιοσύνης και την εξ ύψους ανατολήν» (απολυτίκιο Χριστουγέννων), προσφέροντας τα δώρα τους, «Χρυσόν, Λίβανο και Σμύρνα» (Ματθαίος Β 2-12). Εμείς όμως, δυο χιλιάδες χρόνια μετά, τι έχουμε να Του προσφέρουμε; Μόνο φωτιά κι αστροπελέκι, θάνατο και δυστυχία, φυλετικές αλλά και κάθε μορφής διακρίσεις, μισαλλοδοξία, προσφυγιά και ξεριζωμό, αυτά είναι τα δικά μας «δώρα». Κι ενώ το μήνυμα της αγάπης δεν βρίσκει τόπο και χρόνο να σταθεί και να ευδοκιμήσει, παντού στη γη συνεχίζουν να στήνονται σύγχρονες «φάτνες» γεμάτες φτώχεια, πόνο, θλίψη και σκοτάδι.

Σε μια τέτοια «φάτνη» βρέθηκε κι εκείνο το κοριτσάκι των μόλις οχτώ χρονών, η Όλγα, εκείνο το απόγευμα της δέκατης έβδομης μέρας του Νοέμβρη. Πόσο τραγική σύμπτωση, η μικρή Όλγα έχασε τη ζωή της την ημέρα που πριν 48 χρόνια κάποια παιδιά, «ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια, Γ. Ρίτσος» αντιστάθηκαν και έδωσαν τη ζωή τους για ελευθερία και δικαιοσύνη. Το τραγικό γεγονός απασχόλησε τα δελτία ειδήσεων και τα μέσα ενημέρωσης για όσο το απαιτεί η δημοσιογραφική επικαιρότητα και πάει, αυτό ήταν, πέρασε, ξεχάστηκε. Θεέ μου, πόση αναλγησία και εγκληματική αδιαφορία μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη ύπαρξη. Κάποιοι άνθρωποι, υπεύθυνοι του χώρου αλλά και περαστικοί να βλέπουν ένα παιδί να σφηνώνεται στην μεταλλική καγκελόπορτα του εργοστασίου στο Κερατσίνι και να το προσπερνούν ή να το αντιμετωπίζουν σαν ένα άδειο σακί σκαλωμένο στα κάγκελα! Δεν μάθαμε όμως ποτέ ούτε τον ιδιοκτήτη του ούτε τον υπεύθυνο. Το αγνόησαν και το προσπέρασαν επειδή το χρώμα του δέρματος ήταν πιο σκούρο ή για οποιαδήποτε άλλη διαφορετικότητα που δεν ταίριαζε στην αποδεκτή «κανονικότητά» μας; Υπάρχει δικαιολογία για κάτι τέτοιο; Και βέβαια όχι. Ένα είναι σίγουρο: πως ένα οχτάχρονο κοριτσάκι δεν θα ζήσει ποτέ ξανά τα Χριστούγεννα, κανένας Άγιος Βασίλης ποτέ πια δεν θα το έχει στη λίστα του για ένα μικρό δωράκι, για μια μικρούλα χαρά. Κι εμείς όλοι, θεατές καθημερινών δραμάτων, «δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα;». Για να θυμηθούμε κι ένα στίχο του μεγάλου ποιητή Κ. Βάρναλη που στις 16 Δεκέμβρη του 1974 έφυγε για το τελευταίο ταξίδι.

Δυστυχώς όσα φώτα και λαμπιόνια κι αν ανάψουμε στον σύγχρονο πολιτισμό μας συνεχίζουμε να ζούμε μέσα στο σκοτάδι.

Όμως Χριστούγεννα έρχονται, και ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ένα φως αναμμένο, αυτό που ζεσταίνει τις καρδιές, το φως της Αγάπης. Γιατί η Αγάπη μπορεί να κάνει το Όνειρο, την Ελπίδα αλλά και το «Θαύμα» πραγματικότητα. Και είναι αλήθεια πως όλα αυτά είναι απαραίτητα στη ζωή μας για να γίνει πιο υποφερτή ιδιαίτερα σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Ας κρατήσουμε λοιπόν την λέξη Αγάπη, μια λέξη σπουδαία με πολύ βαρύ περιεχόμενο, που για να το σηκώσουμε χρειάζεται ώμους απαλλαγμένους από τα βάρη της φιλαυτίας, του εγωισμού και του εγωκεντρισμού μας.

Ο Απόστολος Παύλος έχει συνθέσει έναν υπέροχο ύμνο της Αγάπης στην Α Επιστολή  προς Κορινθίους κεφ. ΙΓ . Αξίζει να προσέξουμε κάποιους στίχους:

«Εάν τας γλώσσας των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχων, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.

…εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.

….η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί…η αγάπη ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής…ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία…..

…νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη.»

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ -ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Δέσποινα Παπαδοπούλου

Σημείωση: η φωτογραφία είναι του Λαρισαίου φωτογράφου Βαγγέλη Κουσιώρα από καταυλισμό Ρομά στην περιοχή του Τυρνάβου (2018)