Το παστίτσιο

Το παστίτσιο

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Όταν ήμουν μικρός η μαμά μου μού μάθαινε τρόπους καλής συμπεριφοράς, ιδίως όταν πηγαίναμε επίσκεψη σε κάποιο σπίτι:

–       Εάν έχει κάτι νόστιμο και σου προτείνουν να σού δώσουν να φας, όσο και να θέλεις να το πάρεις, εσύ θα λες όχι, θα αρνηθείς. Δεν πρέπει να δείξεις ότι είσαι πεινάλας, λαίμαργος, ούτε ότι εμείς στο δικό μας σπίτι δεν έχουμε όπως αυτοί. Για να μη γίνουμε ρεζίλι…

Εάν επιμένουν για δεύτερη και τρίτη φορά, εσύ πάλι θα συνεχίσεις να αρνείσαι, θα πεις “δεν πεινάω, μόλις πριν από λίγο έφαγα” και κάτι τέτοια. 

Μόνον εάν γίνουν πολύ φορτικοί και σε ρωτήσουν για 4η φορά, τότε μόνο θα το πάρεις.

Από τότε εγώ πάντα μετρούσα και παρακαλούσα να επιμένουν για 4η και 5η φορά…

Πρόσφατα με τη γυναίκα μου, η οποία είναι πολύ καλή μαγείρισσα, μπορώ να πω εφάμιλλη με τη μαμά μου, φιλοξενήσαμε εάν φίλο από την Αθήνα.

Είχε κάνει την σπεσιαλιτέ της, ένα μεγάλο ταψί παστίτσιο με μπόλικο κιμά και λαχταριστή ροδοκόκκινη κρέμα μπεσαμέλ.

Αφού φάγαμε και ήπιαμε, λίγο πριν ο φίλος μας αναχωρήσει, με πιάνει παράμερα και μου λέει εμπιστευτικά,

–       Ήταν όλα τέλεια. Τέτοιο παστίτσιο, ειλικρινά σου λέω, δεν έχω φάει στη ζωή μου! Μπράβο στη γυναίκα σου, εξαιρετική μαγείρισσα!

Είδα ότι περίσσεψε το μισό ταψί. Δεν της λες να το βάλει σε ένα μεγάλο τάπερ να το πάρω μαζί μου;

Εγώ θα λέω συνέχεια Όχι, δεν γίνεται, δεν είναι σωστό, δεν το παίρνω με τίποτα. Αλλά εσείς να επιμένετε πάρα πολύ. Εντάξει;