Τα μυστικά της άνοιξης (…Στη γειτονιά μου έχει μια κορομηλιά, μια αμυγδαλιά και μια βυσσινιά.)

Τα μυστικά της άνοιξης

Γράφει  o Θόδωρος Δημητριάδης

  Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ανθίζουν και βγάζουν χιλιάδες λευκά και ροζ λουλούδια σαν πανέμορφες νυφούλες. Ακριβώς αυτές τις μέρες. Ούτε πιο νωρίς ούτε πιο αργά. Με Αγγλική συνέπεια δευτερολέπτου. Πρώτα ανθίζει η αμυγδαλιά και μετά ειδοποιεί τις άλλες δύο να ανθίσουν κι αυτές. Λένε σε όλους ότι πέρασε ο βαρύς χειμώνας κι έφτασε η άνοιξη.

 Εγώ, που νομίζω ότι τα ξέρω όλα, ξεχνώ πολύ εύκολα:

Τι φάγαμε χτες

Πού πάρκαρα το αυτοκίνητο

Πότε πρέπει να κάνω σέρβις το αυτοκίνητο

Πότε λήγει ο λογαριασμός της ΔΕΗ

Πού ξέχασα την ομπρέλα

Αν πήρα τα χάπια για την πίεση

Αν έκλεισα το μάτι της κουζίνας

Πότε είναι τα γενέθλια της γυναίκας μου,  κ.ά.

Και διερωτώμαι:

Αυτές, πώς το ξέρουν; Τι είναι αυτό που τις παρακινεί; 

Ποιο ρολόι τις το θυμίζει;

Πού ήταν κρυμμένα μέσα τους τα μπουμπούκια;

Πώς δεν κάνουν λάθος και δίνουν πάντα το ίδιο, το δικό τους χρώμα στα λουλούδια τους; Και το ίδιο ξεχωριστό άρωμα.

Πώς το ξέρουν ότι πρέπει να πετάξουν πρώτα τα μπουμπούκια και ύστερα τα φύλλα και τους καρπούς;

Κι αυτά τα μπουμπούκια, βάσει ποιού σχεδίου ή καλουπιού παίρνουν αυτό το υπέροχο σχήμα;

Εκτός από την αμυγδαλιά, την κορομηλιά και τη βυσσινιά, βλέπω και τις μέλισσες που πετάνε από λουλούδι σε λουλούδι και τρυγούν τους χυμούς. Και διερωτώμαι:  Αυτές οι μέλισσες,

Από πού το έμαθαν ότι ήλθε η άνοιξη και άνθισαν τα δέντρα;

Όταν φύγουν από την κυψέλη τους, διανύουν μεγάλες αποστάσεις, χιλιόμετρα ολόκληρα, κι όλη μέρα τριγυρίζουν από δω κι από κει σε διάφορα περιβόλια και δέντρα. Όταν φορτωθούν τη γύρη, χωρίς να έχουν ραντάρ, πώς ξέρουν το δρόμο και γυρίζουν γραμμή πίσω στην κυψέλη, στη δική τους κυψέλη κι όχι σε κάποια άλλη;

Είναι και τα χελιδόνια, που καταφτάνουν κι αυτά τώρα την άνοιξη.

Και οι πελαργοί.

Και διερωτώμαι:

Ξεκίνησαν από τη μακρινή Αφρική.  Που τη βρήκαν τη δύναμη να πετάξουν τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα; Χωρίς GPS, περνούν πάνω από θάλασσες και στεριές, από χωράφια, περιβόλια, χωριά, ποτάμια και κόλπους, πάνω από νησιά και ξερονήσια, με αέρα και βροχή, χιλιάδες χιλιόμετρα χωρίς διάλειμμα, χωρίς παρκινγκ, χωρίς καφέ και ξεκούραση.

Και με αλάνθαστο τρόπο βρίσκουν τη δική τους φωλιά. Tην ίδια φωλιά κι όχι κάποια άλλη. Αυτήν που είχαν αφήσει πέρσι το φθινόπωρο όταν έφυγαν για να πάνε στην Αφρική.

Πώς το ξέρουν;