Θάλασσες Αυγούστου

Γράφει η Χριστινα Κάβουρα

Θάλασσες Αυγούστου

Ζεστές θάλασσες του Αυγούστου, γεμάτες από τη μαγεία ενός ώριμου καλοκαιριού και τη μελαγχολία του αποχωρισμού.

Κολυμπούσαν πάντα οι Λημνιοί ? Ερώτημα μάλλον δύσκολο, κάποιοι λίγοι σίγουρα κολυμπούσαν !

Συνήθως κατέβαιναν στη θάλασσα τον Αύγουστο. Άλλωστε τότε δεν είχαν ανακαλυφθεί τα «μπάνια του λαού» !!! Έρημες οι παραλίες του Αυγούστου, δώρο στις καράβες των παιδιών!

Μπορεί να μην κολυμπούσαν οι Καστρινοί αλλά γυάλευαν στο Ρωμέϊκο ή και στα Ρηχά, καμάκωναν χταπόδια, ξεκολλούσαν πεταλίδες από τους βράχους, ή έβγαζαν πλήθος αχινών ενώ κάποιοι μεγαλύτεροι ψάρευαν πάνω σε ένα αυτοσχέδιο καθισματάκι ή πάνω σε μια μεγάλη κοτρόνα !

Βέβαια οι γιαλοί μας στη Μύρινα δεν συγκρίνονταν ούτε στο ελάχιστο με τους γιαλούς του κόλπου του Μούδρου όπου αφθονούσε όλη η ενάλια ζωή, ακόμα και οι πίνες ήταν άφθονες, ενώ οι γιαλοί της Κούταλης έβριθαν από διάφορα «γκουρμέ» πλέον θαλασσινά !

Όταν μας πήγαιναν εκδρομή με το σχολείο γιαλεύαμε μετά το παιγνίδι γεμίζοντας τα ψάθινα καπέλα μας με καβουράκια και αχιβάδες !

Οι περισσότεροι γιαλοί μας γέμισαν ξαπλώστρες, άλλαξαν οι καιροί, οι άνθρωποι ταξιδεύουν ακολουθώντας την πορεία του ήλιου, ψάχνοντας παραλίες με μουσική, καφέδες και ξαπλώστρες, ψάχνοντας να βολευτούν αγναντεύοντας τη θάλασσα ενώ πλατσουρίζουν στα ρηχά !

Αναπολώ τα Ρηχά της Εδέμ εκεί όπου μια τεράστια χελώνα είχε χάσει κάποτε το δρόμο της και ξέμεινε σε μια μαγική παραλία με λεπτή άμμο προκαλώντας την έκπληξή μας !

(Ναι η εποχή της αθωότητας χαρακτηριζόταν και από εκπλήξεις!)

Στο νου μου γυρίζουν οι ζεστές θάλασσες του Αυγούστου μιας άλλης εποχής όπου τα θαύματα ήταν απλά και ίσως τα θεωρούσαμε και δεδομένα! Σήμερα με τα τόσα «θαύματα» της τεχνολογίας, μάλλον βρεθήκαμε στην άκρη της Εδέμ, μιας Εδέμ ενός πολιτισμού που όλο ζητά να αλλάξει χρώμα και στη θάλασσα!

Δεν αναγνωρίζω πια τα την παραλία των Ρηχών, τα Ρηχά της Εδέμ όπως την έχω αποκαλέσει πολλές φορές στα γραπτά μου, γιατί κάποτε προσωποποιούσε μια δική μου Εδέμ που είχε ξεμείνει στη γη ένας μικρός Παράδεισος όπου εμείς οι αυτόχθονες «κατασκηνώναμε» στα «Ρηχά» αυτού του εναπομείναντος Παραδείσου ! Προφανώς δεν φανταζόμασταν τις «βαθιές και πλατιές θάλασσες» ενός απολεσθέντος Παραδείσου, καλά ήταν και στα ρηχά !

Παίζαμε τον «μουτζούρη» σε μια καθαρότατη παραλία ενός μακρινού Αυγούστου, δεν είχε ανακαλυφθεί και το πλαστικό τότε, τουλάχιστον σε τέτοια έκταση, ώστε να «μουτζουρώνει» ασύστολα παραλίες και θάλασσες !

Μνήμες ανεξίτηλες και αγαπημένες που τις κουβαλάμε όλοι μας στην ψυχή μας γιατί όλοι οι νησιώτες σε όποιο χωριό και να ζούσαν είχαν δικό τους ένα κομμάτι θάλασσας! Σε νησί ζούσαμε και η θάλασσα ήταν πάντα ο ανοιχτός μας Ορίζοντας χωρίς να μας καταπιέζει ποτέ.

Γράμματα μαθαίναμε σε ένα «πλωτό» Γυμνάσιο που έβλεπε στη θάλασσα, ως και ο αυλόγυρός μας μύριζε θάλασσα !

Οι Ζεστές θάλασσες του Αυγούστου γυρίζουν στο νου μου ενώ ο ήλιος βασιλεύει απέναντι στο Άγιο Όρος, και για μια ακόμα φορά είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα στον κόσμο ολόκληρο, όταν θεϊκά χρώματα βάφουν θάλασσα και Όρος με μια δυναμική αποθέωση ενός αδιανόητου χρωστήρα.