Απαράδεκτη ηχορύπανση απ’ τις καμπάνες της Αγίας Τριάδος, στην Μύρινα Λήμνου

Απαράδεκτη ηχορύπανση απ’ τις καμπάνες της Αγίας Τριάδος, στην Μύρινα Λήμνου

Του Ν. Πειρουνάκη (8 Σεπτ. 2024)

Ο προηγούμενος Μητροπολίτης Λήμνου είχε καθορίσει κωδωνοκρουσίες στον ναό της Αγίας Τριάδος στην Μύρινα Λήμνου με σχετική συχνότητα περί την μία φορά το πρωί της Κυριακής και επί σχετικά σημαντικών θρησκευτικών εορτών. Ο τωρινός Μητροπολίτης τις έχει καθορίσει σε 3 φορές κάθε πρωί, απ’ τις 7 ως τις 8 και κάτι (και μιά κωδωνοκρουσία κάθε απόγευμα στις 7), ανεξαρτήτως θρησκευτικής σημασίας (αρκεί ο όρθρος), με συχνότητα που υπερβαίνει τις 60 κωδωνοκρουσίες (ειδικά κατά την δεύτερη και τρίτη φορά) και με ένταση που, στην πηγή αυτού του θορύβου (είτε η πηγή είναι χειροκίνητη είτε ηλεκτρική-μεγαφωνική), ίσως και να υπερβαίνει τα  140 decibel (dB).

Υπ’ όψιν ότι τα 100 db αντιστοιχούν σε θόρυβο μοτοσυκλετών και σεσσουάρ, τα 110 σε θόρυβο από nightclubs, τα 120 σε θόρυβο από κεραυνό, συναυλίες και απογείωση αεροσκάφους, τα 130 σε κομπρεσσέρ και νοσοκομειακά, τα 140 σε πυροτεχνήματα και πυροβολισμούς.

Αποτέλεσμα: Σε μιά ακτίνα περί τα 200-300 μέτρα τουλάχιστον απ’ την Αγία Τριάδα (αναλόγως του ανέμου και της αποστάσεως εκάστης κατοικίας απ’ την Αγία Τριάδα) οι υφιστάμενοι το βασανιστήριο αυτό χάνουν τον ύπνο των. Πολλοί δε εξ αυτών, έχουν έλθει στο νησί το καλοκαίρι για να ηρεμήσουν και χαλαρώσουν (διακοπές το λέμε αυτό – πού τέτοια τύχη!).  Το πράγμα μάλιστα χειροτερεύει πολύ όταν κάποια από τα θύματα του βασανιστηρίου αντιμετωπίζουν και σοβαρά προβλήματα υγείας, ενώ κάποιοι φεύγουν ΄νωρίτερα απ’ το νησί γιατί δεν αντέχουν άλλο τις πρωινές καμπάνες.

Με άλλα λόγια: Ο Μητροπολίτης ουδόλως δείχνει να ενδιαφέρεται για την ευημερία και την υγεία του λεγομένου «ποιμνίου» του. Το πρόγραμμα κωδωνοκρουσιών, που έχει καθορίσει (σαφώς επιθετικότερο απ’ το πρόγραμμα του προκατόχου του), δεν αφορά την υπενθύμισι σε κάποιους χριστιανούς ότι, λ.χ., αρχίζει η Θεία Λειτουργία, διότι αυτοί οι κάποιοι το γνωρίζουν αυτό. Το πρόγραμμα έχει μόνο μία εξήγηση: Να διατρανώσει ο (όποιος) Μητροπολίτης ότι έχει εξουσία επί του λεγομένου «ποιμνίου» του.

Βλέπετε, ο Χριστός που ήξερα και ξέρω δεν ενδιαφερόταν  (-εται) για τέτοιο είδος εξουσίας. Ενδιαφερόταν (μεταξύ άλλων) για απάλυνση του ανθρωπίνου πόνου και για απελευθέρωσι των ανθρώπων και όχι για να δείξει ποιός «κάνει κουμάντο». Αυτό ενδιαφέρει μόνο εκείνους τους Αρχιεπισκόπους, Μητροπολίτες ή και απλούς ιερείς, που επίτηδες καλλιεργούν σε μέρος του «ποιμνίου» των (όπου ‘μπορούν) την αντίληψι ή και πίστι ότι οι ίδιοι έχουν κάποια ειδική σχέσι με τον Θεό, που δεν έχουν οι «απλοί» άνθρωποι – άρα τους επιτρέπεται να βαρούν τις καμπάνες (και ενδεχομένως να κάνουν και άλλα, ελάχιστα χριστιανικά, πράγματα) όποτε και όπου θέλουν. Αυτό είναι ψέμα: Τέτοια ειδική σχέση με τον Θεό οι ανωτέρω δεν έχουν – είναι απλοί άνθρωποι, εκ των οποίων κάποιοι έγιναν παπάδες για βιοπορισμό, κάποιοι είναι θρησκόληπτοι, φανατικοί και διψούν για εξουσίες, και κάποιοι, ολίγοι, είναι ή γίνονται πραγματικοί ιερείς, που πονούν τον συνάνθρωπο και τον φωτίζουν.

Κάποιοι θα ειπούν: Οι καμπάνες σε ενόχλησαν και δεν σε ενοχλούν άλλες πηγές ηχορυπάνσεως; Ασφαλώς  και ενοχλούν – και κάποτε θα παύσουν αν εκπολιτισθούμε.  Αλλά, υποτίθεται, πως ένας Μητροπολίτης δεν είναι΄σαν κάποιος νεαρός, που θορυβεί με την μηχανή του, ή ΄σαν κάποιος ιδιοκτήτης nightclub. Ενας Μητροπολίτης οφείλει να είναι ήδη πολιτισμένος, να έχει άλλο επίπεδο – και δυστυχώς στην δεδομένη περίπτωση κάτι τέτοιο δεν φαίνεται. Εννοείται δε ότι δεν συγκρίνουμε εδώ τον (σημερινό) Χριστιανισμό με το Ισλάμ, όπου όποιος θα διαμαρτυρόταν για ηχορύπανσι απ’ τον μουεζίνη (5 φορές την ημέρα!) είναι ζήτημα αν θα γλύτωνε την ζωή του!

Στα Δεκεμβριανά του 1944 ο θείος μου και πρώτος εξάδελφος του πατέρα μου πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Πυρουνάκης βρέθηκε σε ένα κτήριο στην Καλλιθέα, όπου με ευθύνη του στεγάζονταν ορφανά παιδιά. Το κτήριο ζήτησαν να το επιτάξουν Ελασίτες και να εκενωθεί διότι «τώρα είναι του λαού». Ο παπα-Γιώργης όρθωσε το ανάστημά του και είπε: «Και αυτά τα παιδιά τι είναι, δεν είναι του λαού;» Και αναγκάσθηκε ο καπετάνιος Ελασίτης, που προφανώς είχε καρδιά, να υποχωρήσει. Αυτό σημαίνει να πονάς τον συνάνθρωπο και να γίνεσαι, κάποιες φορές, ο ίδιος φωτεινό παράδειγμα (μήπως και άλλοι σε μιμηθούν) – και δεν χρειάζονται κωδωνοκρουσίες γιά αυτό.

Εν κατακλείδι, στην περίπτωσι της Αγίας Τριάδος (ή αντίστοιχες περιπτώσεις) το ζητούμενο δεν είναι να μη κτυπούν καμπάνες καθόλου, αλλά να μειωθεί αισθητά η συχνότης και η ένταση κωδωνοκρουσιών. Κάτι που προς τιμήν του έχει επιβάλει, λ.χ., ο Διονύσιος, Μητροπολίτης Κορίνθου, και βεβαιώνω σε σχέσι με την Παναγία Ιάτρισσα και την Ιερά Μονή Αναστάσεως Λουτρακίου, αμφότερες απέχουσες απ’ το σπίτι μου εκεί ολίγο περισσότερο από όσο απέχει το σπίτι μου στην Λήμνο απ’ την Αγία Τριάδα. Αλλ’ η (διπλή) κωδωνοκρουσία που φθάνει στα αυτιά μας από αυτές είναι απαλή και καλοδεχούμενη (αντί άκρως βασανιστική) – και μόνο Κυριακές και μεγάλες εορτές.