Το χθες!

Χθες,  σήμερα,  αύριο

Το χθες!

Εποχή που παρήλθε,  μια εποχή που οι  νέοι – ίσως και οι  νεώτεροι – δεν την θυμούνται καν, μια εποχή που οι πιο νέοι την θεωρούν μάλλον ….. παλαιολιθική, για εμάς όμως  είναι μια εποχή αποτυπωμένη στη μνήμη μας,  στη ζωή μας,  στον τρόπο που διαχειριζόμαστε κάθε τι που μας αφορά.  Όσο και να εντασσόμαστε στο παρόν δεν παύουμε να θυμόμαστε, ίσως και να αναφερόμαστε στο παρελθόν,  άλλωστε η καλή μου φίλη η Βαρβάρα δεν παύει να μας θυμίζει ότι είναι αμαρτία να ξεχνάμε !

Η μνήμη, πολύ σοβαρή λειτουργία του εγκεφάλου μας !  Ίσως όταν λείπω από τη Λήμνο να μην θυμάμαι τόσο έντονα ότι μας καθόρισε όλους εμάς, ότι μας στοίχειωσε !  Όταν είμαι όμως εδώ σκέψεις και εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου, κάποτε όμορφες, κάποτε περίεργες ή ακόμα και απωθητικές.

Τότε μάλλον λειτουργούσαν αλλιώς οι άνθρωποι, ζώντας σε «δεμένες» γειτονιές  όπου εμείς τα πιτσιρίκια παίζαμε το βράδυ κλέφτες και αστυνόμους ενώ ο κάθε γείτονας ή γειτόνισσα μπορούσε να μας στείλει στον μπακάλη (υπήρχαν ακόμα τα μπακάλικα, τα σούπερ μάρκετ  τα είδαμε πρόσφατα)  ή στο περίπτερο για τσιγάρα, ή στο οποιοδήποτε θέλημα. Κάναμε πάντα θελήματα.

Τα αγόρια έφτιαχναν καράβες,  όσο το δυνατόν πιο όμορφες και πολύπλοκες,  που τις έπλεαν  υπερήφανα  στη θάλασσα όταν δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο με μια  ταλαίπωρη και  συνήθως απόλυτα κακοπαθημένη  μπάλα. Όλοι μας όμως γιαλεύαμε ή κολυμπούσαμε ή παίζαμε στην άμμο τον «χαλβά» ενώ οι μεγάλοι  τότε σπάνια κολυμπούσαν, δεν ήταν στο ημερήσιο πρόγραμμά τους !!!

Θυμάμαι μια ευτραφέστατη κυρία από τον Κορνό που κατέβαινε στη Μύρινα (τότε Κάστρο) για δουλειές  και ήθελε να δροσιστεί στη θάλασσα, βουτώντας με το μακρύ βρακί της  και το μεσοφόρι της, ενώ ο ναύτης που έκανε περιπολία  στο Ρωμαίϊκο την επέπληττε.  Δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να αγοράσει η Χριστιανή μαγιό, το έξοδο αυτό δεν ήταν στο πρόγραμμα,   χώρια που χωρίς το μεσοφόρι της θα αισθανόταν γυμνή !

Τι να πω για το σχολείο και τις απαγορεύσεις του ! Για την κορδέλα, την κάλτσα,  το πηλήκιο, την ποδιά και το μήκος της,  την σφαλιάρα στα αγόρια, τον παιδονόμο, την απαγόρευση της κυκλοφορίας και ένα σωρό άλλους περιορισμούς από τραγικούς έως γελοίους !

Επίσης εμείς τότε δεν είχαμε ούτε καν τηλεόραση είχαμε όμως την…. Αλάνα ! Οι γειτόνισσες  το απόβραδο έβγαζαν καρέκλες, σκαμιά, μαξιλάρια ή απλά κάθονταν στα πεζούλια δροσιζόμενες ανασκαλεύοντας  τα  νέα  της γειτονιάς,  λιγότερο τα νέα του νησιού  και ακόμα λιγότερο τα νέα του κράτους!

Τα κινητά ανακαλύφθηκαν πολύ αργότερα  και μάλλον άλλαξαν ριζικά την καθημερινότητά μας  όπως και την  όψη των πραγμάτων !

Σήμερα τα παιδιά έχουν αποκτήσει ένα σωρό ελευθερίες, μάλλον αδιανόητες τότε για  εμάς, είναι πολύ πιο αυτόνομα δείχνοντας μια έλλειψη σεβασμού σε όλους, θεωρώντας τους μεγάλους από άσχετους έως απολιθώματα μιας κοινωνίας που άλλαξε με γοργότατους ρυθμούς, μιας κοινωνίας που για δεκαετίες αρνιόταν να αλλάξει στο παραμικρό,  αλλά η προσπάθεια, ιδιαίτερα των γυναικών,  για περισσότερη αυτονομία και λιγότερη πατριαρχία έχει αποτελέσματα αν και μερικές φορές με βαριά τιμήματα.

Από τότε που οι γυναίκες βγήκαν στην αγορά εργασίας  άλλαξε και η δομή της οικογένειας, οι γυναίκες απέκτησαν  ελευθερίες, οι «θυσίες»  είναι σε κατάργηση και το «εγώ» όλων μας σε …. Άνοδο!

Με θλίβει όμως η βία των σημερινών παιδιών και η απομόνωσή τους ! Επειδή οι κοινωνίες έχουν αλλάξει και οι κίνδυνοι στο δρόμο είναι πια υπαρκτοί, αυτά τα παιδιά δεν θα μάθουν ποτέ το παιγνίδι στο σοκάκι, το αλογοκάλαμο, το ψωμί με  βρεγμένη ζάχαρη. Η όποια τους καταπίεση  εκδηλώνεται με βία και αυτό είναι  άσχημο και θλιβερό.

Και το φλερτ μέσα από τον υπολογιστή ή μέσω μηνυμάτων στο κινητό γίνεται !

Δύσκολη και η πορεία του έρωτα,  κατάντια κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Μπορεί τα σημερινά παιδιά ή κάποια από αυτά να έχουν ευαισθησίες, δεν θα φθάσουν ποτέ τη  δικιά μας αλληλεγγύη,  όπου η όποια βοήθεια ήταν δεδομένη.  Οι τάξεις στο Γυμνάσιο λειτουργούσαν αλλιώς και καθένας μας ήταν πρόθυμος να υπερασπιστεί και να βοηθήσει τον συμμαθητή του, το «μπούλινγκ»  ήταν εντελώς έξω από εμάς, βέβαια δεν είχε ανακαλυφθεί ούτε η λέξη του.

Παλιά τα προξενιά γινόταν από  τις αρμόδιες προξενήτρες και πολλά κορίτσια παντρεύονταν κάποιον που ούτε είχαν δει ποτέ ή έφευγαν για Αμερική, Αυστραλία ή Νότιο Αφρική μη χάσουν τον …. Πολύφερνο γαμπρό,  κάποιες φορές  μη τολμώντας  να αμφισβητήσουν τη γνώμη των γονιών τους !

Σήμερα τα  «προξενιά» γίνονται μέσα από το Facebook  ή άλλα ανάλογα κοινωνικά δίκτυα αποκλειστικά  από τους ενδιαφερόμενους ! Στις  πολλές  περιπτώσεις   όμως  – όπως και παλιά – η τύχη παίζει δύσκολα  παιγνίδια.

Πως θα εξελιχθεί όμως η ζωή μας αύριο ? Υπάρχουν κάποια στοιχεία άλλα αισιόδοξα άλλα απαισιόδοξα, αρκεί να μην καταρρεύσουν οι αρχές και οι αξίες  που καθόριζαν τη ζωή μας, τα σημερινά παιδιά  τα πολύ προστατευμένα με  τις πολλές απαιτήσεις και τα  «θέλω»  τους εύχομαι να μην φάνε πολλά «χαστούκια» στη ζωή τους,  λιγότερα ελπίζω απ’ όσα φάγαμε εμείς,  που θέλαμε να …. αλλάξουμε τον κόσμο. Μάλλον οι νέοι μας συνειδητοποίησαν  ότι ο κόσμος δεν αλλάζει και εν πολλοίς δεν ενδιαφέρονται και να τον αλλάξουν ! ίσως αυτή η  δυναμική  πρόοδος της τεχνολογίας  τους καλύπτει !