Λήμνος
Το συμπυκνωμένο και συγκρατημένο δάκρυ του ΚΥΡΙΟΥ Τσιόδρα;
Της Βαρβάρας Βαγιάκου - Βλαχοπουλου Σκέψεις Ποιός δε ράγισε χθες στο συμπνυκνωμένο και συγκρατημένο δάκρυ του ΚΥΡΙΟΥ Τσιόδρα; Ποιος δε μάτωσε πάνω στο κλονισμένο ΑΝΑΣΤΗΜΑ του,όταν με τόσο παράπονο μας καλούσε να αναβαθμίσουμε τις ψυχές μας και να δούμε το ύψος των ταπεινών ανεμώνων που έμειναν μόνες να κλαίνε πίσω απο τα κομβόι των νεκρών ; Τι ξεπεσμός αλήθεια Η συνείδηση που έπρεπε να ειναι ο οδηγός μας ,έπαιζε ρακέτες στις παραλίες ...Τα Φάληρα και τα Πασαλιμάνια γιόρταζαν ανθεστήρια... Τελικά δεν κλαίμε μόνο για τα κομβόι των νεκρών ...κλαίμε και για τον ξεπεσμό του πολιτισμού μας ,την ασυνειδησία του διπλανού μας ,που θέλει να μοιράζεται την λέξη ανθρωπιά και να λέγεται άνθρωπος . Ποιος ;ο μελλοντικός φονιάς της μάνας του; Του πατέρα του;του παππού και της γιαγιάς του; Του δικού μου;του δικού σου; ΟΧΙ πάντως του εαυτού του . Αυτός ειναι ήδη Ιούδας και δεν θα το μάθει ποτέ ...γιατί στις συνειδήσεις μας ειναι ήδη κρεμασμένος . Και μεις ,ενα τσουνάμι πόνος ....καλούμαστε κάθε ώρα και λεπτό ,εγκληστοι συνηδητά, ν´αναβαθμίζουμε τις ψυχές μας όλο και περισσότερο όλο ψηλότερα ...όλο ψηλότερα ,επωμιζόμενοι και το βάρος αυτών που δε γνωρίζουν πως ενα μερίδιο τους ανήκει .Μερίδιο που απαξιούν να το σηκώσουν .Τους εν δυνάμει φονιάδες . Αυτών που απαξιώνουν το ΕΡΓΟ των συνανθρώπων μας γιατρών και υγειονομικών που βρίσκονται στο μέτωπο του εχθρού και πολεμούν με νύχια και με δόντια τον μεγάλο εχθρό που ανυποψίαστα χτύπησε την ανθρωπότητα . Αγάντα Ρόμελ τον γολγοθά σου .. Ντρέπομαι να σας πω την καλημέρα μου σήμερα ...