Το αργοπορημένο πρώτο Χιόνι του 2023

6 Φεβρουαρίου, 2023

1 λεπτό ανάγνωση

Το αργοπορημένο πρώτο Χιόνι του 2023

της Δέσποινας Παπαδοπούλου

Χιόνι σήμερα, έστω και καθυστερημένο, μας ήρθε στα ύστερα του χειμώνα. Πέφτει σιωπηλό, άηχο, πυκνό, ανάλαφρο. Κρύβει πολλά, σκεπάζει ασχήμιες, θολώνει την μνήμη και την όραση, διεγείρει την ποιητική μας διάθεση, τα κάνει άραγε όλα αυτά ή τίποτε απ’ αυτά, ποιος το ξέρει;

Ο Κώστας Βάρναλης γράφει στο χρονογράφημά του «Το χιόνι» που δημοσιεύτηκε την 1^η Ιανουαρίου του 1942 στην εφημερίδα «Πρωία»:

«…και το χιόνι να πέφτει από τον ουρανό κι η καρδιά μου άρχισε να πετά. Τι ευτυχία! ….σαν αμέτρητα γιασεμιά κατέβαινε άηχο, γεμάτο πνεύμα, για να σταθεί στα δέντρα, στις στέγες στις κορφές…το χιόνι στενεύει τον ορίζοντα. Κι όλο το σύμπαν το κάνει μια φούχτα- μπορεί να χωρέσει στο χέρι σου. Σε μικρή απόσταση τα σπίτια, τα δέντρα, οι λόφοι σβήνουν και γίνονται άσπρος αέρας. Νομίζεις πως η πλάση καίγεται κι ένας πηχτός καπνός την έζωσε από παντού. Φωτιά! Και αόριστα σχήματα χωρίς όγκο, μονάχα γραμμές κι επιφάνειες άδειες, ξεχωρίζουν πού και πού. Αυτή η εξαΰλωση των πάντων, αυτός ο στροβιλισμός των πάντων προς τα πάνω(αντίστροφα με τη φορά του χιονιού) κάμνει την πεζή πραγματικότητα ποιητικόν όνειρο…»

Ο σημαντικός Ηπειρώτης ποιητής Μιχάλης Γκανάς γράφει στο ποίημά του που το αφιερώνει στον πρόωρα χαμένο ποιητή Χρήστο Μπράβο (από τη συλλογή Γυάλινα Γιάννενα):

«Μια τέτοια νύχτα, πριν από χρόνια,

κάποιος περπάτησε μόνος, δεν ξέρω πόσα

λασπωμένα χιλιόμετρα.

Νύχτα και συννεφιά χωρίς άστρα.

Ξημερώματα μπήκε στα Γιάννενα.

Στο πρώτο χάνι έφαγε, και κοιμήθηκε

τρία μερόνυχτα. Ξύπνησε απ’ το χιόνι

που έπεφτε μαλακά, στάθηκε στο παράθυρο

κι άκουγε τα κλαρίνα.

Πότε θαμπά και πότε δίπλα του,

όπως τα ’φερνε ο άνεμος.

Κι άκουσε μετά τη φωνή