Τι καλά που ζήσαμε και αυτή την εποχή !

Μπροστά μας το Λιμανάκι Μύρινας ασπρόμαυρο.  Τι καλά που δεν είναι Έγχρωμο. Βλέπω κάποιες  ταινίες του ασπρόμαυρου  Ελληνικού Κινηματογράφου,  που τις  χρωμάτισαν   και δεν συμφωνώ… Αφαιρούν ε δεν  προσθέτουν…

Το φανάρι  στο Λιμανάκι, που τότε το λέγανε και “Ενετικό”  γιατι είναι  από την εποχή της Ενετοκρατίας ,    είναι  λεπτό  και  πετρελαιοκίνητο,  όχι ηλεκτρικό .

Οι βάρκες  ξεκουράζονται και είναι όλες  ξύλινες. Τότε δεν υπήρχε  το πλαστικό να  το ανακυκλώνουμε.

Δεξιά τα κάγκελα,   ξύλινα και αυτά,  χώριζαν ένα  χώρο  οπου έφερναν οι βάρκες  τους επιβάτες από το βαπόρι που αγκυροβολούσε… Απο εκεί άρχιζε το Ταξίδι:  κοντινό ως τον  Αγιοστράτη και μακρινό  ως την Αυστραλία !

Στο βάθος η νέα προβλήτα,  που έκανε το “Λιμάνι  Μύρινας”,  με δεμένα   καΐκια ώσπου να στρώσει ο καιρός  και  να κινήσουν  για Καβάλα, Βόλο και Θεσσαλονίκη.  Για τον Πειραιά σπάνια. Ήταν  μακριά  και είχε  στη διαδρομή  τον Καβο Ντορο. Έτσι πολλές  φορές για να τον αποφύγουν προτιμούσαν να   πάνε “μέσω Χαλκίδος” και εμεινε φράση για αργοπορημένες   διαδρομές .

Τι καλά που ζήσαμε και αυτή την εποχή !

Η φωτογραφία ειναι από ανάρτηση του Μάρκου Ψαράκη, Μάρκο σε ευχαριστούμε !