Το βασίλεμα του νου

Το βασίλεμα του νου

Γράφει η  Χριστινα Κάβουρα

Γράφει ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές στα «εκατό χρόνια μοναξιάς»  για την επιδημία απώλειας μνήμης  που είχε πέσει στο Μακόντο, στο χωριό όπου εκτυλίσσεται η ιστορία. Σ’  όλα τα σπίτια είχαν γραφτεί «κλειδιά» για την απομνημόνευση αντικειμένων  αλλά και αισθημάτων, επίσης επιγραφές γέμιζαν τους τοίχους. Με ένα πινέλο βουτηγμένο στο μελάνι έγραφαν σ’ όλα τα πράγματα και εργαλεία το όνομά τους, σε κάποια και τη χρήση τους. Πόρτα, ρολόϊ, τηγάνι, αμόνι ! Στις μάντρες είχαν σημειώσει τα ονόματα ζώων και φυτών.

Κάπως έτσι ξεκινά το Αλτσχάϊμερ που κάποια χρόνια πριν δεν ξέραμε ούτε το όνομα αυτής της ασθένειας, που τώρα διαλύει εγκεφάλους και μετατρέπει ανθρώπους σε φυτά.

Παλιά στο χωριό τον Κορνό πρέπει να είχε άνοια ή Αλτσχάϊμερ μόνο ο Χειμωνέρης, κάτι που ήταν απλά γραφικό γιατί κανείς δεν ήξερε την ασθένεια ούτε την είχε υποπτευθεί καν. Ξεκινούσαν λοιπόν οι γυναίκες, τότε  στον πόλεμο του 1940 να επισκεφτούν τα ξωκλήσια στην χάρη του Αγίου. Πήγαινε λοιπόν η πομπή  των προσκυνητριών, συνήθως γυναίκες αφού οι άντρες έλειπαν στο μέτωπο,  από το χωριό στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας, με γαϊδουράκια, μουλάρια ακόμα και άλογα. Μαζί και ο γέρο Χειμωνέρης που συνέχεια ρωτούσε την κόρη του :

-Μαρίκα που πάμε ? Στην Αγιά Μαρίν’  πατέρα

Σε λίγο ξαναρωτούσε : Μαρίκα σε ρώτησα που πάμε ! Στ’  Αγιά Μαρίνη απαντούσε η κόρη.  Σε λίγο τα ίδια,  – Μαρίκα σε ρώτησα,  εμείς τώρα που πάμε ?  μέχρι που η Μαρίκα δεν άντεχε άλλο και άρχιζε να στριγγλίζει : Στην Αγιά Μαρίνννννννννννννννννννννννη ! Η πομπή που ήξερε τον συγχωριανό τους και το πρόβλημά του, χωρίς να γνωρίζει βέβαια την αιτία του προβλήματος, γελούσε !

Τώρα δεν γελάμε αλλά πληγωνόμαστε που τόσοι άνθρωποι απομονώνονται από ότι σημαίνει ζωή  σε έναν κόσμο άχρωμο και άοσμο, έρημο απ’ ότι χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, μυαλό, συνείδηση, συναίσθημα.

Η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις. Καταστρέφει το ίδιο μυαλά δυνατά με υψηλούς δείκτες ευφυΐας και μυαλά απλά καθημερινών ανθρώπων !

Όλο αυτό μας προκαλεί θλίψη και τρόμο, αυτό το αδιέξοδο του νου, μια συμφορά και μια κατάντια του ατόμου !

Η νόσος Αλτσχάιμερ,  είναι μια χρόνια νευροεκφυλιστική νόσος, η οποία αρχίζει με αργούς ρυθμούς και επιταχύνει με τα χρόνια. Η νόσος Αλτσχάιμερ είναι μη θεραπεύσιμη και θανατηφόρα αποτελώντας την αιτία του 60% με 70% των περιπτώσεων άνοιας. Το πιο κοινό πρόωρο σύμπτωμα της νόσου είναι η δυσκολία στην ανάκληση πρόσφατων συμβάντων (απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης). Καθώς η ασθένεια προχωρά, τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν προβλήματα στη γλώσσα, στον προσανατολισμό, στις διακυμάνσεις της διάθεσης, στην απώλεια κινήτρων, στη μη αυτοεξυπηρέτηση και σε θέματα συμπεριφοράς. Καθώς η κατάσταση ενός ατόμου χειροτερεύει, συχνά αποχωρούν από την οικογένεια και την κοινωνία. Σταδιακά, χάνονται σωματικές λειτουργίες, τελικά οδηγούν σε θάνατο.   Γενικά η νόσος εντοπίζεται στους ανθρώπους πάνω από 65 ετών , αν και πρόωρο Αλτσχάιμερ μπορεί να εμφανιστεί πολύ νωρίτερα, ίσως και πριν τα 50.

Κατ’ εκτίμηση 26,6 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν παγκοσμίως Αλτσχάιμερ το 2006, και αυτός ο αριθμός μπορεί να τετραπλασιαστεί μέχρι το 2050.

Βρισκόμαστε πάλι μπροστά στα δύσκολα, μόλις καταφέρνουμε κάτι με την μια ασθένεια μας βρίσκει η άλλη, λες και η φύση έχει βαλθεί να μας  εξοντώσει, να μας αποτελειώσει, λες και μας εκδικείται, ίσως και να μας εκδικείται πράγματι.

Έβγαζα το δίσκο στην Εκκλησία της προάλλες, και μια κυρία καθηγήτρια Πανεπιστημίου παλιά,   όχι πολύ μεγάλη σε ηλικία, πανέμορφη,  που πάσχει από  δυστυχώς από Αλτσχάϊμερ και την συνοδεύει μια άλλη κυρία μάλλον μεγαλύτερή της αλλά καλά στην υγεία της,  μου χαμογέλασε ευγενέστατα όπως πάντα και πήρε ένα κέρμα από το δίσκο ευχαριστώντας με ! Αφού πέρασα το δίσκο από μπροστά της θεώρησε προφανώς  ότι κάτι την κερνούσα, κάτι έπρεπε να πάρει, ακόμα και αν δεν το ήθελε !

Τι είμαστε  λοιπόν χωρίς το μυαλό μας ? Μάλλον βάρος για τους άλλους. Παλιά μας έλεγαν : η γνώση είναι δύναμη !  Για ποια γνώση και ποια δύναμη να μιλάμε ! Για ποια περηφάνια μιας  αποκτημένης γνώσης που τόσο παράλογα μπορεί να εκλείψει !