Το  «ΔΩΡΟ»

Το  «ΔΩΡΟ»

Γράφει (κάθε Παρασκευη ) η Χριστινα Καβουρα

Είχαν περάσει 50 χρόνια από την απελευθέρωση μετά  τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ο Πολωνός Δήμαρχος εκείνης της μικρής πόλης  ήθελε να το γιορτάσει  λαμπρά !  Ήταν καινούργιος Δήμαρχος και σχεδίαζε μεγάλες εκδηλώσεις θέλοντας να τιμήσει  τόσο την απελευθέρωση όσο και  τους ήρωες  εκείνων των δύσκολων και φρικτών ημερών !

Τότε κάποιος θυμήθηκε τη θυσία του Πολωνού Καθολικού Ιερέα που πήρε τη θέση  ενός νεαρού κατοίκου της πόλης τους και τουφεκίσθηκε στη θέση του.

Έτρεξαν λοιπόν να βρούνε  εκείνον τον νεαρό τότε  και ώριμο άνδρα  τώρα για να μιλήσει στην εκδήλωση για το μεγάλο εκείνο δώρο που πήρε !

Εκεί άρχισαν τα … δύσκολα !

Ο Γιαν άρχισε για πρώτη φορά να σκέπτεται επισταμένα  αυτό το δώρο !

Πήρε το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να υπάρξει στον πλανήτη μας και κανείς δεν ζήλεψε γιατί όλοι είχαν αυτό το δώρο !

Αλλά πως χρησιμοποίησε όμως αυτό το δώρο ?  Σ ΄ αυτόν  του χαρίσθηκε δύο φορές η ζωή, κάτι το θαυμάσιο  και απόλυτα  σπάνιο.  Τι έκανε όμως  αυτός για να  αξιοποιήσει αυτή τη ζωή που του χαρίσθηκε ?  Που κάποιος πέθανε στη θέση του,  ώστε  να ζήσει εκείνος και να κάνει κάτι καλό με τις επιπλέον μέρες που του δόθηκαν !

Αυτά τα «αλλά» είναι που σκοτεινιάζουν την πορεία !

Ανατέμνοντας για πρώτη φορά τη ζωή του σε βάθος δεν εύρισκε να είχε κάνει τίποτα το ιδιαίτερο που θα μπορούσε να είναι άξιο εκείνης της μεγάλης θυσίας !

Η ζωή του εξελίχθηκε όπως οι ζωές των περισσότερων ανθρώπων χωρίς μεγάλες ανατάσεις και χωρίς μεγάλες πτώσεις, γραμμική  με άλλα λόγια ίσωμα !

Πρώτη φορά που αισθάνθηκε την ενοχή,  αναλογιζόμενος ότι η ζωή του μάλλον είχε πάει στράφι,  κάποια μεγαλεπήβολα όνειρα που είχε δεν εκπληρώθηκαν ποτέ, αλλά και τα μικρότερα δεν τα υλοποίησε !

Που ήταν λοιπόν το λάθος ? Ίσως κάποια πράγματα που θα μπορούσε να είχε κάνει,  αλλά δεν τα έκανε, αναβάλλοντας από μέρα σε μέρα, και ξαφνικά είχαν περάσει ήδη 50 χρόνια από εκείνο το παγωμένο  χάραμα  που κάποιος άλλος τουφεκίσθηκε στη θέση του !

Η παγωνιά εκείνου του πρωϊνού  τρύπωσε στην ψυχή του, μνήμες φονικές σαν μαχαίρια τρυπούσαν τον εγκέφαλό του και η άδεια ζωή του περνούσε μπροστά από τα μάτια του σαν ταινία.

(Η ιστορία είναι πραγματική)

Κάποιες φορές όλοι μας κάνουμε έναν απολογισμό της ζωής μας, κάποιες φορές αναρωτιόμαστε για το δρόμο που πήραμε, αν πράγματι τον επιλέξαμε  ή  εμείς για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού μας έβγαλε ο δρόμος !

Και τα λάθη αυτού του δρόμου ?  Τι κάναμε για τα λάθη μας ? Απλά τα αποδεχτήκαμε και προχωρήσαμε  παρακάτω ?

Που πήγαν όλες αυτές οι μεγάλες ιδέες που κουβαλούσαμε στην αυγή των θαυμάτων ?  Αποφασίσαμε ότι ήταν πολύ μεγάλες για τα μέτρα μας ? Πολύ βαριές για να τις κουβαλάμε ?

Δύσκολοι οι απολογισμοί ιδιαίτερα κάποιες νύχτες με …. Αϋπνία !